Nga ARTUR AJAZI
E ndërsa fushata afrohet, ndoshta nuk jam i vetmi që mendoj se në qëndrimin ndaj
vlerave të elitës intelektuale në Shqipëri, ka gjithnjë dy qëndrime të ndryshme nga
njëra-tjetra, dhe se politika, është treguar gjithnjë hipokrite ndaj saj. Kjo për faktin
sepse politika e vlerëson elitën intelektuale gjithnjë për ta përdorur, herë si servile,
herë si propotente, për të abuzuar me përdorimin e saj. Shpesh e ka përdorur si
fasadë, për ta shpërdoruar dhe jo respektuar dhe dëgjuar. Dihet se politika në
Shqipëri (veçanarisht një pjesë e kalbëzuar e saj) e ka fobi elitën intelektuale, sepse
ndjehet larg saj në shumë aspekte. E ndërsa përdor dy standarde, ndryshe me ata
që i afrohen, dhe ndryshe me elitën e vërtetë dhe të respektuar konstatohet se
publiku ka nderim dhe respekt më të madh për atë pjesë të shoqërisë. Elita
intelektuale e një vendi nuk krijohen rastësisht, dhe në mënyrë të beftë, pasi ato
janë produkt organik i shumë proceseve reformuese. Pas ndryshimit të sistemit
politik në Shqipëri, elita inteklektuale e kohës, padyshim nxitoi të bëhet pjesë e
partive politike të sistemit pluralist. Dukej sikur ishte dashur përmbysja, që ata ti
bashkoheshin partive politike. E para do të ishte Partia Demokratike që kishte
shansin të mblidhte rreth saj, elitën intelektuale të kohës, të cilët vini nga fusha të
ndryshe të jetës, me kontribute dhe vlera të çmuara. Ishte kjo ndoshta arsyeja, që
populli me shumicë votoi në 22 Mars 1992 atë forcë politike, tek e cila shihte
ndryshimin, vlerësimin, hapësirën e duhur për liri, të drejta, zhvillim dhe demokraci.
Por kjo gjë nuk zgjati shumë. Dihet se Partia Demokratike, partia e studentëve dhe
dhjetoristëve, shumë shpejt u kthye në rrënojë politike, në pronë e një njeriu të
vetëm që nuk vinte nga “Hiçi” por vinte nga organizatat e partisë, dhe kjo kishte
rëndësi të madhe për mentalitetin e drejtimit dhe vlerësimit të elitës intelektuale
që besonte tek ajo forcë politike. Shumë shpejt këto ndryshime tek Partia
Demokratike, shkaktuan konfuzione, pështjellime dhe drama të mëdha shoqërore
në gjithë vendin. Gjithmonë në vendet ku elita intelektuale ka qenë aktive, dramat
shoqërore janë menaxhuar me pozitivitet dhe efektet e tyre negative janë
minimizuar. Në rast se ndryshimet e mëdha të pas ’90, u kontrolluan me pozitivitet,
kjo ishte pasojë e angazhimit të elitave intelektuale të kohës në proceset
reformuese.Por duket se kjo eksperiencë nuk vlejti për ata që morën pushtetin në
emër të “lirisë dhe demokracisë”.Partia Demokratike e drejtuar me dorë të
“hekurt” nga Sali Berisha, e shpërfytyroi atë forcë politike,pasi u larguan dhunshëm
dhjetoristët, intelektualët, partia u bunkerizua, fjala e lirë u shtyp. Edhe sot pas 30
vitesh, Partia Demokratike e Bashës, nuk ndryshon fare nga ajo e Berishës. Brënda
saj zor se gjen zërin ndryshe, zor se gjen lirinë e fjalës dhe mendimit kundër
kryetarit, zor se afrohet ndonjë intelektual që kërkon të bëhet pjesë e politikës së
djathtë. Kjo për faktin sepse Basha, një fanatik i bindur nën gjurmët e Berishës, nuk
u ka lënë shteg proceseve reformuese të Partisë Demokratike, duke e katandisur
atë forcë politike në pikën e hallit. Shterrimi intelektual i opozitës, ka vite që ka
nisur, ndërsa thellimi i saj në 8 vitet e fundit deri në ekstrem, është vepër e Lulzim
Bashës .
