Kur martohet nevoja politike me iluzionin mendor

Nga Petro Koçi

Nevoja ulëritëse e opozitës për t’u ringjallur është shpalosur këto ditë me një blasfemi po aq ulëritëse.

E kryqëzuan Jezu Krishtin moralisht duke e krahasuar me një djall politik që i ka bërë shtetit dhe shoqërisë të zeza spektakolare.

Njeriu që udhëhoqi përgjakjen e zgjedhjeve të 26 Majit ’96, ideatori i shkatërrimit të institucioneve në ’97-ën, autori i sulmit mbi shtetin në 14 Shtator ’98, vrasësi me snajper politik i 4 dëshmorëve në 21 Janar 2011, lideri i sulmit mbi selinë e PD u shpall Krishti i opozitës.

Një fyerje e papërballueshme për çdo besimtar të demokracisë. Por nuk është vetëm kaq. Në vetvete kjo thirrmë blasfemike dëshmon nevojën ulëritëse të opozitës për t’u ringritur, për t’u reformuar e për t’u rinovuar, për t’u modernizuar.

Është një ulërimë instinktive për ndryshim, për të kapërcyer krizën e brendshme morale, politike dhe ligjore. Por mbetet thjesht një ulërimë si viktimë e një iluzioni të pariparueshëm mendor.

Fatkeqësisht rinimi politik i kësaj opozite po konceptohet si rindërtim azileje.

Imagjinoni çfarë perspektive “madhështore” po gatuhet në mendjet e besnikëve dhe pengjeve të së kaluarës që s’mund të kthehet më.

Prandaj them se ky zëvendësimi konceptual i Krishtit me Djallin është një martesë e nevojës ulëritëse për shërim me një iluzion mendor patologjik të pashërueshëm për momentin.

Një gjë është e sigurt; shqiptarët nuk e pranojnë prapakthimin!