Autor: Liridona Beqiri
*Ditar i një shqiptareje nga Maqedonia e Veriut
Sot, 112 vite përndritje e flamurit, moment historik që ka formuar bazat e kombit shqiptar, përballë sfidave të mëdha politike dhe sociale. Por realisht në këto kohë post-idealizmi, cila do ishte ngjarja e fundit që ky flamur përfaqësoi atë që ne të gjithë e besojmë?
Askush nuk mund të mohoj faktin që ne si popull kemi zotëruar artin e ndarjes së vetes me një saktësi të ligë, pikërisht nën “unitetin” e flamurit, duke i’a përdhosur madhështinë nga përçarjet emocionuese individualiste dhe marshit të egove kuazi patriotike (atyre që promovojnë idetë se si mund të duash vendin pa u lodhur kurrë për të), patriotizëm gjithmonë i lidhur ngushtë vetëm me shfaqjet publike .
Shqiptar, kur ngrini flamurin, e ndjeni thumbimin e pabarazisë?
Jo më kot këtij shkrimi i vendosa këtë titull sepse ndërsa festojmë sa mrekullisht të bashkuar jemi, nën atë copë pëlhure kuq e zi, pasqyrohet diversiteti shumëdimensional në opinion dhe besime që shkaktojnë rrëmujë kombëtare dhe për të cilat shumë “bujarisht” pajtohemi.
Një flamur që i lejon politikanët të duken se shërbejnë si struktura që mbajnë këtë komb të bashkuar, të mbështjellur me një iluzion besnikërie, por që në fakt mbrojnë vetëm veprimet e tyre nga shqyrtimi i mundëshëm i vlerave kombëtare. Sa madhështor që është flamuri, vetëm me një valëvitje të vetme mund të fshijë rrëmujën e politikës dhe të bëmave të tyre. Ai mbulon plagët e historisë por jo dhe përçarjet tona të thella, ai nuk i shëron plagët e shqiptarit ndaj shqiptarit, thjesht i fsheh ato nën një shtresë dy bojëshe. Në të vërtetë nuk na bën një, thjesht na mashtron të mendojmë se jemi të gjithë bashkë, ndërkohë që po luftojmë për mbijetesën tonë të llojit mes nesh. Është një fener që mbulon gjithcka që s’kemi mundur të arrijmë apo kemi shkatrërruar si arritje.
Përçarjet që sado të përpiqemi t’i fshijmë, janë ende aty, padrejtesia, diskriminimi, varfëria, dhuna, mospërfillja, demagogjia, retorika boshe, urrejtja, etja për pushtet, diferencimet sociale, përulja ndaj armikut, mashtrimi, turpi, maskimi i përsosur me preference për të fshehur dështimet. Kushedi sa i turpëruar mund të njehet i bukuri flamur kur duhet të valëvitet për t’i justifikuar gjitha këto më lartë!!
Jemi të ndarë nën një flamur. Të ndarë nga partitë politike që tregtojnë vlera dhe shesin lirë gënjeshtra, të ndarë nga sistemet që shfrytëzojnë dhe shtypin, të ndarë nga vetë idealet që ne pretendojmë t’i mbajmë të përvetësuara, por nuk mund t’i përmbushim kurrë plotësisht, një ndarje që na ka bërë të verbër.
Por sa i gjithanshëm është ky flamur. Mund ta mbështillni rreth vetes kur dëshironi të ndiheni sikur jeni pjesë e diçkaje më të madhe, diçka që i kapërcen ndarjet e vogla mes nesh, sepse ky flamur nuk kërkon vetëm ndjeshmëri të vërtetë, thjesht kërkon besnikëri. Kërkon heshtjen tuaj përballë unitetit tonë si komb, kërkon flijimin për të qenë një, kërkon të jeni vërtëtë shqiptarë, kërkon t’ju ngrihet gjaku kur cënohet ai, kërkon të valëvitet për besëlidhje kombëtare. Edhe pse ka lejuar që shumë dredhi të fshihen në heshtje nën palosjen e tij, ai ju kërkon ta shikoni atë dhe të ndiheni krenarë.
Një flamur që na bashkon në çdo sens! Por sot, a jemi vërtet të bashkuar, apo po ushqehemi me një iluzion? Është koha për të kërkuar më shumë sesa simbolikë boshe. Është koha për t’u siguruar që flamuri kuqezi dhe liderët që e tundin atë, të mbajnë përgjegjësi për veprimet e tyre. Është koha kur çdo lekundje e dyshimit për të qenë bashke s’duhet të jetë pjesë përbërëse e jona! Dhe nëse keni dyshime, thjesht mbajeni këtë flamur dhe kujtojini vetes: “Ne jemi një dhe të bashkuar” por duhet t’a ndjeni vërtetë atë shpërthim krenarie që të mbush!
