E mbani mend debatin disaditor të Kryeministrit Edi Rama dhe kreut të Partisë Reformiste të Britanisë Nigel Farage për emigrantët e paligjshëm shqiptarë? Zhurma që u bë në rrjete, deri edhe në mediat kryesore britaniket. Ja ku erdhëm në kulmin e debatit, ku Farage ka publikuar një listë të vendeve që do të vendosen në listën e zezë ku shqiptarët nuk janë. Ndryshim mendje apo kërkon votat e emigrantëve tanë? Ku i dihet?
Pezullimi i traktateve kryesore të të drejtave të njeriut dhe deportimi i afërsisht 600,000 emigrantëve të paligjshëm në pesë vitet e tij të para në pushtet, me “stimuj financiarë” për individët dhe vendet nga vijnë. Ky është program i Farage.
I cili njoftoi planet e partisë së tij për t’u përballur me “plagën” e emigracionit të paligjshëm në një fjalim të gjatë në një aeroport pranë Oksfordit. Udhëheqësi i Reformës – duke kryesuar në sondazhe ndaj Partisë Laburiste dhe Konservatorëve – përshkroi platformën e tij për atë që është gjithnjë e më shumë një temë e nxehtë në politikën britanike.
Fjalët e tij shpejt kaluan kufijtë dhe nga Afganistani, talebanët iu përgjigjën atij në faqet e Telegraph: “Ne jemi të gatshëm të mirëpresim dhe përqafojmë këdo që Farage dëshiron të na dërgojë”, i tha një anëtar i grupit gazetës britanike. “Ne jemi të gatshëm të punojmë me këdo që dëshiron t’i japë fund gjendjes së vështirë të refugjatëve afganë.” “Ne nuk do të pranojmë para për të kthyer njerëzit tanë”, shtoi burimi, “por nuk do të refuzojmë kontributet për të ndihmuar të sapoardhurit”.
Nga “Më në fund një politikan që kupton” e Daily Mail deri te “Britania meriton më mirë” e Mirror, qëndrimi i Farage – i shpallur me një flamur të madh të Union Jack pas tij – po ndan opinionin publik, me deputetët e Partisë Laburiste dhe Konservatore që e quajnë atë “populizëm të shëmtuar” dhe “plane të pazbatueshme”, dhe Ministrin e Bashkimit Evropian Nick Thomas-Symonds që sot i quajti propozimet e Reformës “të çuditshme”. Një zëdhënës i Kryeministrit Keir Starmer, i cili është në pushim deri në fundjavë, theksoi se kryeministri “e kupton mirë zhgënjimin” që vendi po ndjen për shkak të emigracionit të paligjshëm. Traktate si Konventa Evropiane për të Drejtat e Njeriut, të cilën Farage propozon ta pezullojë, “janë një element thelbësor në shumë marrëveshje ndërkombëtare”, siç është Traktati i Paqes i së Premtes së Madhe në Irlandën e Veriut, dhe “nuk është e vërtetë – siç pretendon deputeti i Reformës – se vendi është në prag të trazirave të mëdha civile”.
Megjithatë, është e qartë, duke pasur parasysh vëmendjen që ka fituar fjalimi i tij, se Farage mund t’i flasë drejtpërdrejt fisit të tij të madh kur të dëshirojë: me vetëm katër deputetë në Ëestminster, ai është një forcë në peizazhin politik. Këmbëngulja e tij për emigracionin ka formësuar axhendën e qeverisë dhe të Konservatorëve të Kemi Badenoch. Ndërsa zgjedhjet mund të mos zhvillohen para shtatorit 2029, Reforma padyshim që po ecën lart, falë pjesërisht shumë grupeve të krahut të djathtë që mobilizojnë popullsinë dhe shtyjnë retorikën nacionaliste, me protesta ndonjëherë të dhunshme para strehimoreve të emigrantëve dhe një fushatë të dukshme për të shfaqur flamuj që mbajnë Kryqin e Shën Gjergjit, Union Jack, në disa pika strategjike.
Në zemër të suksesit të tij është një kontradiktë që, siç e theksoi sot edhe Financial Times, qeveria refuzon me kokëfortësi ta adresojë. Brexit-i që ai shtyu ka varfëruar vendin dhe ka përkeqësuar problemin e imigracionit, si të paligjshëm ashtu edhe të ligjshëm. Një realitet që, si një komunikues i aftë, Farage arrin ta anashkalojë dhe që partitë e tjera nuk guxojnë ta përmendin. Shifrat nuk e justifikojnë plotësisht alarmizmin. Ardhjet e paligjshme janë të ulëta krahasuar me totalin: 55,000 në vit, ndërsa afërsisht 852,000 viza u dhanë në 12 muajt deri në qershor 2025, pa llogaritur lejet e studimit. Mbretëria e Bashkuar ka disa qindra mijëra banorë pa dokumente, duke përfshirë njerëz që ishin të ligjshëm kur mbërritën dhe nuk janë më të tillë. Një total i saktë është i vështirë për t’u llogaritur, por sipas Observatorit të Migracionit në Universitetin e Oksfordit, ai arrin në afërsisht 700,000 njerëz, ose rreth 1% të popullsisë.
