Nga Lorenc Vangjeli
Ky është një term i përdorur në kohë të ndryshme dhe në kontekste të ndryshme kohorë. Sot është pikërisht koha e saj dhe e shenjuar prej saj. Padyshim, më së shumti këtë mbiemër e meriton lufta guerrile. Një luftë me shënjestër të pacaktuar dhe me objektiv që nuk përjashton fëmijë e gra, që synon më së shumti objektiva civilë dhe që krijon kaos; sepse kaosi e pasguria është edhe synim, edhe objektiv i luftës së pistë hakmarrëse.
Kjo është ajo që ndodhi së fundmi në Bruksel. Kjo është ajo që ka ndodhur më herët në Paris. Dhe kjo është çfarë ka ndodhur disa herë në Ankara e më herët në Londër, në Madrid e gjetkë. Dhe që është tabloja përditshme e asaj që po ndodh në Siri në veçanti e në gjithë Lindjen e Mesme në përgjithësi. Prej shumë e shumë vjetësh. Me një numër të pafundëm viktimash, jetësh të thyera dhe fatesh të kryqëzuar njerëzorë që askush nuk i numëron dot më as për statistikë.
Nëse një individ nuk e provon vetë një mënyrë të tillë jetese apo jetë nën terror, ai nuk mund të jetë në gjendje të kuptojë se çdo të thotë jetë e shenjuar nga terrori dhe nën terrorin e vdekjes së papritur nga eksplozivi. Që mbas çdo kthese mund të ketë një hedhje në erë, që në çdo bar, një çantë pa zot mund të jetë e mbushur me tritol, që nën kërcënim mund të jenë kopshtet e shkollat, parqet e zyrat, stacionet e autobuzit apo sheshpushimet e shkallëve të pallateve. Falë televizionit është më pak e vështirë të kuptohet se çfarë do të thotë të jesh sirian apo prej së martës, çdo të thotë të jesh belg. Çdo të thotë të jenë aeroportet e mbyllur, të jenë të bllokuara metrotë e transporti publik e të të shohin me dyshim nëse përtyp çokollatat e famshme belge dukë shëtitur si “turist” i ngeshëm. Por gjithsesi realiteti është tjetër; shumë më i egër dhe i ashpër, shumë më i frikshëm dhe fatal se çfarë transmeton televizioni. Njëlloj si të fqinjërosh me dinosaurët. Ashtu siç ndodh ditë mbas dite pothuaj gjithkund në Lindjen e Mesme.
Në Shqipëri është ende gjallë kujtimi i frikshëm i vitit të krizës 97’. Atëherë kur në Tiranë e kudo gjetkë shpërtheu “lufta e yjeve” dhe të armatosur deri në dhëmbë, qytetarët vetëm qëllonin në ajër dhe shpesh edhe direkt në trupa njerëzorë. Drama, trauma dhe fatura e atij viti është ende për t’u paguar dhe është duke u paguar nëpër Shqipëri. Ndryshuan Shqipërinë. Ndikuan për keq dhe për shumë keq në jetën e gjithë shqiptarëve të disa brezave.
Të paktën tre herë në tre dimrat e fundit, Tirana është tronditur nga alarmet për eksploziv në rastin më të mirë apo dhe nga shpërthimi i i tij në rastin më të keq. Kushdo e rikujton ankthin që kishte pushtuar kryeqytetin atëherë në mënyrë ciklike dhe rikupton se kjo është botë kontrastesh: nëse varfëria dhe lufta për mbijetesë në Shqipëri është problem i jashtëzakonshëm dhe i përditshëm, përballë ankthit të tritolit dhe terrorizmit, lufta e të varfërit për mbijetesë është thjesht oaz paqeje. Ndaj së paku ky lloj oazi duhet ruajtur. Me çdo kusht, me çmim. Ka një lutje të hershme të pleqve që sot ndoshta është rasti të kujtohet në Tiranë: Zot, nëse nuk e bën dot më mirë të nesërmen, të paktën lere kështu siç është sot! Sepse sot është bërë e pamundur të parashihet sesi do të jetë nesër. Qeverisja duhet ta hedhë këtë fall, por jo më në filxhanin e deklarimeve publike, por të punës në shërbim të më të mirës publike: sigurisë kombëtare!
