Përpara që në votimin e parë, pastaj lëvizja e Tagle-s dhe plebishiti. Kështu u zgjodh Papa një muaj më parë. I cili u zhduk në gjysmë të Konklavit.
Ata thonë se edhe ai, vetëm pak muaj më parë, e kishte përjashtuar me qetësi mundësinë e të bërit Papë, sepse, shpjegoi ai “ata kurrë nuk do të zgjedhin një amerikan”.
E megjithatë, Robert Francis Prevost jo vetëm që u bë Papë, por u zgjodh çuditërisht shpejt dhe me një ortek votash.
Kombësia me sa duket nuk përfaqësonte një pengesë, veçanërisht pasi, në realitet, biografia e tij kozmopolite i lejoi të kapte favoret e botëve gjeografikisht të ndryshme.
Dhe të mbante së bashku dy kërkesa të përhapura brenda një kolegji kardinalësh të formuar 80 përqind nga Francisku: nga njëra anë, nevoja për të vazhduar në rrugën – baritore, misionare, sinodale – të ndjekur nga Bergoglio, nga ana tjetër, pas 12 vjetësh tërmeti bergoglian, për të vendosur pak rregull, për të qetësuar ujërat, për të shëruar copëzimet.
Dhe kështu, për aq sa mund të rindërtohet nga rrjedhjet që thyejnë murin e sekretit që rrethon një Konklavë, që në numërimin e parë, jashtëzakonisht të gjatë, në mbrëmjen e së mërkurës, 7 maj, Prevost do të kishte dalë i pari, me një paketë votash më të larta se ato të Kardinalit Pietro Parolin, Kryepeshkopit konservator hungarez Peter Erdo dhe shumë kardinalëve të tjerë, midis të cilëve u shpërndanë votat e 133 zgjedhësve.
Një kardinal i pranishëm në Kapelën Sistine, i cili preferon të mbetet anonim, thekson se votat për Prevost ishin “fillimisht të shpërndara”, domethënë, ato nuk vinin nga një zonë e vetme gjeografike ose një ndjeshmëri e vetme kishtare, dhe ato u mpiksën spontanisht në figurën e augustinianit i cili, pavarësisht se ishte një njeri diskret, në realitet ishte i njohur për shumë zgjedhës falë përgjegjësive që kishte mbajtur gjatë viteve (peshkop në Peru, superior i augustinianëve, prefekt i dikasterit të Ipeshkvijve).
Megjithatë, do të kishte pasur, nëse jo një drejtim, të paktën një aktivizëm diskret në favor të Prevost nga disa “krijues mbretërish” që i njihnin cilësitë e tij të ekuilibrit, dëgjimit, angazhimit baritor.
Midis tyre, peruani Carlos Gustavo Castillo Mattasoglio, amerikani Blaise Cupich, kryepeshkop i Çikagos, jezuiti i Luksemburgut Jean-Claude Hollerich, raportuesi i përgjithshëm i Sinodit, dhe italiani skalabrinian Fabio Baggio, me përvojë të gjerë ndërkombëtare në migrim.
Nëse drejtimi ishte përcaktuar që në mbrëmjen e parë, zgjedhjet u vendosën mëngjesin e së enjtes, 8 maj, në votimin e dytë dhe të tretë.
Lëvizjet e disa kardinalëve do të kishin qenë vendimtare, duke filluar me filipinasin Louis Antonio Tagle, i cili, pavarësisht se kishte hyrë në Kapelën Sistine midis favoritëve, shumë shpejt do të ishte bashkuar me amerikanin, duke sjellë me vete një pjesë të mirë të 22 zgjedhësve aziatikë.
Dy amerikanë konservatorë, Timothy Dolan dhe Raymond Leo Burke, do të ishin zhvendosur gjithashtu shpejt në Prevost, duke bindur disa votues të tjerë të moderuar për të mbështetur kardinalin e lindur në Çikago.
