‘Do doja të falenderoja fillimisht këtë njeri që ndodhet këtu (tranjeri i Portugalisë) sepse pa të asgjë nuk do të ishte bërë e mundur. Së dyti të gjithë lojtarët, stafi, çdo njeri i përfshirë në këtë rrugëtim…Askush nuk besoi në këtë Portugali por e vërteta është që ne ja dolëm. Të gjithë së bashku, ja dolëm. Unë jam shumë i lumtur, kjo është një nga ditët më të lumtura të jetës sime. Harrojini troftë individualë, ligën e kampioneve, golat, ky është momenti më i lumtur i jetës sime. Kam qarë gati 3 apo 4 herë deri tani. Im vëlla më rrinte pranë duke më qetësuar herë pas here dhe unë që i thoja: -“Hugo, nuk mundem”. Është e vërtetë, nga thellësia e zemrës, betohem për jetën e djalit tim që jam shumë shumë shumë i lumtur. Mund ta përsëris 100 herë që jam shumë i lumtur.
Ky është trofeu që më kishte munguar aq shumë, dhe është falë jush, stafit, lojtarve dhe ty tranjer sërisht. I gjithë besimi që kishte më ka prekur sinqerisht. Stafi mjeksor, sigurimi, Joaquini, Ricardo, Miguel dhe im vëlla…nga thellësia e zemrës ju them se jam jashtëzakonisht i lumtur. E meritonim këtë. Ne jemi tashmë historia e Portugalisë, jemi të parët që e arrijmë këtë gjë. Faleminderit sërisht’.
Më pas të gjithë të pranishmit në dhomat e zhveshjes shpërthyen në brohoritje gëzimi dhe duartrokitje në shenjë mirënjohje ndaj kapitenit të tyre.