Unë mund të jem personi i fundit që disa prej këtyre pacientëve shohin, ose zëri i fundit që dëgjojnë. Shumë njerëz nuk do të dalin kurrë prej respiratorit. Ky është realiteti i këtij virusi. Unë e detyroj veten të mendoj për këtë për disa sekonda çdo herë që shkoj në terapinë intensive për të bërë një intubim.
Kjo është krejt puna ime tani. Airways. Rrugët e frymëmarrjes, koronavirus. Punoj 14 orë në ditë dhe gjashtë netë në javë. Kur pacientët nuk arrijnë të marrin oksigjen mjaftueshëm në rrugë natyrale, unë u vendos një tub poshtë rrugëve të frymëmarrjes, në mënyrë që t’i vendos respiratorin. Ai blen kohën e trupit të tyre për të luftuar virusin. Kjo gjithashtu është ndoshta procedura më e rrezikshme që një mjek mund të bëjë kur bëhet fjalë për ekspozimin personal. Unë afrohem disa centimetra larg fytyrës së pacientit. Përkulem mbi gojën e tij, duke i vendosur gishtat në mishrat e dhëmbëve, për ti hapur rrugët e frymëmarjjes. Ajo çfarë duhet është një kollë. Një shaka. Nëse ndonjë gjë shkon keq, mund të ketë një dhomë plot me virus.
Pra, ka një mundësi që të sëmurem. Ndoshta një mundësi. Une nuk e di. Kam gjendjen time për këtë situatë, por përpiqem të mos ndalem gjatë.
Deri para disa javësh, unë isha anestezist që njerëzit shihnin kur bëheshin me fëmijë. Do të bëja pesë deri në shtatë lindje në ditë, kryesisht seksione C dhe epidurale. Ne jemi një spital i madh shtetëror në Universitetin e Illinois-Chicikago, dhe bëjmë ndërhyrje me rrezik të lartë. Jam trajnuar të jem personi më i qetë në dhomë. Na mësojnë për këtë: “Mos u mbështet vetëm në medikamente për të qetësuar një person. Përdorni zërin tuaj, kontaktin tuaj sy me sy, tërë sjelljen tuaj. ” Ne iu transmetojmë njerëzve mendime pozitive dhe i ndihmojmë të kenë durim gjatë pritjes. Kjo tingëllon banale, por funksionon.
Ekipi ynë pati një takim më 16 Mars për të kuptuar strategjinë që do të ndiqnim, pasi ishte e qartë se ku po shkonte situata. Chicikago tashmë është një pikë e nxehtë. Pavioni ynë i terapisë intensive është pothuajse mbushur me pacientë kovidë. Pavioni i Terapisë Intensive në pediatri është pastruar dhe është gati për të qenë në dispozicion nëse kemi tejmbushje me pacientë. Vala po fillon të rritet, dhe ne kemi nevojë për të kufizuar ekspozimin tonë ose edhe stafi ka për të përfunduar si pacientë dhe do të kemi mungesë stafi. Të gjithë janë pajtuar në thelb se duhet t’ë intubojmë një person gjatë ditës dhe një tjetër gjatë natës, dhe nisa të mendoj: Unë jam 33 vjeç. Nuk kam fëmijë në shtëpi. Unë nuk jetoj me të afërm të moshuar. Rreth një orë pas takimit, i dërgova një email shefit tim. “Jam i lumtur që e bëj këtë. Unë jam personi i duhur”.
Tani aparati që funskionon për ata që më kërkojnë është i fikur gjatë gjithë natës. Ora nëntë, mesnatë, 2, pastaj përsëri në 3:30. Shumicën e kohës e kaloj duke intubuar persona të ndryshëm në një turn. Javën tjetër ose javën pas kësaj, parashikimi i statistikave thotë se mund të jenë 10 intubime në turn.
Është një procedurë e zakonshme. Intubimet janë rutinë për ne, të paktën në shumicën e kohës. Ju mund të keni realizuar me sukses procedurën brenda 10 ose 15 sekondash nëse gjithçka shkon si duhet. Por kur merresh me një pacient që nuk po mbushet me oksigjen mjaftueshëm – i cili është në një pike kritike – çdo sekondë bëhet vendimtare.
