Nga Alfred Peza
Operacioni i Policisë së Shtetit, i Hetimit Doganor dhe Prokurorisë së Krimeve të Rënda për kapjen e 613 kilogramëve kokainë të ardhur nga Kolumbia, në magazinat e një kompanie importi frutash ekzotike në Maminas të Durrësit, ka shënuar disa rekorde njëkohësisht. Jo vetëm për nga sasia më e madhe e drogave të forta të kapura ndonjëherë në territorin e Shqipërisë, por edhe për nga vlera e saj, e cila nëse do arrinte që të hidhej në treg, thuhet se do të arrinte në shifrat e rreth 180 milionë eurove.
“Malli” kishte kaluar në territoret e dy shteteve anëtare të BE, Itali e Maltë, përpara se të futej i paprekur në Portin e Durrësit. Kapja e kësaj ngarkese të jashtëzakonshme, bëri që Shqipëria të ishte menjëherë lajmi i ditës edhe në mediat më prestigjoze të botës. Si një shtet që ka aftësinë dhe fuqinë ti japi një goditje të tillë kaq të fortë, rrjeteve të trafikut ndërkombëtar dhe grupeve të krimit të organizuar që e përdorin Shqipërinë si vend tranzit, apo magazinimi dhe distribuimi për drogat e shtrenjta, drejt tregut vendas e Europian. Nga ana tjetër, ky zbulim, është tani shembulli më i mirë dhe pasqyra më e qartë për të parë e kuptuar, se sa shumë është sofistikuar si strukturë dhe se sa shumë është fuqizuar ekonomikisht, krimi shqiptar.
Rezultatet e këtij operacioni antidrogë, shkëlqejnë akoma edhe më shumë, po të kujtojmë se u realizua në kulmin e punës për implementimin e reformës së thellë në drejtësi, hedhjes së hapave ligjorë për pastrimin e Policisë së Shtetit nga të korruptuarit e të inkriminuarit nëpërmjet procesit të vettingut dhe dhënies së provave për të nisur negociatat e anëtarësimit të vendit në BE. Një provë për më shumë shpresë, se i kemi të gjitha potenacialet, për ti dhënë goditje edhe më të forta antishtetit.
E atëherë kur u duk se më në fund, kemi një shembull që meriton duartrokitjen dhe inkurajimin e madh të të gjithëve, përfshi edhe politikën e çdo krahu, ka ardhur ajo që pritej më pak: Politizimi i tejskajshëm e pa arësye i këtij aksioni nga ana e opozitës, me anë të një përpjekje shumë të sforcuar, për ta shitur këtë fitore, si dështim.
Kryetari i PD Basha në një komunikim me mediat tha se “dua t’i shpreh mirënjohjen partnerëve të huaj që drejtuan operacionin me sukses dhe e vunë para faktit të kryer narkoshtetin dhe levat e tij në Shqipëri. Rrokada nga klani Tahiri-Habilaj i kanabisit tek klanet e heroinës dhe kokainës të Xhafajve me kompani, kanë si pikë të përbashkët mbrojtëse, kryeministrin Edi Rama. 613 kilogramët e kokainës, të kapura për shkak të partnerëve tanë, janë tregues se Shqipërinë sot e drejton banda e kokainës, dhe se largimi i saj dhe krijimi i një qeverie anti-mafia është emergjencë kombëtare.”
Në kulturën tonë ballkanike, ka popuj që e festojnë humbjen si fitore, duke dashur që të manipulojnë të vërtetat e shkuara historike për të arritur fitore të rrejshme së sotmes e pse jo, edhe të së ardhmes. I tillë është përkujtimi që serbët i bëjnë humbjes së ushtrisë së tyre në betejën e vitit 1389 në Fushë Kosovë, përballë Osmanëve. Pasi e nxorrën atë nga arkivat në shekullin e XIX enkas për të gatuar mitin e rrejshëm të viktimizimit të kombit të tyre, serbët rreken të “argumentojnë” se shqiptarët erdhën në Kosovë në këtë betejë si aleatë të Osmanëve.
Me anë të këtij miti të rremë, në fillim të shekullit të XX pas rënies së Perandorisë Osmane, ata kërkuan që të riktheheshin në këto territore sipas slloganit “Kosova është Serbi!” Një mit i rrejshëm ky që që u shfrytëzua më 1989, edhe nga Sllobodan Millosheviç, në tubimin e 2 milionë serbë në “Gazimestan”, të mbledhur për të festuar 600 vjetorin e humbjes. Fjalia e famshme që përmbylli fjalimin e tij populist, se aksush nuk do të guxojë më që ti prekë më serbët, bëri që ai të niste atë moment ngjitjen e shkallëve drejt majës së pushtetit të vet. Duke dashur që të jetësonte më në fund mitin e rremë, pakkush e kuptoi se në vend që të rimerte Kosovën, ai kishte nisur ndërkohë marshimin e pandalshëm, drejt shkatërrimit përfundimtar të ish Jugosllavisë.
Kjo është një histori e njohur tashmë në Ballkan. Një histori që fatkeqsisht përsëritet në forma, kohë, vende e mënyra të ndryshme, si pjesë e një kulture të vjetër e të tejkaluar tashmë në këtë epokë post ideologjike. Nëpërmjet së cilës, duket sikur arrihen fillimisht disa qëllimeve afatshkurtra, si produkt i instrumentalizimit të sentimenteve populiste.
Por historia si një mësuese e mirë, duhet ti shërbejë edhe liderëve tanë politikë, si një mundësi për të mësuar nga e shkuara, e për të përqafuar një kulturë të re të së ardhmes. Një qasje të re. Një filozofi të re. Një mënyrë të re të të bërit politikë, që e bazon të ardhmen, jo tek fitoret e vogla e afatshkurtra. Jo tek kultura e festimit të humbjes tënde si fitore dhe as tek ajo e shitjes së fitores së tjetrit, si dështim. E as tek praktika e manipulimit, mohimit dhe nxirjes së gjithçkaje. Por tek pozitiviteti, tek projekti, programi dhe alternativa më e mirë. Tek inkurajimi sot i gjithçkaje të mirë, që nesër do ti shërbejë si një bazë e sigurtë, për ta çuar ambicjen e vet dhe të vendin, atje ku e meriton.
a.ç
