Nga Jürgen Dahlkamp, Gunther Latsch dhe Jörg Schmitt*
Kur Katari duhej të hapte Kampionatin Botëror të Hendbollit 2015 para se të përgatitej turneu, një sipërmarrës hyri në ndihmë të emirit dhe vendit. Në vend që të paguhej, jeta e tij u shndërrua në një ferr të gjallë.
Takohemi në Frankfurt, dhe personazhi duket qartazi që ka frikë. Amar Rasheed ka humbur gjithçka – kompaninë e tij, paratë e tij dhe besimin e tij. Nganjëherë ai humb edhe durimin e tij. Zëri i tij plasaritet dhe sytë e tij janë të mbushur me boshllëk të thellë. Ai ka një letër para tij nga një avokat i cili punon për Ambasadën e Katarit. Në thelb, letra pohon, në një gjuhë formale jashtëzakonisht të thatë, se Rasheedi duhet të shkojë në ferr.
Kampionati Botëror i Hendbollit për meshkuj është duke u zhvilluar, me ekipet që konkurrojnë për të fituar trofeun, një dorë e artë që mban një top të artë. Kampionët e turneut kanë ngritur trofeun që nga Kampionati Botëror në Katar në 2015. Rasheed bëri një trofe pikërisht si ai përpara kampionatit. Ishte një punë e nxituar dhe gjithçka duhej të bëhej shumë shpejt. Ai kishte një kompani në Katar dhe donte ta mbronte emirin nga “turpi i madh”. Sheiku, një njeri nderi, i cili, sipas Rasheed, papritmas e gjeti veten pa një trofe pak para turneut, sepse mesa duket nuk ishte dorëzuar në kohë.
Sa e turpshme do të ishte për Katarin, një vend që dëshiron të jetë një lider në botën e sporteve ndërkombëtare, sikur të mos ishte në gjendje të paraqiste trofeun që i përshtatet statusit të tij. Dhe sigurisht, emiri bën pjesë në mesin e njerëzve më të pasur në botë. Bazuar mbi këtë, nuk kishte asnjë dyshim në mendjen e Rasheed se ai do të shpërblehej shumë për punën.
Por ai është ende duke pritur për paratë sot. Në vend të kësaj, ai mori atë letër në gusht, shkruar në emër të Shejh Saud bin Abdulrahman al-Thani. Sot, ai është ambasadori i Katarit në Gjermani në Berlin, por në vitin 2015, ai ishte një nga zyrtarët më të rëndësishëm të sportit në Katar. Ai është njeriu që solli Kampionatin Botëror të Hendbollit në vendin e tij. Menjëherë para fillimit të kampionatit, ai pozoi edhe përpara maskotës së Kampionatit Botëror, e cila ishte bërë nga Rasheedi për komitetin organizues. Sipas versionit të Rasheed të ngjarjeve, ai nuk ka marrë asnjë pagesë të plotë për këtë.
Letra nga avokati tha se Rasheedi kurrë nuk duhet ta kontaktojë përsëri. Ai tha gjithashtu se nëse ai do të përpiqej të pohonte një tjetër pretendim “të pabazë”, ose të kërcënonte që do të bëhej publik me këto pretendime, do të merreshin masa ligjore për “grabitje dhe / ose detyrim”.
Rasheed thotë se gjithçka që donte ishte ndihma nga ambasadori në zgjidhjen e problemit në një mënyrë të denjë.
Drama e Amar Rasheed, i cili sot jeton diku në Hesse pas largimit të tij të nxituar nga Katari, është tregimi i një keqkuptimi të thjeshtë – domethënës, Katari, një vend i turneve të mëdha sportive si Kampionati Botëror i Hendbollit 2015 dhe Kupa Botërore e futbollit në vitin 2022, gjithmonë do të jetë bujar deri në pikën e humbjes së drejtpërdrejtë. Veçanërisht kur bëhet fjalë për sportet, shpesh ndihet sikur Katari është i gatshëm të lëshojë një kontroll të pakontrolluar.