Sapo njoftohem, marr çantën e shpinës me medikamente dhe veshjen mbrojtëse e vrapoj drejt shkallëve. Nuk ka kohë të presësh ashensorin. Ngjitem në katin e dytë tek Terapia Intensive dhe futem në veshjen e astronautit, jashtë dhomës: maskë, mburojë për fytyrën, kapuç, kapuç sekondar, veshje, filtër ajri personal, dy grupe dorezash të dezinfektuara. I rregulloj të jetë një veshje e tërë, sepse disa herë veshja është ngritur lart dhe më ka ekspozuar kyçet e dorës. Ka kaq shumë mundësi për të kontaminuar veten. Unë monitoroj rrahjet e zemrës time, dhe kjo shkon nga 58 në 130 në kohën kur hyj në terapinë intensive. Ndjehem i stresuar dhe kam shumë nxehtë brenda veshjeve mbrojtëse. Po mundohem të mos e tregoj.
Jam shokuar ndonjëherë kur jam futur brenda dhe kam parë pacientët. Shumica e atyre që kam intubuar janë të rinj 30, 40, 50 vjeç. Këta janë njerëz që hynë në intubim thjesht kanë pasur një kollë normale një ditë ose dy më parë, ose ndonjëherë disa orë më parë. Deri në momentin kur hyj në dhomë, ata kanë shqetësime të forta të frymëmarrjes. Niveli i tyre i oksigjenit mund të jetë 70 ose 80 përqind në vend të 100%, gjë që është alarmante. Ata janë duke bërë 40 frymëmarrje në minutë kur duhet të marrin 12 ose 14. Ata nuk kanë rezerva oksigjeni. Janë të zbehtë dhe të rraskapitur. Kjo i fut ata në një mjegull mendore, dhe ndonjëherë nuk më dëgjojnë kur prezantoj veten. Disa janë në panik dhe gulçojnë. Të tjerët të zhurmshëm ose jo-koherencë. Javën e kaluar, një pacient po qante dhe kërkonte të përdorte telefonin tim që të mund të telefononte familjen dhe tu thoshte lamtumirë, por niveli i tij i oksigjenit po binte, dhe nuk kishim kohë. Unë nuk mund të rrezikoja ti jepja telefonin tim që me siguri pas asaj telefonante do të kontaminohej me virus, dhe gjithçka ishte e pamundur. Vazhdova të kërkoja falje. Unë thjesht -. Unë nuk e di. Më duhej të gjeja një mënyrë për ta intubuar pacientin në gjendjen që ishte. Unë lotohem ndonjëherë, dhe nëse e bëj, mund të mjegullojë mburojën e fytyrës.
Gjëja e parë që unë bëj është të tërheq një karrige dhe të zbres në nivelin e tyre në shtrat. Shumicën e kohës, ajo që transmetojnë sytë e tyre është frikë. Por ndonjëherë, sinqerisht, është lehtësim, si, “Faleminderit Zotit. Unë nuk mund ta bëj më këtë ”. Ata nuk kanë energji për të qenë histerik.
I vendos pacientit maskën e oksigjenit dhe i jap 100 për qind oksigjen për disa minuta. Kërkon ti optimizosh oksigjenin, sepse ata nuk do të jenë në gjendje të marrin frymë vetë. Njëkohësisht ju jap medikamente për ti vënë në gjumë. Ne jemi të trajnuar ti prekim pak nga qerpikët për t’u siguruar që ato janë në rënie dhe ata po flenë. Pastaj u bëj një relaksues për muskujt dhe hedh një vështrim në rrugët e ajrit tek kordat vokale. Me këtë virus, unë shoh ënjtje të konsiderueshme të rrugëve të sipërme të frymëmarrjes, ënjtje të gjuhës, shumë sekrecione. Kur filloj të vë tubin, kjo jep një mundësi që virusi të lëshohet në ajër. Rruga e ajrit e pacientit është e hapur në atë pikë sa asnjë maskë apo mbrojtje tjetër nuk të bën derman. Pacientët mund të kolliten kur tubi futet drejt trakesë, një kollë e thellë, e fortë. Maska dhe kapuçi im mund të mbulohen në lëng. Zakonisht janë pika të imta. Virusi i aerosolizuar mund të notojë përreth. Në thelb je menjëherë pranë reaktorit bërthamor. Unë shkoj me siguri dhe shpejt, sepse nëse dështon në provën e parë, duhet ta bësh përsëri, dhe kjo do të thotë një ekspozim më shumë ndaj rrezikut të lartë.
Sapo përfundoj procedurën, kthehem në dhomën time të mjekut dhe bëj ushtrime për mushkëritë. Mundohem t’i mbaj mushkëritë e forta. Është e vështirë të mos mendosh, sepse kam një astmë të keqe që kur isha fëmijë.
