Nga Ilir Levonja
Nga dje dhe sot shqiptarët janë përfshirë në një masë proteste karshi
një vendimi gjykate në Kroaci. Kjo në lidhje me ekstradimin e ballist
Morinës, ai që në tetor të vitit 2014 u njoh si autori i lëshimit të një
droni, që çoi në ndërprerjen e ndeshjes mes Shqipërisë dhe Serbisë.
Luheshin eleminatoret e europianit në Francë. Një veprim që për disa,
madje dhe burra shteti, ishte një heroizëm. Për shumë të tjerë një akt
që nuk duhej të ndodhte. Ashtu sikur edhe për plot analistë oportun,
një veprim i papjekur. Madje i ideuar nga vet serbët.
Sipas tyre kalvarit të raportit midis serbëve dhe shqiptarëve, sidomos
pas bërjes së Kosovës shtet, nuk u duhej edhe një ngjarje e tillë.
ishin ato që njihen, ca sportista që mbronin kokat nga karrikat që u
thyheshin supeve. Dhe nuk e di se çfarë vlere patriotike do të kishte ai
dron sikur, larg qoftë të kishte humbur jetën ndonjë ata djem në
fushë. Apo nga ata shqiptarë në shkallët e stadiumit që kishin shkuar
të shikonin futboll. Aq më tepër kur ca oshëtima tifozerie, me, vritini
shqiptarët trondisnin platformën.
Dhe ca të tjera të dorës së dytë, të yshtura nga bota e patriotizmit të
palëve pështynin mbi gjithçka. Shkurt, Shqipëria dhe Serbia ishin
tmerri në sytë e botës. Se si do të vente ajo ndeshje, sikur të mos
kishte ndodhur kjo, askush nuk të thotë gjë, Shqipëria po luante mjaft
mire. Mund të humbte, mund të fitonte.
Dhe ndofta betejave tashmë
shekullore për të drejtat e mohuara midis shqiptarëve dhe serbëve,
apo faktit se kujt i ha hakun kandari, do i mungonte kjo, dosja e këtij
ballistit. Megjithatë revanshit të një fitoreje në tavolinë, skuadra serbe iu
përgjigj me qetësi. Kur ca muaj më vonë do na ftohte nervat duke fituar
pastër në Elbasan. Megjithëse shkuam ne në europian. Dhe
ndofta për herë të parë fati po i sillte hiletë, apo strategjitë e
kancelarive të mbrapshta nga koha, në favor të shqiptarëve. Por
ndofta nuk ishte as kjo.
Megjithatë si ngjarje…, nxjerr në pah paradoksin e sojit tone.
Nuk u bëmë kështu kur humbëm Gërvallët, Hotin, Aganin, e sa të tjerë.
Më fort solidarizohemi me topin, se sa me gjakun e humbur. Pra mish
për top e gjak për asgjë.
