Nga Skender Minxhozi/
Dhimbja e familjarëve ishte e vërtetë. Sherri parlamentar gjithashtu ishte i vërtetë. Edhe indiferenca e publikut të lodhur me hallet e ditës, ishte, ashtu si pesë vjet më parë, e vërtetë. Gjithçka që rrethon fabulën tragjike të 21 janarit ishte dhe është ende e vërtetë. Asgjë s’ka ndryshuar. Vetëm ai, komploti, puçi, grushti i shtetit i çadrave-pistoletë ishte sot më qesharak se kurrë.
Jo se s’ka qenë i tillë ditën kur u shfaq në gojën e Berishës, Bashës e të tjerëve. Edhe atëhere shumica dërrmuese e shqiptarëve buzëqeshën hidhur, kur dëgjuan se pensionistët dhe pjesa tjetër e protestuesve mbanin me vete bastunë që kishin helm në majën e tyre, çadra që ktheheshin në armë zjarri sa hap e mbyll sytë, eksplozivë të maskuar nën kapele apo nëpër xhepa. Qeshën hidhur edhe kur dëgjuan se makinat e mbushura me C4 prisnin të gatshme për të hedhur në erë qeverinë, Kuvendin e çfarë të gjenin përpara. Qeshën hidhur shqiptarët, sepse hija e vdekjes ishte ulur rëndë mbi Tiranë.
Sot, kur ajo ngjarje ka lënë pas vitin e pestë, duke tërhequr pas një bisht të gjatë akuzash, kërcënimesh, skemash konspirative dhe natyrisht, karriget bosh të fajtorëve të çertifikuar nga drejtësia, “puçi” i 21 janarit na duket fabula më banale e përdorur ndonjëherë, për të mbuluar vrasjen e katër njerëzve të paarmatosur, të pambrojtur dhe krejtësisht të pafajshëm, sipas çdo ligji e rregulloreje që ka hedhur në letër ky shtet, qëkurse egziston si i tillë.
Qëkurse historia e stisur e grushtit të shtetit mori formë në zyrat e një shteti që ndodhej para akuzës publike të gjakut të derdhur në bulevardin qëndror të Tiranës, nuk qe aspak e vështirë të kuptohej se ky ishte një diversiv i trashë, më shumë sesa një variant minimalisht i besueshëm. Duheshin mbuluar me britma, kërcënime dhe skenare kataklizmike, katër vrasjet në bulevard.
Kur gradualisht detajet e këtij puçi të zbuluar nisën të zbuloheshin në seancat e gjata të komisionit të posaçëm parlamentar, u bë e qartë si drita e diellit se grushti i shtetit ishte shpikur para se të mblidheshin/krijoheshin faktet rreth tij. Sforcimi dhe grotesku që shoqëroi këtë operacion propogandistik, ishte edhe pika e dobët e teoremës së puçit. Aq sa, edhe pse komisioni parlamentar në fjalë mbeti në fuqi deri pas zgjedhjeve të vitit 2013, dy vjet nuk qenë të mjaftueshme që ai të arrinte të qulloste ndonjë faqe letër, në lidhje me faktet e mbledhura, aktorët, provat dhe përmasat e akuzës për të cilën u ngrit në ditët e ftohta të fillimit të vitit 2011.
Po pas pesë vjetësh, si mund të përballet, si mund ta përtypë opinioni publik shqiptar, idenë e grushtit të shtetit që nisi dhe mbaroi në harkun e disa orëve dhe në trajektoren e pak qindra metrave në 21 janar 2011?! Në këto ditë opozita është munduar ta “rianimojë” nga e para idenë e grushtit të shtetit, duke shtuar në versionin e saj të fakteve, elementin “antiamerikan”. Pra, ka pasur grusht shteti dhe atë e bënë forcat atiamerikane. Një demarsh po aq i dobët sa çadrat-pistoletë. Sepse e vërteta e thjeshtë e cila u konsumua në sytë e të gjithëve, është se në 21 janar pati vrasje civilësh nga shteti, jo marrje me dhunë të institucioneve nga protestuesit e armatosur. Pjesa tjetër e kësaj historie ka të bëjë ekskluzivisht me hallin që ka zënë prej pesë vjetësh përgjegjësit e asaj ngjarjeje. Sidomos tani që po flitet edhe për një reformë të thellë në drejtësi, që parashihet të rrëzojë ata që e kanë mbajtur të mbyllur me procedurë edhe 21 janarin.