Siç rezulton, ajo mund të jetë po aq e zymtë, degraduese dhe arbitrare sa mund të jetë bujare – të paktën kur bëhet fjalë për punëtorët që punojnë në kushte skllaverie në vendet e ndërtimit të Kupës Botërore ose njerëzit e biznesit si Rasheed, i cili u rrit në Shtetet e Bashkuara dhe mban një pasaportë holandeze.
Një vend me mundësi të pakufizuara?
Rasheedi erdhi për herë të parë në Emirate në vitin 2010. Ai mendonte se Katari ishte një lloj Amerike, një vend me mundësi të pakufizuara, ku talentet, zellet dhe idetë e biznesit mund të shndërrohen në para dhe prestigj si asnjë vend tjetër në botë.
Idetë e tij ishin ndërtime decorative, si për ngjarjet sportive, ashtu edhe për raste të tjera.
Në një vend që është i çmendur për sportin, një ide e tillë mund të duket si e mirë. Aq e lehtë sa është për Katarin që të fitojë miliarda përmes naftës dhe gazit, po aq e shpejtë mund të jetë të harxhojë këto para për sportet. Sheiku Saud, ambasadori në Berlin, dukej si mishërimi i përsosur i parimit të Katarit që çdo gjë mund të blihet, përfshirë suksesin. Ai njoftoi, për shembull, se Paris Saint-Germain, i blerë nga Katari në vitin 2011, do të kërkojë të rekrutojë Cristiano Ronaldon. Në fund, ekipi vendosi për Neymar dhe Mbappé për 400 milionë euro.
Si kreu i Komitetit Olimpik Kombëtar, Saoud ishte gjithashtu njeriu pas ofertës për Kampionatin Botëror të Hendbollit 2015. Katari thuhet se ka shpenzuar 220 milionë euro në turne, 10 herë më shumë se Gjermania për Kupën e Botës të Hendbollit 2007. Emiratet duket se blejnë gjithçka. Ekipi kombëtar i hendbollit, për shembull, përfshin lojtarë me emra si Zarko Markoviç, Danijel Šariç, Goran Stojanoviç dhe Bertrand Roiné. Dhe Katari pagoi edhe për fluturimet, hotelet dhe biletat për 60 spanjollë që të mbështesnin Katarin nga stendat.
Kampionati Botëror i Hendbollit gjithashtu duhej të ishte një ngjarje e madhe për kompaninë e re Amar Rasheed. Organizatorët e Kupës së Botës kishin urdhëruar një version të madh të maskotës zyrtare nga kompania – një edicion i gjatë 5 metra (18 metra) për 189,000 rialë, ose rreth 45,000 euro. Kompania gjithashtu do të prodhonte një skulpturë të një hendbolli me përmasa 2.5 metra në diametër për 52,000 rial, ose rreth 12,400 euro.
Maskota gjigante vështirë se ishte instaluar para Lusail Arena, kur arriti një delegacion. Ka një foto që tregon ambasadorin e tanishëm duke pozuar para statujës në të cilën ai duket të jetë në një humor të këndshëm. Në një letër të kohëve të fundit për ambasadorin, Rasheed shkroi: “Ju e vutë dorën në shpatullën time dhe më thatë:” Faleminderit që keni bërë një punë të hatashme. Nëse ndonjëherë keni nevojë për ndonjë gjë në Katar, gjithmonë mund të më kontaktoni me Komitetin Kombëtar Olimpik Qatar. ”
Një emir në vështirësi
Në atë kohë, Rasheed me të vërtetë mendonte se ia kishte arritur- se do të ishte pjesë e elitës në Katar, se do të bënte para dhe do të gjente lumturi. Ishte një nder edhe më i madh për të që të ishte në gjendje të ndihmonte një emir i cili kishte qenë paksa në vështirësi- të paktën kështu Rasheedit i kujtohen gjërat në letrën e tij tek ambasadori.
