Nga Preç Zogaj
Mban numrin 45 në statutin e Rithemelimit të PD-së, miratuar mes brohoritjeve në stadiumin e ‘Air Albania’ në 11 dhjetor të vitit 2021. Flet për Kryetarin e Partisë. Thotë: “Në rast se pas shpalljes së rezultatit të zgjedhjeve të përgjithshme për Kuvendin, Partia nuk rezulton forcë fituese qeverisëse, mandati përfundon menjëherë dhe automatikisht për shkak të Statutit. Në këtë rast, kryetarit që i përfundon mandati, nuk i lejohet kandidimi në zgjedhjet pasardhëse për kryetar partie.
Formulimi në fjalë përbënte një ndryshim të madh në raport me statutin e mëparshëm ku largimi i kryetarit mbetej në vullnetin e tij edhe po t’i humbte pambarimisht zgjedhjet. Nga kjo pikëpamje delegatët në shkallët e stadiumit kishin të drejtë të brohorisnin. Ishte si një festë e së nesërmes së re me norma të reja demokratike, me primare të barabarta për të gjithë kandidatët, me ligjërim të fraksioneve, me qarkullim të elitave dhe, qershia mbi tortë, me largim të kryetarit në rast humbjeje.
Kishte vend edhe për humor gjithëpërfshirës. Barra për batutën e këtij formati nuk mund të mos binte mbi të zotin e punës. I cili, duke komentuar nenin 46, tha: Ky do të quhet “neni Basha”. Ovacionet dhe të qeshurat ishin pa sens, në fakt, duke qenë se rithemeluesit kishin mbaruar punë me Bashën, e kishin shkarkuar. Por kishte ndërkaq një kuptim në dritën e rezultatit që kishte arritur PD në zgjedhjet e atij viti: largimi i kryetarit ishte taksativ edhe po t’i afrohej fitores, edhe po të merrte një rezultat ndër të mirët e historisë së partisë siç ishe dyzet përqindëshi, edhe po të kishte mbetur bashkë me partinë tjetër opozitare simotër, LSI-në e Monika Kryemadhit, vetëm 37 mijë vota larg PS-së.
Ose fitore, ose largohu! Ky ishte verdikti i ri i Rithemelimit për krytarin e PD-së.
Premtimet, narrativat, fjalët e bukura në politikë dhe jo vetëm nuk e shmangin dot momentin e takimit me të vërtetën. Në rastin e Rithemelimit berishist të PD-së, është bërë e qartë tashmë si përfunduan përcaktimet e bukura për diversitetin dhe fraksionet, çfarë ndodhi me primaret, ku përfunduan premtimet solemne për një parti fituese, më të madhe e më të bashkuar, që ka rezultuar dukshëm më e vogël se e parithemeluara e Lulzim Bashës para katër vitesh në një terren elektoral edhe më të minuar se ky i 11 majit 2025.
Radhën tani e ka takimi me nenin 46. Nga pikëpamja formale dhe sipas statutit të PD-së, neni aktivizohet pas shpalljes përfundimtare të rezultatit të zgjedhjeve nga KQZ. Çertifikimi i tyre qark pas qarku po shkon drejt përfundimit, me shumë pak ankimime zyrtare nga PD pranë këtij institucioni, siç ka deklaruar kreu i tij, Ilirjan Celibashi.
Opozita e ka detyrën e saj të grumbullojë e ankimojë prova të parregullsive, manipulimeve dhe shitblerjes së votës. Prezupozohet se me komisionerët dhe vëzhguesit e shumtë në terren, opozita të ketë mbledhur një numër të konsiderueshëm provash për t’i ankimuar brenda kohës që jep ligji pranë institucioneve zyrtare të akimimit, siç janë KAS dhe Kolegji Zgjedhor.
Ankimi në vetvete është prova e provave të mbledhura. Vërtetësinë e të cilave e provon arbitri, palët e treta. Jashtë provave gjithçka mbetet retorikë, fiksim. Megjithatë, opozita mund ta vazhdojë kërkimin e provave edhe pas djegies së afateve të ankimit. Provat e vërteta flasin gjithmonë, gjykohen në çdo kohë.
Nga kjo pikëpamje, Berisha mund ta shtyjë zbatimin e nenit 4 të statutit të tij edhe pas shpalljes përfundimtare të rezultatit të zgjedhjeve nga KQZ. Korrekte, e detyrueshme në fakt, do të ishte të mblidhte Kuvendin Kombëtar që e ka miratuar atë statut. Për ta amenduar ose shfuqizuar fare nenin e dorëheqjes. Pa bërë ketë, Berisha do të ishte automatikisht i shkarkuar dhe do të qëndronte në krye të PD-së në kushtet e paligjshmërisë flagrante.
Ligji është zbatimi, jo formulimi, thotë një sentencë e njohur. Historia e drejtimit të PD-së qoftë nga Berisha, qoftë nga Basha është e mbushur me raste kur kjo parti ka shkelur çfarë ka shkruar e ka bërë çfarë nuk ka shkruar. Nëse rasteve të mëparshme u shtojmë farsën e primareve apo shkeljen e nenit 46 të statutit në fuqi, rezulton se Berisha rithemeloi traditën me të keqe të paparimësisë në PD-së, që konsiderohej e kapërcyer nga vetë ai në dhjetëvjeçarin e parë të këtij shekulli. Por që u rithirrr në skenë në një përiudhë të keqe për të, kur partia i duhej me çdo kusht si mburojë për hallin e tij.
Ky motiv i dhjetorit 2011 është në fuqi, madje është përforcuar me vështirësitë që Berisha po has për të çarë në SHBA me lobime të paguara shtrenjtë pranë administratës së re të Presidentit Tramp apo me procesin gjyqësor në ngarkim. Do të thotë se ai nuk do ta zbatojë kurrë me dorën e vet nenin katër. Qofsha i gabuar.
Së fundi, për kënaqësinë e lexuesve të mi këtë fundjavë, dëshiroj t’i bashkangjis këtij shkrimi pjesë të një eseje brilante për paparimësinë të shkrimtarit ruso-hebre të epokës sovjetike, Vitali Grozman.
Shkruan Grozman në librin “Gjithçka kalon”:
“Këta njerëz janë fiziologjikisht të privuar nga skrupujt dhe kush nuk ka skrupuj nuk beson në asgjë, nuk mundet. Kush nuk ka skrupuj udhëhiqet në veprimet e tij vetëm nga pragnatizmi dhe rrethanat.
Janë njerëz cinikë, pa fe ose ateizëm, sepse edhe ateizmi është një fe.
Janë njerëz që nuk njohin as të vërtetën, as gabimin, duke qenë gabimi sëmundje supreme e një mendje kërkuese.
Morali i tyre është amoraliteti; u përmbahen vetën rrethanave empirike-kalimtare në funksion të nevojave të momentit. Sapo nevojat praktike ndryshojnë, sapo binden se marritë ideologjike që kanë konceptuar nuk i ndihmojnë për të mbajtur pozicionin e fituar, mohojnë pa siklet e pa turp, madje me një lehtësi të paimagjinueshme, vetë ligjet e tyre, njëlloj si marrëveshjet që kanë nënshkruar solemnisht”.
Ka patur parasysh Leninin, Stalinin dhe idhtarët e tyre.
