Tonaliteti i forcës dhe forca e tonalitetit

Nga Linda Karadaku

Politika shqiptare ka qenë vazhdimisht e zhurmshme në këto 26 vitet e fundit, a thua se kërkonte të plotësonte mungesat e dekadave të komunizmit, ku ishte detyrim kushtetues të mbaje gojën mbyllur në bazë të ligjit famëkeq 55. Madje, kaloi nga ekstremi në ekstrem, duke i ndërtuar politikat në bazë të ulërimave, nuk ka më rëndësi argumenti, por tonaliteti i zërit dhe e folura pa fund për të mos e lënë tjetrin të hapë gojën.

Tashmë, është kthyer në kakofoni zërash, ku mungon plotësisht monologu dhe flitet ose në duet ose në kuartet ose krejt në kor, të gjithë kundër të gjithëve. I njëjti model aplikohet në studio televizive, ku debatet bazohen në të folurën me oktava të larta, pengimin e tjetrit për të folur, fyerjet reciproke, batutat e shpifura që nuk të bëjnë më as të qeshësh dhe mungesë logjike dhe argumentesh që do të duhej të diskutoheshin dhe debatoheshin nga palët, në mënyrë që njerëzit, qytetarët të kenë mundësi të kuptojnë dhe të vendosin se kush ka të drejtë.

Shpesh e marrim si diçka normale këtë lloj mënyre komunikimi, si pjesë të realitetit politik dhe shoqëror shqiptar, por nuk është ashtu. Ky lloj “normaliteti” na ka sjellë këtu ku jemi, ku forca e tonalitetit dhe tonaliteti i forcës përcaktojnë kush flet, kush dëgjon, kush ulërit, kush “ka të drejtë” dhe kush e ka “gabim.”

Katerina e Madhe ka thënë: “Mua më pëlqen të vlerësoj dhe shpërblej me zë të lartë për të fajësuar qetësisht.” Dhe Katerina e Madhe ishte careshë, monarke me pushtet absolut dhe mund të vlerësonte dhe fajësonte si të donte, kush do guxonte ti thoshte jo…dhe megjithatë, preferon të jetë njerëzore duke I dhënë pushtetit fytyrë njerëzore.

Por në politikën tonë rrëmujaxhije, ulëritëse, ka edhe më keq. E folura publike brenda dhe jashtë parlamentit bazohet shumë herë në parimin, fol, thjeshtë fol, nuk ka rëndësi çfarë thua, bëj zhurmë e rrëmujë, në duet, kor, si të vijë puna. Dhe për fat të keq, kjo konsiderohet vlerë, vlerë pra se ai “robi” flet, ka guximin të flasë, ka guximin të fyejë, ka guximin ti vërë të tjerët në rresht.

Por “robi” nuk mund të jetë më i mençur se Platoni që thotë: “Të mençurit flasin sepse kanë diçka për të thënë. Budallenjtë flasin sepse duhet të thonë diçka.”  Po mirë, ja ndoshta Platoni jetoi në antikitet dhe nuk “kupton” dot kohët tona “moderne.” Ja çfarë thotë Winston Churcill: “Kurajoja është ajo që të duhet të ngrihesh dhe të flasësh, kurajoja është po ajo që të duhet që të ulesh dhe të dëgjosh.”

Politika në njëfarë mënyrë përfaqëson veset dhe problemet e shoqërisë. Dhe sigurisht politika jonë mund të gjejë plot argumente se kjo lloj mënyrë komunikimi shërben për t’iu drejtuar popullit, elektoratit, masave, grupeve të interesit e kujtdo tjetër që iu duhet apo duan të adresojnë.

Por politika përfaqëson gjithashtu modelin, modelin e një shoqërie, shembullin për fëmijët që dëgjojnë në të fjalorin e rrugës që ua ndalojmë ta përdorin në familje, mes shokësh dhe shoqesh, në shkollë e kështu me radhë.

Vazhdoj të mendoj shpesh, a përdorin të njëjtin fjalor politikanët tanë në familje, me gratë, vajzat, fëmijët e tyre…ku ta dish…Sidoqë të jetë, edhe nëse e përdorin, në komunikimin me publikun, me qytetarët do të duhej të kishte një lloj etike, kujdesi, dhe të mateshin mirë para se të nxirrnin fjalorin e xhepit. Në fund të fundit, ulërimat dhe fyerjet nuk ngrenë peshë në elektorat, nëse e kanë këtë merak.

Po ne fund te fundit, boll e kemi jetën të vështirë, boll na e keni bërë jetën të vështirë gjithë këto vite, ne dhe fëmijëve tanë, tani duhet të vazhdojmë të durojmë edhe shpërthimet tuaja shpërfytyruese???

Maturohuni pra, rrituni dhe mos e ndërtoni politikën mbi oktava të larta, po mbi argumente të larta dhe bindëse, sepse siç ka thënë   Teodor Rusvelt, “fol butë dhe mbaj me vete një shkop të madh, kështu do të arrish larg!” Dhe ju shkopin e pushtetit dhe të opozitës e keni, të paktën flisni “butë!” (Javanews)