Nga Shpëtim Luku
Një specialist i mirënjohur ekonomie, me të cilin kisha bashkëpunim si gazetar, u bë Ministër i Ekonomisë në një nga Qeveritë e mëparshme. Nuk vonoi shumë nga koha e uljes së tij në kolltukun ministror dhe në telefonin tim i shfaq numri i tij.
“Dëshiroj të vish të punosh me mua”, më tha sapo filluam bisedën.
“Nuk e bëj dot sepse unë jam gazetar”, i thashë, megjithëse duhet të pranoj se oferta e tij më la përshtypje shumë të mirë në aspektin e vlerësimit që ai më bënte.
“Gazetat aty i ke”- vazhdoi ministri.
Përsëri refuzova, duke i thënë atij se vërtet gazetat aty janë, por nëse do pranoj, nuk do jem unë më i përshtatshëm për gazetat.
Kjo është një histori, e cila më vjen natyrshëm ndërmend, sa herë shikoj persona që ngrysen “gazetarë” dhe gdhihen “politikanë”. Sa herë shikoj zëra mediatikë të veshur me petka politike. Sigurisht, arsyetimi im në atë kohë ishte idealist, bazuar në deontologjinë e profesionit. Por procesi i degradimit të medias, i mpleksjes dhe sherbesës politike të saj kishte filluar. Për të mbërritur në ditët e sotme ku forcat politike kanë analistët e tyre në panelet e emisioneve të ndryshme televizivë, ku gazetarë të ndryshëm janë anëtarë forumesh partiake ashtu sikurse edhe ish deputetë të ndryshëm kalojnë pa asnjë pengesë në gazetari. Ky ngatërrim i i gazetarëve me kaq lehtësi me politikën në forma të ndryshme, si këshilltarë, kandidatë deputetë, anëtarë forumesh, pjesëmarrës primaresh, të nxit pyetjen: A kanë qenë ata ndonjëherë realisht i pavarur, apo kanë pasur gjithmonë prirje politike të fshehura?
Në disa raste, ky kalim nga gazetaria në politikë mund të jetë i sinqertë – dikush që ka investiguar dhe raportuar për çështje të rëndësishme mund të vendosë të angazhohet drejtpërdrejt për t’i ndryshuar ato. Por në shumë raste të tjera, një gazetar mund të ketë ndërtuar profilin e tij si “i pavarur” vetëm për ta bërë veten më të besueshëm dhe më të vlefshëm për politikanët kur të vijë momenti për rekrutimin e tij.
Nëse një gazetar ka mbajtur një qëndrim etik dhe profesional gjatë kohës që ka qenë në media, kalimi në politikë nuk është domosdoshmërisht problem. Por nëse ka përdorur gazetarinë si një trampolinë për karrierën politike, atëherë kjo dëmton besueshmërinë jo vetëm të tij personalisht, por edhe të profesionit të gazetarit në tërësi. Dhe në një mjedis si Shqipëria, ku besimi te media është tashmë i brishtë-vetëm 30 për qind është besueshmëria e publikut ndaj saj- ky lloj oportunizmi vetëm sa e përkeqëson situatën.
Në fund, pyetja që duhet bërë është: A ka pasur ky gazetar ndikim real në denoncimin e problemeve apo thjesht ka përdorur mikrofonin apo tastierën e kompjuterit për interesa personale? Në kushtet e Shqipërisë ku shumica e mediave nuk kanë prioritet interesin e publikut, ku shërbesa ndaj politikës është e lexueshme dhe e dallueshme me lehtësi, edhe gazetarët e kësaj kategorie janë aktorë në një skenar të paracaktuar. Ky është realiteti. Një realitet revoltues, por jo befasues.
