Nga Mero Baze
Zgjedhjet lokale në Maqedoninë e Veriut nxorën për herë të parë në dritë bashkëpunimin e një koalicioni loajal shqiptarësh me nacionalistët e VMRO-DPMNE-së, të cilët i ndihmuan të mundnin kundërshtarët e tyre shqiptarë me votat e nacionalistëve maqedonas.
Në vija të trasha, koalicioni opozitar shqiptar i udhëhequr nga Ali Ahmeti shtë e para në 9 komuna, ndërsa VLEN në 6, ndersa per kandidate Ali Ahmeti ka dalë i pari në 5 komuna, derisa rivalët e tij nga VLEN në 9.
Në Çair, komuna simbol e shqiptarëve në Shkup, rezultati është më ilustrues. Kandidati i Ali Ahmetit ka marrë 47.55%, ndërsa koalicioni i tij 47.89%. Nga ana tjetër, koalicioni “Vlen” ka marrë 46.8%, ndërsa kandidati i tyre 50%. Diferenca vjen nga votat e VMRO-së, të cilat janë afërsisht 4% në rezultatin proporcional. Ky fenomen është i përhapur gjithandej.
Në tërësi, koalicioni i udhëhequr nga Ali Ahmeti ka marrë pak më shumë vota se në zgjedhjet e kaluara, por nuk ka arritur të përballojë aleancën mes “Vlen” dhe VMRO-DPMNE-së.
Pra, është mundur nga një aleancë e partisë në pushtet me “shqiptarët që i duhen asaj”. Maqedonasit kanë votuar jo vetëm për partinë e tyre, por edhe për aleatët shqiptarë që u shërbejnë atyre, shqiptarët lojalë me nacionalistët maqedonas.
Kaq është e gjithë historia e “humbjes” së Ali Ahmetit dhe “fitores” së koalicionit që “vlen për Maqedoninë”. Të tjerat janë retorikë politike. Ajo që mund të diskutohet tani është përgjegjësia e Tiranës dhe Prishtinës për këtë rezultat, që defaktorizon plotësisht shqiptarët në Maqedoni.
Me këtë lëvizje të zgjuar, por thellësisht antishqiptare, kryeministri Mickoski ka arritur të pompojë veglat e tij shqiptare në pushtet lokal, duke u dhënë më shumë pushtet vendor dhe duke i bërë të parëndësishëm për qeverinë qendrore.
Duke thelluar ndarjen mes koalicionit “Vlen” dhe aleancës së Ali Ahmetit, Mickoski ka krijuar një patericë të përhershme shqiptarësh për pushtetin e tij, të cilët i ngre me votat maqedonase për pushtet lokal dhe i lë pa peshë kur vjen puna te pushteti qendror.
Në këtë betejë ai kishte në krah ndihmën e pakursyer të kryeministrit të Kosovës, Albin Kurti, i cili u angazhua personalisht dhe politikisht për skemën e defaktorizimit të shqiptarëve në Maqedoni, për shkak të kompleksit që ai ka ndaj ish-luftëtarëve të UÇK-së, konkretisht ndaj Ali Ahmetit, duke u zotuar publikisht se “do ta nxirrte nga skena politike”.
Por Ali Ahmeti nuk është i rëndësishëm në Maqedoni si kundërshtar i Kurtit, por si kundërshtar i nacionalizmit maqedonas. Ai e ka detyruar Maqedoninë, me armë në dorë, të ulë kokën para shqiptarëve dhe të nënshkruajë Marrëveshjen e Ohrit, që u dha shqiptarëve të drejtat e një elementi shtetformues dhe përfshirjen në jetën politike si të barabartë.
Tani këto arritje po zhbëhen. Albin Kurti mund të krenohet se ka zhbërë një betejë të UÇK-së në Maqedoni, duke bashkëpunuar me krahun më nacionalist të politikës maqedonase , të djathtët e Mickoskit.
Edhe pse hiqet si “i majtë ballkanas”, në fakt është një populist spekulant dhe një narcist politik, që lufton çdo kundërshtar shqiptar në rajon, edhe duke bashkëpunuar me armiqtë e tyre.
Për një të majtë, siç pretendon se është Albin Kurti, Mickoski nuk do të duhej të ishte as aleat ideologjik e jo më elektoral apo “kombëtar”. Por ai e bëri atë aleat kundër shqiptarëve në Maqedoni, vetëm për llogari të inateve të tij me udhëheqësit politikë shqiptarë atje — veçanërisht sepse Ali Ahmeti vazhdon të konsiderohet si udhëheqës i UÇK-së, çka i kujton Kurtit armiqtë e tij të brendshëm në Kosovë.
Përgjegjëse për këtë situatë është edhe qeveria e Tiranës.
Konkretisht, kryeministri Edi Rama ka mbajtur një qëndrim tërësisht indiferent ndaj zhvillimeve politike në Maqedoninë e Veriut, duke mos u përpjekur të luajë rolin e faktorëve politikë nga Tirana, siç bëri në vitin 2016, kur ndikoi në formimin e qeverisë më të përfaqësuar ndonjëherë nga shqiptarët.
Përfaqësimi diplomatik i Shqipërisë në Shkup është gati qesharak — me njerëz të dërguar për qoka politike dhe me mungesë të theksuar strategjie për fuqizimin e faktorit shqiptar.
Madje opozita në Tiranë është më e strukturuar se Rama në mbështetjen e aleatëve të saj, që janë po ashtu aleatë të Mickoskit.
Por ata, së paku, e kanë pasur publik qëndrimin pro Mickoskit dhe nuk shqetësohen për defaktorizimin e shqiptarëve, sepse nuk e kanë për detyrë.
Qeveria e Tiranës e ka detyrë të investojë dhe të ketë ndikim në jetën politike të shqiptarëve në Maqedoni, pasi ata ende e konsiderojnë Shqipërinë si shtet amë, edhe pse këtu askush nuk njeh saktësisht kush janë faktorët politikë shqiptarë përveç dy a tri emrave.
Nën goditjen e zgjuar të partisë në pushtet në Maqedoni, e cila u dhuroi vota mercenarëve të vet shqiptarë për t’u dukur më të mëdhenj se kundërshtarët e tyre, nën përfshirjen e drejtpërdrejtë të Kurtit dhe Berishës në anën e nacionalistëve maqedonas, dhe nën indiferencën e Edi Ramës ndaj faktorit shqiptar atje, sot shqiptarët e Maqedonisë janë në pikën më të ulët të përfaqësimit të tyre politik që nga viti 1992.
Ata janë shndërruar në një patericë të shëmtuar të pushtetit maqedonas, madje të partisë më armiqësore ndaj shqiptarëve, e cila dikur ka kërkuar t’i zhdukë ata nga toka e Maqedonisë së Veriut. Sot ajo ka hedhur një hap përpara në strategjinë e saj kundër shqiptarëve — duke forcuar “shqiptarët që i duhen”.
Ndërsa Tirana dhe Prishtina, secila për arsyet e veta, i kanë ndihmuar sa kanë mundur në këtë rrugë. Që shqiptarët të votojnë për xhelatët që ju duhen.