Sipas versionit të ngjarjeve të Rasheed, një punonjës shumë nervoz me një agjenci australiane të ngjarjeve e vizitoi atë pak përpara Kampionatit Botëror të Hendbollit. Kishte shqetësime se ceremonia e hapjes do të kthehej në një dështim. Ai tha se trofeu i ri, që emiri donte të paraqiste në fillim të kampionatit më 15 janar, nuk do të ishte gati në kohë. Ai u prodhua në Itali nga GDE Bertoni, e njëjta kompani që bëri trofeun për Kupën e Botës të futbollit.
Punonjësi tha se nuk donte as të mendonte për mënyrën se si emiri mund të reagonte nëse ai do ta kuptonte. Rasheed thotë se e kishte pyetur nëse mund të prodhonte një kopje të shpejtë që do të dukej aq e ngjashme saqë askush nuk do të vinte re ndonjë gjë. Ai thotë se i është thënë se trofeu do të zhvendosej sapo të mbërrinte origjinali. Rasheedi pyeti se sa kohë kishte. I thanë vetëm disa ditë, sepse stafi i sigurisë do të duhej të inspektonte trofeun përpara se emiri të mund ta prekte. Rasheed kërkoi $ 50,000 dhe ranë dakord. Rasheed mori skicat dhe e dorëzoi në kohë, të paktën sipas versionit të tij të historisë.
Por a është e vërtetë? Kur u kontaktua nga DER SPIEGEL, kompania italiane Bertoni fillimisht tha në mënyrë të qartë në telefon se urdhri ishte shumë i I momentit të fundit, se kishte pasur probleme me gurat e çmuar dhe kërkesa për ndryshim nga konsumatori rezultoi me një shtrëngim të ngushtë orar. Më vonë, revista mori një përgjigje me shkrim. Vëren se trofeu ishte dërguar gjatë “ditëve të para të 2015”, që do të ishte e mjaftueshme për të arritur atje në kohë. Kur u përpoq për një përgjigje më të qartë, stafi i Bertoni u bënë paksa më të ftohtë, duke thënë se informacioni rreth produkteve të tyre ishte konfidencial.
Agjensia përgjegjëse për ceremoninë e hapjes tha gjithashtu se ishte e detyruar të ruajë konfidencialitetin dhe i ka drejtuar të gjitha pyetjet për organizatorët e Kampionatit Botëror në Katar. Por as ata as ambasadori i Berlinit nuk iu janë përgjigjur pyetjeve.
Ka foto që do të shfaqen për të mbështetur versionin e Rasheed. Ata tregojnë se si një kopje e trofeut të Kampionatit Botëror u krijua në punëtorinë e tij duke përdorur rrëshirë sintetike, me ngjyra ari dhe blu. Kopja nuk përmban asnjë pjesë ari të vërtetë apo lapis lazuli si trofeu i prodhuar nga Bertoni. Megjithatë, në shikim të parë, është e vështirë të dallosh ndonjë ndryshim. Ata gjithashtu tregojnë se si, kur u prezantua trofeu gjatë ceremonisë së hapjes, emiri lehtë e mbajti atë me një dorë sikur të ishte plastike. Trofeu origjinal peshonte pothuajse 20 kilogramë, që do të thotë se emiri kurrë nuk do të kishte qenë në gjendje ta ngrinte atë pa hezitim.
Fshehtësi absolute
Rasheedi nuk ka një kontratë me shkrim dhe pohon se klienti i tij kërkoi që çdo gjë të mbahen si një sekret absolut. Por Rasheed është në gjendje të prodhojë një fletë shpërndarëse që tregon një “Trofe Replica”, “identike me Trofeun origjinal” sipas kërkesës, u dorëzua në mbajtëse plastike. ” Ajo gjithashtu tregon se është dukshëm e kundërta e agjencisë australiane të ngjarjeve në stadiumin Lusail, më 8 janar 2015, në ora 13:20.
