Duke e sulmuar Evropën me fyerje dhe duke e trajtuar me kujdes Rusinë dhe Kinën, Strategjia e Sigurisë Kombëtare e administratës Trump përfaqëson një shkëputje radikale nga politikat e mëparshme të SHBA-së. Por, edhe teksa Amerika hedh poshtë gjithçka që dikur përfaqësonte, evropianëve u mbetet vetëm një zgjedhje: të dyfishojnë përkushtimin ndaj parimeve të tyre.
Nga Carl Bildt
Më herët këtë muaj, zëdhënësi i Kremlinit, Dmitry Peskov, ofroi një përshkrim të shkurtër të Strategjisë së re të Sigurisë Kombëtare (NSS) të administratës Trump, duke e quajtur atë “kryesisht në përputhje me vizionin tonë”. Ai ka të drejtë. NSS-ja nuk ofron as edhe një fije kritike ndaj Rusisë, as për politikat e saj të brendshme gjithnjë e më autoritare, as për agresionin e saj të hapur ushtarak kundër Ukrainës. Në vend të kësaj, ajo veçon Evropën – mikun dhe aleatin demokratik të kahershëm të Amerikës – për abuzim të veçantë.
Është e vërtetë, kur administrata e parë Trump publikoi NSS-në e saj në vitin 2017, pati shumë diskutime rreth sovranitetit kombëtar që mbizotëronte mbi gjithçka tjetër. Por ai dokument prapë njihte vlerën e aleatëve të Amerikës, duke deklaruar se “Shtetet e Bashkuara dhe Evropa do të punojnë së bashku për të luftuar përmbysjen dhe agresionin rus”. Për më tepër, kjo përpjekje përshtatej në një strategji më të gjerë të “konkurrencës së fuqive të mëdha”, ku Kina dukej e madhe.
Që atëherë, Rusia nisi pushtimin e saj në shkallë të plotë të Ukrainës dhe Kina është dukur vetëm më e madhe. Por administrata e dytë Trump po i përulet Rusisë, duke kritikuar evropianët dhe duke e përshkruar kërcënimin nga Kina vetëm në terma ekonomikë. Me sa duket, konkurrenca midis fuqive të mëdha i ka lënë vendin shoqërisë midis fuqive të mëdha. SHBA-ja tani thotë se është më e interesuar për “stabilitetin”, i cili supozohet se mund të arrihet duke punuar me presidentin rus Vladimir Putin dhe përmes një “G2” me presidentin kinez Xi Jinping. Mesazhi i nënkuptuar është se fuqitë e mëdha mendojnë njësoj. Secila dëshiron sferën e vet të ndikimit dhe e vlerëson pushtetin mbi parimet.
Siç kanë vënë në dukje shumë komentues, NSS-ja përfaqëson një largim radikal nga politikat dhe doktrinat e kaluara të SHBA-së. Ajo parashikon një kthim prapa në Hemisferën Perëndimore dhe sinjalizon se fitimet do të vijnë para parimeve për pothuajse çdo çështje. Lindja e Mesme, për shembull, shihet kryesisht si një destinacion investimi. Politika është e ndërlikuar; por bërja e marrëveshjeve tregtare është e lehtë.
Megjithatë, denoncimi i zhurmshëm i Evropës bie në sy, jo vetëm për të metat në argumentin themelor. NSS-ja pretendon se “brenda pak dekadash, në shumicën e rasteve, disa anëtarë të NATO-s do të bëhen me shumicë jo-evropiane” dhe se Evropa, e dënuar me “zhdukje civilizuese” (gjuhë që shumë e shohin si vepër të zv/presidentit JD Vance), nuk mund të jetë një aleat i besueshëm. Por kjo është thjesht e gabuar. Nuk ka asnjë vend evropian ku “jo-evropianët” do të përbëjnë shumicën në asnjë moment në të ardhmen e parashikueshme. Kjo përfshin edhe vendin me pjesën më të madhe të myslimanëve: Rusinë.
Një retorikë kaq e ligë vjen direkt nga ekstremistët evropianë. Është thjesht tronditëse që ajo do të shërbejë si bazë për mënyrën se si Amerika do t’i trajtojë aleatët e saj më të fortë dhe më të afërt. Administrata Trump tani është e gatshme të ndërhyjë në politikat dhe proceset e brendshme të vendeve evropiane për të promovuar forcat “patriotike” – që do të thotë ata që përhapin të njëjtën mbeturinë raciste. As Rusia nuk ka qenë kaq e hapur për qëllimin e saj për të ndërhyrë në proceset demokratike evropiane.
Mbetet për t’u parë se çfarë do të dalë prej kësaj. Të qenit në një linjë me Trump-in nuk është pikërisht një strategji fituese elektorale, ndaj përpjekjet e SHBA-së për të ndërhyrë në Evropë mund të rezultojnë po aq të pasuksesshme sa ato të Rusisë. Megjithatë, ato mund të jenë shumë më dëmtuese, duke pasur parasysh se sa shumë është përkeqësuar tashmë marrëdhënia transatlantike.
Pa dyshim, ne evropianët kemi problemet tona. Na duhet urgjentisht të ringjallim shpirtin tonë sipërmarrës, konkurrues dhe tregtar global, të forcojmë mbrojtjen dhe të zgjerojmë projektin tonë të suksesshëm të integrimit në mbarë kontinentin. Menaxhimi i emigracionit është sigurisht një sfidë, ashtu siç është edhe për SHBA-në.
Në përgjithësi, megjithatë, ne jemi shoqëri jashtëzakonisht e suksesshme dhe nuk duhet ta harrojmë këtë. Përpjekjet për vrasje dhe dhuna politike janë jashtëzakonisht të rralla këtu. Ne nuk kemi turma të politizuara që sulmojnë parlamentet tona. Demokracitë tona mbeten të hapura dhe dinamike, shumica e tyre në krye të renditjeve globale për lirinë e shtypit. Përqindja e popullsisë sonë në burg është një e pesta e asaj të SHBA-së dhe normat e vrasjeve janë vetëm një pjesë e vogël e atyre amerikane. Ne nuk kemi një deficit masiv tregtar me pjesën tjetër të botës. Sistemet tona shëndetësore ofrojnë rezultate më të mira dhe jetëgjatësi më të madhe se kudo tjetër dhe, në përgjithësi, vendet anëtare të BE-së kanë popullsi më të arsimuara.
Ne sigurisht nuk jemi në rrezik të shkojmë drejt “zhdukjes”, siç e thotë në mënyrë absurde NSS-ja. Pak vende në Tokë ofrojnë një cilësi më të mirë jete për një pjesë kaq të madhe të popullsisë sa Evropa. Në vend që të përpiqemi të qetësojmë Amerikën e Trump-it, ne duhet të qëndrojmë më të fortë, t’i rikthehemi vlerave tona dhe të shpresojmë se konfuzioni ideologjik përtej Atlantikut do të kalojë së shpejti. Përveç kësaj, nuk do të jemi ne ata që do të kryejmë vetëvrasje qytetëruese.
America’s Civilizational Suicide
