Në një vend si Shqipëria, ku garojnë dhe fitojnë në zgjedhje elektorale njerëz të akuzuar për vrasje e vjedhje, nuk është aspak çudi që të konkurrojë e të fitojë edhe një i vdekur. Gjithçka mund të ndodhë, përderisa e lejon Kodi Zgjedhor. Mbi këtë çudi allashqiptare, shkrimtari politikan, Ben Blushi, ka ngritur romanin e tij më të ri, “Kandidati”, shkruan gazeta “Panorama”.
Një vepër me një stil therës konician, ku Blushi tallet me të sotshmen e me të djeshmen, me politikën, me ligjin, me zgjedhësit, me median… ndryshe nga veprat e tij të mëparshme, të cilat rrihnin herë nga historia e herë nga profecia, me një stil të dendur, më meditativë e filozofikë, Blushi i sjell lexuesit një roman, i cili u përket të gjithëve.
Një histori, edhe pse e ngritur mbi një pretendim të marrë, që u vjen tepër e njohur shqiptarëve. Blushi i vendos ngjarjet në prag të zgjedhjeve lokale, në qytetin e Basenit, siç e ka pagëzuar ai, por qartësisht aludon për qytetin e Basenit, me lagjet “Kala” e “Gishti i Mbretit”, por për të cilin, me sa duket, autori nuk ka asnjë lloj simpatie:
“Baseni është një qytet i ndotur. Sa herë kisha kaluar aty, përpara kësaj dite, kisha menduar dy gjëra: në atë qytet nuk kishte asnjë burrë të pastër dhe asnjë grua të bukur. Pa dyshim, ishte qyteti më oriental i Shqipërisë. Nuk ishte rastësi që ishte larg detit dhe nuk kishte asnjë mal përreth. Dhe asnjë lumë që i kalon përmes. Qytete, të cilave iu mungon ky dekor, janë gjithnjë të ngathët dhe të mërzitshëm”, shkruan Blushi.
Rrëfimtarit, me emrin Simon Shuter (nuk të vjen aspak i paqëllimtë ky emër Simon Shuter (iqi)), që me gjasë duhej të ishte çifut (autori përdor këtë emërtesë në vend të hebre), por dhe po të mos ishte, duhej bërë, pasi politikanët e mëdhenj marrin gjithnjë këshilltarë hebrenj, i vë një detyrë të vështirë: duhet të organizojë fushatën elektorale të një kandidati të vdekur. E quajnë Kadim Sedini. Emri i tij të kujton menjëherë emrin e kryetarit aktual të Bashkisë së Elbasanit, Qazim Sejdini.
Në veprën e tij, Blushi e vendos Kadimin e vdekur përballë nipit të një figure historike, Lef Nosit, të cilin e quan Nef. Blushi nuk kursen as Lef Nosin, teksa përmend faktin se si një koleksionist që ka qenë, me gjasë ai “ka zhdukur” edhe Deklaratën e Pavarësisë.
Blushi qesëndis Nosin koleksionist, por deri diku luan dhe aludon edhe mbi karakteret e personaliteteve të tjera të historisë. Në koleksionin e Nosit ndodhej edhe portofoli i Ismail Qemalit, që, me sa duket, duhet të ketë qenë një send shumë i vyer për Plakun e Vlorës, apo violinën e Gjergj Fishtës (me sa duket nuk kishte një lahutë dhe i binte qemanes)…
Pas një fushate të çuditshme drejtuar nga zonja Sedini dhe e bija e Kadimit, që nuk kursehen në para, kandidati i vdekur fiton. Kjo, sepse Kodi Zgjedhor ia lejonte kandidimin, sepse nuk mund ta çregjistronte, dhe jo vetëm që e shpallte fitues, por “vakumet ligjore” do t’i jepnin mundësi që të merrte edhe vendime…
PANORAMA