Anglishtja e Romana Vlahutin është e kollajtë për tu shpjeguar, pasi ajo i duhet qëndrimit statik që BE ka për të ruajtur, kur fjala vjen tek negociatat dhe integrimi i Shqipërisë në Bashkimin Europian. Këto dy fjalët e fundit në fakt i përdorin vetëm dy kategori njerëzish, politikanët dhe ambasadorët ( dhe gazetarët, për të cituar çfarë thanë këta të fundit). Nuk duhet kujtesë e tepruar për ta sjellë në vëmendje këtë.
Në shtëpitë apo kafenetë e Shqipërisë nuk ka kohë kush për të folur për integrimin e vendit në BE… mirë e bëjnë. Pse të flasin për diçka që nuk u “takon” të flasin? Pse të diskutohet diçka që nuk ëshë në tagrin e tyre për tu problematizuar?! Njeriut shqiptar i është deleguar detyra për të dëgjuar, kur flitet për negociata apo integrim. Se kush ka detyrë për të folur mbi çështjen.. edhe kjo dihet. Një barrë e rëndë u është lënë qytetarëve të këtij vendi, një peshë e cila me kalimin e viteve është kthyer në një mjegull që ka zënë mjaft mendje, ka trullosur shumë ndërgjegje, deri në pikën sa detyra për të dëgjuar dhe vetëm kaq… është pranuar në heshtje.
Ashtu si fjalët negociata e integrim në BE, që qarkullojnë prej 25 vitesh në eter, edhe Reforma në Drejtësi, është kthyer në një “titull pronësie”, zanoret e të cilave do duhet t’i dëgjojë çdo njeri që ecën në këto anë… sepse për të lexuar një titull pronësie që bëhet në emrin tënd, nuk është gjë e kollajtë… Në këtë sens, kur Lu flet “shqip”, i bën nder shumë politikanëve në rradhë të parë, që se lexojnë dhe aq mirë anglishten…
Por kujt i duhet në të vërtetë një e folur troç si shqipja e ambasadorit, e me të edhe mesazhet që ai përcjell shpesh e më shpesh ?!
I duhet shqiptarëve, sepse në këtë çerekshekull demokracie, e vetmja konstante për sferën tonë politike, ka qenë polarizimi i tejskajshëm. Me gjuhë tjetër, krahët e shqiponjës sonë kanë tendencën të qëndrojnë përherë larg njëra tjetrës dhe asnjëherë afër trupit që i mban gjallë.
Shqipja e Lu-së, e inkurajon njeriun shqiptar, pasi të zhgënjyer nga dy kampet politike, (besueshmëria e të cilave ka rënë përdhe) ata e kanë gjetur legjitimitetin tek një “kanal alternativ” komunikimi që arrin të fitojë besimin e të paktën një 50+1 të popullsisë. Prandaj vërtetësia e shqipes së Lu-së mbetet një e dhënë që i duhet shqiptarëve për tu distancuar sadopak nga ndrydhja e kahershme dhe pamundësia për të menduar lirshëm… përveçse të dëgjuarit.
Por a i nevojitet shqipja e Lu-së shqiptarëve? Sigurisht që jo. E folura shqip i nevojitet përmbylljes së një procesi që ngec shpesh në lojëra dhe cirqe politike. Reforma në Drejtësi është një nga ato procese ku Shqipërisë i është lënë pak për të bërë, e kësisoj, e folura shqip e përfaqësuesit të Shteteve të Bashkuara është aty për të garantuar se vetë reforma nuk mund të mos shihet ndryshe, por veçse si një kusht i domosdoshëm ( pa të cilin nuk do të jetojmë dot?!).
Mbase ajo që i nevojitet njeriut shqiptar është që të kuptojë se çfarë do të bëjë reforma në drejtësi, por pa patur nevojën e një shqipeje si ajo e Lu-së. Këtu problemi nuk është tek veprimi, më shumë sesa nevoja urgjente për të patur apo krijuar një mendin për një reformë që s’mund të “zbulohet” e gjitha vetëm nëpërmjet ekranit të televizorit.
Nga Arbi kasapi/ Javanews