Unë përdor një inhalator dy herë në ditë. Jam shumë në një mendje me frymëmarrjen time dhe sa herë që jam sëmurur, simptoma e parë është që unë të filloj të marr frymë rëndë. E gjithë familja ime në ankth më pyeti, “Pse po e bën këtë vullnetarizëm? Çfarë po bën?” Babai dhe vëllai im morën një mori mjetesh dhe ndërtuan një kuti intubacioni Plexiglas bazuar në një model Tajvanez. Ai ulet sipër fytyrës së pacientit, si një mburojë për të zvogëluar ekspozimin. Unë nuk kam arritur ta përdor akoma, por ata janë të shqetësuar. Po përpiqen të më mbrojnë.
Javën e kaluar, i telefonova për t’u treguar dëshirat e mia të fundjetës. Pastaj ua dërgova me email, për çdo rast. U thashë, “Nëse duhet të jem intubuar, jam ok. Por nëse do të pësoj falimentim të mëlçisë dhe veshkave, dhe nëse jam i dëmtuar në mënyrë konjitive në atë pikë, dhe nëse mund të mësoni që trupi im po dështon dhe nuk do të kthehem të jem ai që jam… ”Epo. Ishte një bisedë e vështirë. Por unë e di se si mund të shkojë ky virus.
Çdo natë përpiqem të bëj xhiro me mjekët në terapinë intensive për të parë pacientët që kam intubuar. Nuk lejohet të ketë familjarë ose vizitorë. Unë nuk jam një person fetar, por më pëlqen të qëndroj atje për një minutë jashtë dhomës dhe të mendoj për ta dhe atë që po kalojnë. Mundohem të mendoj për diçka pozitive – një pritje pozitive. Kryesisht ata janë të pavetëdijshëm në ndenja, por çdo ditë për një orë ose dy ata marrin atë që ne e quajmë një pushim qetësimi, që do të thotë se u ulim dozën e ilaçeve në mënyrë që të kontrollojmë nivelin e tyre të vetëdijes fillestare dhe të shohim se si ata reagojnë. Me fjalë të tjera, për pak kohë, ata mund të zgjohen.
Pacientët nuk mund të flasin me tub, por unë kam parë disa pacientë që shkruajnë mesazhe në një copë letër. “Shfryj?” Ose: “Kirurgji?” Ose: “Sa do ende?”
Zakonisht, para kësaj, pacientët do të ishin në pritje për tre deri në pesë ditë. Tani po shohim nga 14 deri në 21. Shumica e këtyre njerëzve kanë sindromën e shqetësimit të frymëmarrjes akute. Ka inflamacion, akumulim lëngjesh në mushkëri, kështu që oksigjeni nuk mund të shpërndahet lehtë. Pavarësisht sa oksigjen u jepni atyre, nuk mund të depërtojë. Asnjëherë nuk është e mjaftueshme. Organet janë shumë të ndjeshme ndaj oksigjenit të ulët. Së pari vjen dështimi i veshkave, pastaj dështimi i mëlçisë dhe më pas indi i trurit kompromentohet. Sistemet imune ndalojnë punën, shkruan Washington Post.
Pamja që shumë pacientë marrin disa orë përpasa se të largohen nga jeta është një vështrim ndryshe, i largët, dhe lëkura kthehet në një të kuqe të parregullt. Ne kemi disa pacientë në atë pikë. Disa janë konvertuar në “mos rifilloni”.
Nga një intubim në tjetrin, unë ulem në dhomën time të mjekut dhe vëzhgoj monitorët. Kontrolloj se si pacientët po procedojnë. Ne kemi pasur disa suksese. Një pacient i ri u largua nga terapia intensive në fillim të kësaj jave dhe sapo u dërgua në shtëpi. Stafi në këtë spital është i mahnitshëm. Por megjithatë ka situate që nuk varen nga ne dhe përfundojnë keq. Unë po monitoroj tani një pacient i cili nuk do tia dalë këtë natë. Tre të tjerë janë po në zgrip.
Është një ndjenjë pafuqishmërie teksa sheh dikë të të vdesë përpara syve. Niveli i oksigjenit bie, rrahjet e zemrës bien, presioni i gjakut bie. Këta pacientë vdesin të intubuar, dhe ndonjëherë kur marrin trupin, tubi është akoma në rrugët e frymëmarrjes.
g.kosovari
