Nga Mentor Kikia
Një grup aktivistësh të shoqërisë civile, jo aq të shumtë sa tre vjet më parë, u shfaqën sërish për të kundërshtuar ndryshimin në ligjin për ndalimin e importit të mbetjeve të riciklueshme. Unë personalisht, me gjithë ndjeshmërinë e madhe që kam ndaj mjedisit, nuk iu bashkova protestave të këtij grupimi atëherë dhe nuk e mbështes as tani reagimin e tyre, për shumë arsye:
Sepse “plehrat” që ata pretendonin se do të ndalonin të vinin në Shqipëri, në fakt ishin thjesht lëndë e parë për industrinë e riciklimit. Ishin ambalazhe plastike, letër, etj, shumë herë më të pastra se këto që gëlojnë dhe mbushin rrugët, sheshet dhe lëndinat këtu.
Sepse vizitova disa fabrika riciklimi dhe pashë se plehra ishin këto tonat, që ne nuk i ndajmë që në burim, por i hedhim bashkë me mbetjen organike, dhe jo ato që vinin nga Italia, ku ndahen në mënyrë të diferencuar.
Sepse më shumë se mjedisore, fushata e tyre më dukej, në mos e sponsorizuar, me sfond politik dhe që prodhoi mjaftueshëm vota, me gogolin se anijet me plehra, nga ato që mbushim në kazanët pa kapakë e pa fund e qelbin rrugët, janë nisur nga Italia të vijnë në Shqipëri. Ndërsa sot më duket një përpjekje për të treguar se ajo nuk ishte e tillë.
Sepse sot qeveria, përmes nismës së tre deputetëve, po korrigjon një gabim apo veprim të qëllimshëm, që vuri në prag falimentimi industrinë e riciklimit në Shqipëri, e cila është në fakt pastruesja më e madhe e këtij vendi.
Sepse janë ricikluesit që, me një ushtri punëtorësh, të cilët ashtu si milingonat, mbledhin rrugë më rrugë, trotuar më trotuar, kanal më kanal, shesh më shesh, lëndinë më lëndinë, ferrë më ferrë, kudo e ku të munden, bidonë, kanoçe, qese, kartonë, letra e gjithçka që riciklohet.
Sepse kjo lëndë e parë që mblidhet këtu, nuk përbën as 20% të kapacitetit të punës së tyre, pasi ne nuk i ndajmë mbetjet në burim dhe ata mbledhin çfarë hidhet rrugëve.
Sepse jam i bindur se nëse mbyllet industria e riciklimit, atëherë vendi do të jetë para një katastrofe mjedisore, në kushtet kur mbetjet në shumicën e territorit as nuk mblidhen fare, dhe në kushtet kur në asnjë familje dhe asnjë institucion, ato nuk diferencohen.
Sepse jemi i vetmi vend në Evropë që mbeturinat i shkarkojmë edhe zyrtarisht ende në lumenj, përrenj, pyje, parqe e kanale. Përfshirë këtu edhe mbetjet spitalore ku nuk mungojnë edhe këmbë e duar të prera pacientësh.
Sepse vendimi i parë i qeverisë së Ramës, ishte i detyruar si premtim elektoral, por ishte në kundërshtim me marrëveshjet e BE-së për listën e gjelbër, që ka nënshkruar edhe Shqipëria.
Sepse lënda e parë që importohet nuk është plehra, as mbeturina, por lëndë e parë që qarkullon lirshëm në çdo vend të BE-së dhe disa vende e kanë të ndaluar madje ta eksportojnë, sepse e duan për industrinë e tyre.
Sepse, nëse ne kemi frikë se bashkë me lëndët e riciklueshme, në Shqipëri do të futen edhe mbetje toksike, atëherë le të ndalojmë edhe importin e rrobave nga Turqia, pasi me to bëhet trafiku më i madh i drogës nga ky vend. Meqë me makina bëhet transporti i drogës në Perëndim, të ndalojmë edhe futjen dhe daljen e makinave nga Shqipëria. Meqë janë zbuluar disa raste kur droga është transportuar me mobilie, atëherë të ndalojmë edhe importin dhe eksportin e mobilieve.
Si një njeri që ka një dekadë me thes në kurriz, që punon vullnetarisht për të pastruar vendin e tij, si një njeri që i dhemb shkatërrimi i tokës, ujit dhe ajrit të këtij vendi, unë i ftoj të gjithë, së pari ambientalistët, ata që e kanë këtë ndjeshmëri, që të bëhemi bashkë dhe t’i bëjmë një shërbim të madh këtij vendi: Të ushtrojmë presion me peticione, protesta, referendume, me ç’të mundemi ta detyrojmë qeverinë, që para se të bëjë stadiume, me dhe pa kullë, të ndërtojë impiante riciklimi për mbetjet. Të ndërtojë infrastrukturë, në qytete, fshatra, plazhe e zona turistike. Të miratohen ligje të rrepta kundër atyre që hedhin mbeturinat ku të munden, nga bashkia deri tek ai fshatari në majë të malit, dhe të paguhen njerëz për zbatimin e tyre. Pra, të shpëtojmë Shqipërinë nga plehrat që po na mbysin. Nga plehrat tona. T’i lëmë kauzat e paqena dhe protagonizmin pa kauzë.