Nga Edona Llukaçaj
Një tjetër grua i dha fund jetës së saj. Bashkë me fëmijën veçse një vjeçar u hodh nga kati i pestë i një pallati në Vlorë. Sipas të dhënave që janë bërë publike, ajo po përballej me një sërë problemesh familjare që nuk kishin si të mos e rëndonin psikologjikisht.
Viti i parë pas lindjes së një fëmije është mjaftueshëm stresues për një nënë të re dhe, siç dihet rëndom, stresi merr përmasa më të mëdha tek nënat në karrierë, për çfarë dëshmon edhe profesioni si farmaciste i gruas 34-vjeçare.
Në këtë vit të vështirë, së vetëvrarës i qenka dashur të përballej edhe me traumën e divorcit nga bashkëshorti, për të mos përmendur edhe ndarjen e përfolur të prindërve të saj.
Nuk e shoh vetëvrasjen as si zgjedhje e as si zgjidhje. Nuk besoj në guximin e të hequrit dorë një herë e përgjithmonë. Është ai i një zhgënjimi fundor dinjiteti që i përvishet këtyre lloj ikjesh. Por edhe e kuptoj se vdekja nuk ka qenë një tjetër sfidë por më fort një cak i munguar për këtë grua.
Ndonëse nuk e njoh Pamelën, nuk e shoh historinë e saj si të një Medeaja moderne, që nga zhgënjimi dhe nevoja për shpagim e hakmarrje – për të bërë të ndihen të dobët si ajo, ata që pamëshirshëm e përdorën dhe, më pas, e tradhëtuan – vrau të bijtë që Jasoni të mbante gjithnjë me vete peshën e humbjes.
Gruaja e re nga Vlora, fatkeqësisht, vendosi t’i jepte fund dhimbjes së vet dhe të evitonte të tjera për fëmijën e saj. Pa dashur t’i vesh lavdi apo të romantizoj aktin tragjik, me sa duket të mirëmenduar, nuk besoj se Pamela vdiq kur u përplas fort në gurët e lagësht të rrugëve ku u rrit, ndoshta një përçapje simbolike për të mbaruar historinë e vetës së parë aty ku filloi. Ajo, vërtet, mund ta ketë dhënë një frymë të fundit rrugës për në spital, por shpirti i ishte bërë copë më parë.
Fillimisht, do ta kenë lënduar ato gërvishtjet e grackës së gruas profesioniste dhe pritshmërive tradicionale të rrethit të ngushtë e shoqërisë për një nënë, grua, të ashtuquajtur “familjare”.
Më thellë në shpirt do ta kenë vrarë ato ëndrrat për një familje – një botë të veten të kurorëzuar me një fëmijë – që iu shkërrmoqën kur kujtoi se e arriti.
Padyshim, si shigjeta helmuese e kanë goditur ato fjalët pas shpine a jo të të gjithëditurve që i kanë treguar historinë e saj, ia kanë mbllaçitur hallet mbi filxhana kafenesh, ia kanë përfolë dhimbjen pa takt. Do ketë kërkuar Pamela pak ndihmë, për të dëgjuar këshilla të vyera të tipit “e kemi kaluar të gjitha” ose “ik… në Gjermani”.
Ndoshta edhe pak suport profesional ka dashur. Por institucionet dhe organizatat përkatëse, të pakta, pak aktive dhe në nevojë për specializim si janë, iu duhet të fokusohen në një mori problematikash ku gratë e shkolluara dhe me profesion, pa kocka të thyera dhe sy të nxirë nga dhuna në familje, jo të shfrytëzuara dhe që nuk i përkasin ndonjë kategorie të caktuar, mund të mos jenë pjesë.
E ndjerë pa rrugëdalje, pa ngushëllim, ka marrë rrugën pa kthim. Fëmijën e shtrenjtë e ka marrë me vete se thjesht nuk ka pasur kujt t’ia besojë. Babai i larguar, prindërit e moshuar, institucionet mjerane, birësuesit potencialë single ose larg pjekurisë së nevojshme, psikopatët që sillen rrugëve të patrazuar dhe mund të të bëhen komshinj, të dënuarit për pedofili që ripunësohen si mësues “me procedurë” mund ta kenë bindur se as shoqëria dhe as shteti nuk do jenë të aftë e të gatshëm t’ia lehtësojnë kalvarin e vuajtjeve që do priste një jetim të pafat.
Pamelës dhe fëmijës së saj i qoftë dheu lehtë. Uroj fort që diku përtej të gjejë paqen e vet.
Por tragjedia e saj dhemb më fort se ishte e evitueshme me angazhim të mirëfilltë, çka nuk arrihet me keqardhje sipërfaqësore dhe lutjen që të mos ketë të tjera gra që preferojnë vdekjen mbi jetën.
/Gazeta Dita/