Parlamenti i Izraelit ka miratuar një ligj të diskutueshëm që karakterizon vendin si kryesisht një shtet hebre, duke ushqyer zemërimin mes pakicës arabe.
Ligji “shteti kombëtar hebre” e zvogëlon përdorimin e arabishtes si një gjuhë zyrtare dhe thekson se avancimi i vendbanimeve hebraike është një interes kombëtar.
Deputetët arabë reaguan me zemërim në parlament, me një valëzim të një flamuri të zi dhe një tjetër duke hedur poshtë projektligjin.
Kryeministri i Izraelit vlerësoi kalimin e projektligjit si një “moment përcaktues”.
“Njëqind e njëzet e dy vjet pasi [themeluesi i Sionizmit Modern Theodore] Herzl e bëri vizionin e tij të njohur, me këtë ligj përcaktuam parimin themelues të ekzistencës sonë“, tha Benjamin Netanyahu.
“Izraeli është shtet kombëtar i popullit hebre dhe respekton të drejtat e të gjithë qytetarëve të saj“.
Parlamentarët izraelitë arabë dënuan legjislacionin, por kryeministri Benjamin Netanjahu e vlerësoi atë si një “moment përcaktues”.
Projekt-ligji, i mbështetur nga qeveria e krahut të djathtë të vendit, thotë se “Izraeli është atdheu historik i popullit hebre dhe ata kanë një të drejtë ekskluzive për vetëvendosjen kombëtare në të“.
Ajo u miratua pas një seance të stuhishme në Knesset që zgjati më shumë se tetë orë. Gjashtëdhjetë e dy deputetë votuan për projektligjin, me 55 kundër.
Megjithatë, disa klauzola u hodhën pas kundërshtimeve të presidentit dhe avokatit të përgjithshëm të Izraelit, duke përfshirë një klauzolë që do të kishte sanksionuar në ligj krijimin e komuniteteve vetëm për hebrenjtë.
Arabët izraelitë përbëjnë rreth 20% të popullsisë së Izraelit me rreth nëntë milionë njerëz.
Ata kanë të drejta të barabarta sipas ligjit, por kanë kohë që ankohen për t’u trajtuar si qytetarë të dorës së dytë dhe thonë se po përballen me diskriminim dhe ofrim më të keq të shërbimeve të tilla si arsimi, shëndetësia dhe strehimi.
Mesin e 11 dispozitave të saj, ajo e përshkruan Izraelin si “shtëpi kombëtare të popullit hebre” dhe thotë se e drejta për të ushtruar vetëvendosje kombëtare është “unike për popullin hebre“.
Ai përsërit gjithashtu statusin e Jerusalemit sipas ligjit izraelit, i cili e definon qytetin si “kryeqytetin e plotë dhe të bashkuar të Izraelit“.
a.ç