Nga Skënder Minxhozi/
Kishte të drejtë sot Mentor Kikia në shkrimin e tij, kur ngrinte pyetjen se sa përkon djegia e një bunkeri butaforik nga përkrahësit e opozitës, me marrjen e votave. Pra të pushtetit. Pasi protesta e djeshme qe e projektuar e gjitha tek çeshtja e pushtetit politik në Shqipëri.
Opozita ka avancuar madje edhe objektiva konkrete, në atë që beson se është korsia që do ta çojë drejt zgjedhjeve të parakohshme: qeveri teknike, rregulla të shkruara elektorale dhe votime të lira, siç deklaroi kreu i PD Basha në fjalën e tij para protestuesve. Ka gjithmonë një moment ekzaltimi në vitet e fundit, në protestat që zhvillohen në trajektoren Hotel Rogner-Sheshi Skënderbej. Nga të gjitha palët. Pak muaj pasi opozita e majtë u rrëzua në votimet e vitit 2009, çka shënoi krizën më të madhe të Edi Ramës në karrierën e tij si kryetar i PS, socialistët ja dolën që në nëntor, pak muaj pas zgjedhjeve, të zhvillonin një protestë e cila pati një pjesëmarrje të papritur. Ishte mitingu më i madh i opozitës që nga viti 2005. Edhe atë natë shumëkush mendoi se Berisha 2, qeveria e dalë nga bashkimi votave me Ilir Metën, kishte rënë dë facto. Ditët më pas treguan se ai kabinet i mbajtur me shifrat më minimale që lejon aritmetika parlamentare, i ngrysi të gjitha ditët që kishte brenda mandati qeverisës.
Duke mos vënë ndonjë shenjë barazie (pasi pozita e Ramës sot, duket shumë e lehtë se ajo e Berishës asokohe), mund të thuhet se protesta e djeshme i shërbeu më shumë moralit, sesa projektit të rikthimit në pushtet të së djathtës zyrtare. Sot loja e shifrave në faqet e para të gazetave duket sikur e pengon logjikën e ftohtë, që të shohë qartë shkallën e mbështetjes për një parti të madhe kombëtare siç është PD. Por megjithë zerot e shumta që opozita i shtoi si zakonisht protestuesve të saj, protesta e djegies së bunkerit (atij të Ramës, pasi bunkeri i inauguruar nga Basha e Berisha nuk u prek), nuk është një “cunam” i tillë politik, që të mund të shembë themelet e qeverisjes aktuale.
Përtej entusiazmit të kuptueshëm që një protestë krijon brenda rradhëve të një grupimi politik, përtej faktorizimit mediatik që ajo sjell me vete në shkallë kombëtare, në parakalimin e dhunshëm të demokratëve duhet dalluar qartë pjesa emotive dhe ajo racionale. Në aspektin emotiv Lulzim Basha, megjithë zërin që e tradhëtoi sërish, arriti të hedhë një hap drejt afirmimit si lider i partisë. Natyrisht ende i shtypur nga prezenca e Berishës, i cili vijon të ketë më shume sesa një pozicion honorifik edhe mes protestuesve të thjeshtë. Kurse në planin racional, mbajtja e një mitingu proteste kundër qeverisë, nuk do të thotë aspak se projekti alternativ i qeverisjes është gati. Në javët e fundit Basha është munduar të formulojë një set propozimesh, të cilat mund të duken si drafti i parë i një programi qeverisës. Por fakti që vendi nuk ka një klimë elektorale dhe kur qeveria vetëm pak ditë më parë mori 84-85 vota për buxhetin dhe disa ligje të tjera, e gjitha kjo tregon qartë se projekti i opozitës për rikthim në pushtet duhet të presë. Për më tepër, duket se edhe ekipi që Basha po lançon drejt pushtetit të nesërm, nuk e ka ende stofin e menaxherëve të nesërm të pushtetit ekzekutiv. Dje pati protestë, por nuk u pa askund një projekt për rikthimin e PD aty ku qëndroi tetë vjet rresht. Në qeveri.
