Nga Roland Qafoku
Unë me Ketën kaluam disa orë të këndshme dje me dy miqtë tanë të vjetër të ardhur nga New Yorku. Aneta Peqini dhe Julian Bega janë shumë të dashur për ne prej afër 30 vjetësh. Ata jetojnë në SHBA dhe ajo që na gëzon është se të dy janë profesorë të matematikës në një High school dhe japin mësim lëndën për të cilën janë diplomuar në Tiranë. Ajo që na trishton është se sa e sa vargje të tillë shqiptarësh të mençur e të zotë jetojnë larg Shqipërisë.
Na gëzon fakti gjithashtu se të dy djemtë e tyre studiojnë në universitetet më të mira amerikane. Madje, i vogli, Henri, aktualisht është student në “Boston University” i vlerësuar gjeni. Neta dhe Juli nuk e pëlqejnë fare këtë fjalë por me vlerësimet që ka marrë dhe fakti që e profesorët e “Harvard university” e kërkojnë të studiojë për master atje, unë parashikoj që në një të ardhme në rrethet shkencore të SHBA do flitet shumë për këtë djalë.
Ajo që më interesonte më shumë prej amerikanëve tanë, përveçse rrëfenjave për jetën e tye në SHBA ishte se si ju dukej Shqipëria, veçanërisht Tirana, Lushnja, Vlora etj, etj. Disa herë afrova veshët më shumë, sepse nuk e besoja se të dy flisnin kaq mirë për Shqipërinë. Tirana u pëlqente shumë. Vlora u pëlqente shumë. Kishin blerë shtëpi në Tiranë dhe po mendonin edhe për në Vlorë. Lëviza nga vendi. Ose ne, ose këta kemi një problem me togëfjalëshin “pëlqej shumë”. Dhe bëra gazetarin.
Unë: Ore, se mos me këto fjalë po bëni fushatë, se sot filloi?
Juli: Ju nuk e kuptoni se sa është zhvilluar Shqipëria, se jeni këtu.
Unë: Ore, ne nga mëngjesi në darkë kritikojmë dhe shajmë për shumë e shumë gjëra që nuk na pëlqejnë.
Neta: Unë kuptoj që jeta nuk është edhe aq e lehtë këtu, por nuk e merrni me mend se sa të mira keni.
Unë: Çfarë ju pëlqeu?
Juli: Rruga e Kombit, rruga e Vlorës, rruga e Elbasanit, stadiumi kombëtar, hotel Marriott, gradacielat e reja, Unaza e re.
Unë: Tre të parat janë ndërtuar në kohën e Berishës. Katër të dytat janë ndërtuar në kohën e Ramës dhe Veliajt. Të gjitha këto punë janë sharë mbarë e prapë se janë bërë keq dhe se janë vjedhur.
Juli: Unë nuk i di këto. Unë di që më pëlqyen shumë.
Unë: Po mirë pse nuk rrini në Shqipëri ju, por në SHBA?
Juli: Po. Do kthehemi. Pas pak vitesh e kemi bërë në plan të kthehemi këtu.
Unë: Ore, si e kaluat Covidin ju?
Neta: Lehtë e kemi kaluar, po ju?
Unë: Tani që po ju dëgjojmë ju, kuptoj që e paskemi kaluar rëndë.
Qeshëm me lot. Kuptova një gjë. Sa energji negative kemi kur ndodh diçka dhe bëhet një punë në Shqipëri. Më saktë fare, si ka mundësi që për çdo punë të bërë, mbi të kalon një lumë sharjesh? Ndoshta kjo është pjesa e genit tonë. Më parë shajmë se sa shijojmë një punë të bërë. Mu bë dilemë që të gëzohesha apo të mërzitesha. Megjithatë lajmi i mirë është se dy profesorë të nderuar shqiptarë do kthehen nga SHBA.