Të njëjtën gjë do të kishin bërë edhe afrikanët pas tradicionalistit Robert Sarah, të siguruar nga ortodoksia liturgjike e Prevostit, dhe Kryepeshkopit të Kinshasës Fridolin Ambongo, i frymëzuar nga një lloj Bote e Tretë.
Gjithashtu të enjten në mëngjes, mbështetja për Prevostin filloi të rritej midis kardinalëve që i përkisnin dy rrjeteve të padukshme të pranishme në Kapelën Sistine: anëtarët e dikasterit të Ipeshkvijve, të cilët janë takuar me Prevostin dy herë në muaj gjatë dy viteve të fundit, dhe shumë nga 60 kardinalët që morën pjesë me Papën e ardhshëm në dy asambletë sinodale të thirrura nga Françesku në 2023 dhe 2024.
Ka dy fusha që nuk u bashkuan menjëherë me Prevostin, si të thuash në të majtën dhe të djathtën e tij: më puristi i Bergoglianëve, i cili do të kishte marrë në konsideratë figura më aktiviste, dhe mjedisi i konservatorizmit kurial dhe evropian.
Por një frymë e caktuar antikuriale dhe antiitaliane, e cila frynte fuqishëm në Konklavën e vitit 2013, nuk e kishte shteruar aspak vrullin e saj këtë vit.
Dhe Prevosti e ndaloi sepse ai ishte më i jashtmi nga të brendshmit, ose më i brendshmi nga të jashtmit: për të cituar Kardinalin Britanik Vincent Nichols, “ai ka përvojë të konsiderueshme në Kurinë Romake, por jo aq gjatë sa të identifikohet me të”.
Sa i përket Kardinalit Parolin, të cilin shumë e kishin konsideruar si favoritin në prag të votimit, ai shmangu ngërçin që do të ishte krijuar nëse një pakicë bllokuese do të ishte mpiksur rreth tij.
Tani ishte e qartë se Prevost do të tejkalonte kuorumin e dy të tretave.
“Të enjten në mëngjes”, tha kardinali belg Jozef De Kesel, “e dija që deri në mbrëmje do të kishim një Papë”.
Dhe kështu në orën një, Papa i ardhshëm nuk zbriti në mensën e Santa Martës me kardinalët e tjerë, por qëndroi në dhomën e tij për të filluar përgatitjen e fjalimit që do të lexonte disa orë më vonë nga galeria e Shën Pjetrit.
Ajo që mungonte ishte vërtetimi i asaj që të gjithë e dinin tashmë, dhe kjo ndodhi me votimin e katërt dhe të fundit, në fillim të pasdites të së enjtes.
Një ortek fletësh votimi. Leo XIV i ardhshëm e tejkaloi shumë kuorumin prej 89 votash, dhe nga 133 zgjedhës ai mori “një shumicë dërrmuese,” komentoi kardinali peruan Pedro Barreto, ai mori “100 vota ose më shumë”.
“E falenderova që pranoi”, i tha kardinali brazilian Leonard Ulrich Steiner revistës America, “sepse pothuajse askush nuk donte të ishte Papë: një shërbesë kaq kërkuese është pothuajse e paimagjinueshme në situatën e sotme”.
Vetëm disa konservatorë evropianë që mbetën me Erdo-n hungarez deri në fund, kardinalë rrënjësisht skeptikë ndaj ndryshimit sinodal të iniciuar nga Bergoglio dhe të përqafuar nga Prevost, nuk do të kishin votuar për të.
Ka nga ata që hipotetizojnë, por pa prova, se edhe disa progresivë nuk u bashkuan për Leon-in e ardhshëm.
Disa flasin për shifra marramendëse, afër një plebishiti.
Një mbështetës i vendosur i Papës së ri tregon një shaka gjithëpërfshirëse “Vetëm ata që janë në gabim nuk votuan për të”.
Vetëm disa muaj më parë, një skenar i paimagjinueshëm për vetë Prevost-in.
Marrë nga La Repubblica
