Nga Carlo Bollino
Që kur më shumë se 30 vjet më parë vuri këmbë në dhomat e pushtetit, Sali Berisha tregoi paaftësinë e tij të plotë për të qenë i ndershëm dhe koherent. Standardi i tij i dyfishtë filloi që kur, i dërguar nga Ramiz Alia si një komunist i besuar për të bindur studentët që të ruanin emrin e Enver Hoxhës në Universitetin e Tiranës, doli nga takimi duke u paraqitur para shqiptarëve dhe më pas para botës si babai i antikomunizmit. Duke tradhtuar njëkohësisht si Ramiz Alinë ashtu edhe studentët.
Ai që ishte ndër themeluesit e një partie të quajtur “demokratike”, është i vetmi lider politik aktiv në Ballkan që nuk ka mësuar ende se çfarë do të thotë vërtet fjala “demokraci”. Standardi i tij i dyfishtë ka vazhduar pa turp, duke shpikur fabulën se ata që janë në anën e tij janë njerëz të lirë, ndërsa ata që janë në anën e rivalëve të tij politikë janë “të kapur”. Një fabul që vazhdon edhe sot në etiketimin e gazetarëve: “gazetarë të pavarur” janë ata berishianët që i bëjnë lajka nga mëngjesi në darkë, ndërsa “gazetarë lëpirës” (një shprehje vulgare e shpikur nga dhëndri dhe e vendosur si fjalë kyçe në komunikimet e “demokratëve”) janë ata gazetarë që nuk pranojnë t’i shërbejnë. Për të qenë “lëpirës” nuk është e nevojshme t’i bësh lajka Edi Ramës apo qeverisë së tij, siç bën Çim Peka për Saliun, por mjafton të mos ripublikosh si papagall shpifjet që Berisha dhe Çim Peka prodhojnë çdo ditë për të njollosur kundërshtarët.
Berisha dhe klani i tij politik-mediatik linçojnë me shpifjet e tyre publike çdo analist që guxon të shprehë mendimin e tij lirshëm, duke krijuar në prag të fushatës zgjedhore një klimë terrori të papranueshme në një vend demokratik. Studiot televizive dhe faqe web mbushen me analistë të djathtë, ndërsa ata të majtë janë gjithnjë e më të rrallë: kanë frikë të shprehen, sepse të nesërmen sulmohen personalisht dhe familjarisht nga PD në parlament, në konferenca shtypi të partisë dhe në darke copëtohen në televizionin e Berishës, ku organizohen gjyqe popullore enveriste pa mbrojtës, me gazetarë-hetues të paguar në të zezë dhe me para të pista. Një tjetër skandal që askush, madje as institucionet shtetërore, nuk guxon ta denoncojë. Edhe SPAK-u është kompleksuar nga makineria e shpifjeve të Sali Berishës; hetimet e tij duken të kushtëzuara nga shantazhet politike të ndërtuara nga ish-doktori dhe, për këtë arsye, ka ndaluar së hetuari krimet e tij dhe të familjes së tij, të cilat vazhdojnë të mbeten të pandëshkuara.Tashmë ky qark korrupsioni Berisha-media është fakt i provuar.
Të njëjtin standard të dyfishtë Berisha e aplikon edhe për akuzat mbi origjinën e pasurisë të hetuar nga SPAK. Nëse është familja e tij nën akuzë, “të ardhurat janë legjitime sepse vijnë nga trashëgimia familjare dhe nga puna si avokate” (Argita në kohën e pasurimit kishte një studio ligjore). Nëse është familja e Erion Veliajt nën akuzë, të ardhurat nga trashëgimia familjare apo nga puna si avokate (Ajola Xoxe ka një studio ligjore) ”janë prova të korrupsionit”. E njëjta logjikë vlen për historinë e biznemesmenit Gentian Sula: kur i lë familjes së Erion Veliajt të përdorë një vilë në Qerret pa qira, është një prove korrupsioni. Kur u jep pa qira apartamente gjigante ne qender e Tiranes Shkëlzen Berishës dhe Çim Pekës për të ngritur aty studiot e Syri TV, është një bamirës dhe demokrat!
Standardi i dyfishtë ka qenë gjithmonë pjesë e çdo veprimi dhe komunikimi politik të Sali Berishës dhe atyre që e rrethojnë. Por në javët e fundit, ky standard i dyfishtë ka kaluar çdo kufi të moralit. Ta quash protestën e tij para SPAK si një manifestim të demokracisë dhe ato të mbështetësve të Erion Veliajt si një tentativë për grusht shteti, është diçka që nuk është më qesharake, por bëhet e neveritshme. Të dëgjosh papagallin e tij, Belind Këlliçin, që i quan protestat në mbështetje të Erion Veliajt – ku nuk ka ndodhur asnjë akt dhune – si “një turp i paprecedent në historinë e vendit”, ndërkohë që prej vitesh ai dhe Berisha kanë tentuar të djegin Bashkinë e Tiranës, Parlamentin, Kryeministrinë, madje edhe muzeume dhe institucione të tjera, është e pamundur edhe të komentohet.
Nënkryetari amerikan J.D. Vance akuzon nga Mynihu vendet e Bashkimit Evropian për mosrespektimin e lirisë së fjalës së gazetarëve, dhe klani Berisha e duartroket, duke thënë se ka të drejtë. E thotë Berisha, i cili nuk pranon asnjë zë kritik nga shtypi dhe ka mbylur gojën gazetarëve të lirë duke i përzënë nga vendi, duke i burgosur ose duke i mbuluar me shpifje! Dhe ndonjëherë, kur ka pasur mundësi, duke i eliminuar fizikisht.
Vance kritikon Bashkimin Evropian për lejimin e ndjekjes penale të një opozitari në Rumani, dhe papagallët e PD-së brohorasin fjalët e tij, duke shpikur se ai po i referohej Sali Berishës si “i burgosur politik”, duke harruar se ishte vetë Berisha dhe avokati i tij aktual, Genc Gjokutaj, që arrestuan vërtet Fatos Nanon kur ai ishte në opozitë. Ndërkohë, Berisha nuk ka kaluar asnjë ditë në burg, ndryshe nga Erion Veliaj, numri dy i Partisë Socialiste, i arrestuar tre muaj para zgjedhjeve. Por sipas standardit të dyfishtë të Berishës, ky arrestim është i drejtë, tregon se politikanët mund të arrestohen edhe në fushatë, dhe se ajo pjesë e SPAK-ut që e vendosi këtë është vërtet e pavarur, ndërsa ajo pjesa tjetër që dikur hetoi për të, ishte “SKAP i kapur”.