Rasheed pretendon se ka marrë disa mijëra rijale në para të gatshme dhe se atij iu premtua se pjesa tjetër do të paguhej më vonë. Por ai thotë se kurrë nuk ka marrë pjesën e mbetur. Ai gjithashtu pretendon se asnjëherë nuk është paguar mjaft për maskotën gjigante apo hendbollin e madh. “As për kohën time, as për përpjekjet e mia të mëdha nuk jam paguar sa kam rënë dakord,” shkroi ai në letrën e tij drejtuar ambasadorit. Rasheed thotë se ai ndihmoi të gjithë të përfshirë për të shpëtuar fytyrën – veçanërisht atë të emirit. Por Rasheedi dyshon se emiri as nuk di asgjë për këtë.
Ai thotë se klientët e tjerë gjithashtu paguanin sipas qejfit. Dhe pastaj erdhi dita kur ata u përpoqën ta largonin kompaninë e tij. Të huajt në Katar në përgjithësi mund të regjistrojnë vetëm një kompani si një sipërmarrje të përbashkët së bashku me një vendas, me Katarin që mban një interes kontrollues prej të paktën 51 për qind. Rasheed thotë se atij i është kërkuar në shtator 2016 të nënshkruajntëe për 49 përqindëshin e tij dhe iu tha se mund të vazhdonte të qëndronte si punonjës.
Kjo është dita që Rasheed pohon se ai hoqi dorë. A mendon ai se rasti i tij do të kishte ndonjë shans në një gjykatë të Katarit? Ai thotë se nuk mendonte kështu. Në fund, ai u largua nga rezidenca në Doha dhe parkoi makinat e tij në të gjithë qytetin – Mercedes përpara shtëpisë, Lexus në supermarketin Carrefour, Mini Cooper në një zonë industriale dhe Jeep Cherokee nën një urë autostrade- vetëm në rast se ai do të kthehej në një moment tjetër. Ai mori fluturimin e ardhshëm për në Londër dhe më pas një lidhje me Montrealin. Nuk u kthye më kurrë në Katar.
I frikësuar nga frikërat e tij më të mëdha
Rasheed tani jeton në një qytet të vogël. Sytë e tij janë me lot, kur ai thotë se së shpejti nuk do të ketë para të mjaftueshme për të mbajtur ushqim në tryezë për fëmijët e tij. Dhe pas vrasjes së kritikëve të regjimit, Jamal Khashoggi nga sauditët, Rasheed ka frikë se mund të bëhen realitet frikërat e tij më të këqija.
Ai e përmbyti ambasadën në Berlin me e-maile. Por i njëjti ambasador që thotë se do i ofronte atij ndihmë kurdo që do kishte nevojë para maskosës gjigante, nuk i përgjigjej tani, duke e deleguar tek avokati i tij. Letra deklaroi se ata nuk “e kuptonin pse ju kontaktuat klientit tonë.” Pas të gjithash, letra vazhdonte duke thënë se, nuk ekziston dëshmia më e vogël që “klienti ynë” kishte pasur një marrëdhënie ligjore ose të tjera” me Rasheedin ose firmën e tij.
Sa i përket pretendimeve të Rasheed ndaj qytetarëve të tjerë të Katarit, shkroi avokati, ai mund t’i çonte ata në gjykatë në çdo kohë. Letra e udhëzoi atë të mos e kontaktonte sërish ambasadën. “Ne jemi duke shqyrtuar perspektivat për suksesin e një urdhri,” tha ajo.
Rasheedi shkroi një skenar të bazuar në përvojat që ai pretendon të ketë pasur. Quhet “Horrori i Katarit”. Ai po shpreson për një fillim të ri në Evropë. Në fund të fundit, ka treguar se është i aftë. “Heqja dorë”, thotë ai, “është për humbësit”. Për momentin, megjithatë, është e vështirë ta përshkruani atë si të ishte në ndonjë pozitë tjetër përveçse në një humbje.
*Der Spiegel-Shqipëroi për TemA: Diona Çeço
