Nga Aldo Cazzullo
Fitoi të majtën italiane, në tre muaj e ngriti në nivelin më të lartë historik, në 3 vite e çoi në minimum: vetëm Bombës mund t’i ndodhte kështu. Lider nga e majta janë djegur shumë; por askush nuk ka arritur ta bëjë vetë si ai, në fillim u ndez, dhe pastaj u dogj. Mateo Tenzi ka treguar kalitete dhe defekte të pabesuehsme.
Në fillim u pa si një alien, një i huaj, uzurpator: por e kanë dashur ose e kanë toleruar sepse të paktën fitonte. Ai besonte shumë te vetja, bëri shumë armiq, derisa pati vendin nga pas. Por ‘rencizmi’ nuk përfundoi sot; kishte mbaruar në 4 Dhjetor të vitit 2016, me humbjen 60 me 40 % në referendum.
“Matteo do të bënte mirë të zhdukej. Të ikte në Amerikë. Të harrohej. Të linte që e majta të mundej. Më pas do e thërrasin sërish”. Nëse do kishte ndjekur ëkshillën e një mentori të orëve të para, Oscar Farineti, nuk do të kishte përfunduar kështu.
Por në fakt renzi iu fut punës. Energjia u tregua në fitimin e partisë në pallatin Chigi, në operacionin 80 euro dhe në reformën e punës, e çoi drejt shkatërrimit. Fryma e tij e vendosi kundër vetes.
Renzi si Berlusconi, është i aftë të tregojë empati të madhe; por ndryshimi me Belusconin, që do donte të ishte mik me të gjithë, Renzi përballet me armikunm ka nevojë për motivim. Prova e fundit ishte hartimi i listave. Kush ëhstë shoku i irnisë i Genttilonit? Realaci? Mirë, realaci dhe jashtë.
Kush është njeriu më afër Minnitit? Torra? Jashtë edhe Torra. Si të thuash: këtu komandoj unë, deri në fund. Nuk është ndarja e liberalëve e njëjtë me disfatën e Renzit.
Renzi pa të rrëzoheshin dy gurët e strategjisë së tij: të marrë një pjesë të votave të Berlusconit dhe të shkatërronte pellgun antipolitik të Grillos. Ai humbi konsensusin nga kategoritë e pakënaqura të refromave të tij si mësuesit, pa mundur dot të sigurojë qendrën.
Dhe shikon ‘grilinët’ që përherë e ka konsideruar armikun e vërtetë, më të madhin historik. Shpjegimet mund të jenë të pafundme. Edhe partitë e tjera hsiotirkë të së amjtës evropiane kanë rënë nën 20 %, SPD gjermane, PS spanjolle, apo socialistët francezë, e grekët po ashtu.
Por stresi emocional që Renzi ka imponuar opinionin publik italian për të mirën dhe të keqen është i tillë që humbja e sonte në mënyrë të pashmangshme t’i faturohet atij.
Popullariteti i Gentilonit në një vit kryeministër do të kujtohet jo për ndonjë gjest apo fjalë, por sepse ai nuk ishte Renzi. Është një verdikt ndoshta i padrejtë, sigurisht i pamëshirshëm, por në demokraci ëhstë i vetmi që vlen./Corriere.it/JavaNews.al