Më 2 shtator 2015, bota u trondit nga imazhi i Alan Kurdit, djalit 2-vjeçar sirian që u gjet pa jetë në bregun e Bodrumit, me fytyrën e mbështetur në rërë dhe me rrobat ende të veshura.
Fotografia e tij u bë simbol i dramës së refugjatëve, duke ndezur një valë dhimbjeje dhe thirrjesh për “kurrë më”.
Babai i Alanit, Abdullah Kurdi, e kujton atë mëngjes të zi në Bodrum kështu:
Gomonia u përmbys vetëm katër minuta pas nisjes drejt ishullit grek Kos.
Në ujëra humbi bashkëshorten Rehanna dhe dy djemtë e tij, Alan dhe Ghalib.
“I mbajta me gjithë forcën që kisha, por më shpëtuan nga duart njëri pas tjetrit.”
Fotografia e Alanit përfundoi në murale, u kthye në simbol humanitar dhe me emrin e tij u hapën shkolla, u pagëzuan anije shpëtimi dhe u mblodhën fonde. Por në Mesdhe, vdekjet nuk janë ndalur asnjë çast.
Ndërsa Europa diskuton mbi politika migracioni dhe qeveritë krenohen për uljen e zbarkimeve, deti vazhdon të marrë jetë të pafajshme, duke kujtuar se premtimi i “kurrë më” mbeti vetëm një iluzion.
