Nga Kreshnik Spahiu
Ishte një pasdite shtatori e vitit 1988, kur po kthehesha nga shkolla për në shtëpi.
Në oborrin e lagjes pashë disa njerëz të ulur dhe një polic që fliste me zë të lartë.
Iu afrova me shpejtësi nga kurioziteti dhe vura re se po zhvillohej një gjyq popullor ndaj komshiut tim, Bujarit, i cili kishte vjedhur dy pula në një shtëpi private.
Pa u zgjatur shumë: në fund, Bujari u dënua me 1 vit burg dhe internim në fshat.
Pas vuajtjes së dënimit, ai nuk u kthye më në lagje, sepse i vinte turp nga komshinjtë.
Pas shumë vitesh, e takova sërish Bujarin bashkë me dy vëllezërit e tij: Ilirin dhe Sokolin.
Të tre ishin përfshirë në politikë dhe punonin si shoqërues nëpër fushata:
• Bujari me PD,
• Sokoli me PS,
• Iliri me LSI.
Pimë një kafe dhe i dëgjova me kënaqësi, por edhe me habi.
Të tre ishin pjesë e policisë, por kishin dhe punë të tjera “part-time”, jo gjithmonë të deklaruara.
“Kreshnik, kemi ndarë rolet në tri krahë,” – më thanë – “që kushdo që të vijë në pushtet, të jemi në anën e duhur.”
U ndava me ta dhe nuk i pashë më për disa vite – derisa në qershorin e kaluar, Bujari doli në disa portale dhe në kronikat rozë.
Bujari nuk ishte më polic: ishte bërë biznesmen. Madje kishte blerë një jaht dhe ishte fotografuar me një vajzë nga showbizi.
E lexova artikullin me një frymë. Bujari kishte qenë dy herë i martuar dhe kishte pesë fëmijë, por dukej shumë i dashuruar me këtë gjysmë-gazetare 25-vjeçare.
Në fakt, nuk më tërhoqi historia romantike e Bujarit, por karriera e tij “e suksesshme” që ishte shkruar në gazetë.
Pas largimit nga policia, kishte jetuar 10 vite në Holandë dhe ishte kthyer në Shqipëri me xhepin plot.
Pas “specializimeve” në Holandë për shpërndarje droge me shumicë dhe pakicë, u kthye dhe kishte punuar në doganë, në tatime dhe për disa vite në policinë bashkiake.
Mu kujtua kjo histori sot, kur pashë një video të ish-shefit të policisë që rrihte një kamarier.
Fakti është që hajdutët e pulave janë bërë zyrtar dhe pushtetar.
Në fakt, këta janë njerëz që ndoshta kanë nevojë për një gjyq popullor si në kohën e Enver Hoxhës – që t’i degjenerosh publikisht, ashtu si Bujarin dikur.
Por gjithsesi, ky nuk është vetëm problemi dhe kjo nuk është zgjidhja.
Jo më kot At Zef Pllumi shprehej me dhimbje:
“Kurrë s’e kam kuptuar se si një popull kaq i vogël si shqiptarët, ka mundur të nxjerrë kaq shumë rrugaçë.”
