Të gjithë e kemi pasur një të tillë në fëmijërinë tonë: sapo fillohet të mësohet vlera e parasë, menjëherë dëshirohet një vend i fshehtë në të cilin mund të vendosen paratë e kursyera dhe ky vend padyshim është “arka” e kursimit, më perfektja në këtë rast. Në treg gjendet në të gjitha format, ngjyrat dhe dimensionet. Ka nga ato të cilat hapen lehtësisht, por edhe nga ato të cilat e kanë të nevojshme thyerjen për marrjen e “thesarit”. Por forma më klasike e arkës së kursimit është ajo me pamjen e derrkucit rozë prej porcelani.
Por përse pikërisht një derrkuc?
Po përhapet gjithnjë e më shumë lajmi se derrkucët janë kafshë inteligjente, më shumë nga se është menduar më parë, aq shumë sa disa persona kanë filluar t’i mbajnë edhe si kafshë “shoqëruese”. Por nuk është për këtë arsye dhe as për faktin se forma e një derrkuci modelohet më lehtësisht me baltë. Të gjithë e dimë se me “pig” i drejtohemi kësaj kafshe ferme, por në gjuhën angleze, e cila flitej deri në shekullin XV, termi “pygg” i referohej terakotës ose porcelanit, materialeve të cilat janë përdorur për të bërë enë gatimi dhe sende të tjera.
Përpara se të shpikeshin “arkat” e vërteta të kursimit, njerëzit zakonisht i ruanin kursimet e tyre në vazot e kuzhinës, kavanoza ose kana, të cilat mund t’i keni parë nëpër filma të kohëve të shkuara. Kështu që, në agim të shekullit XVIII, enët e porcelanit, të cilat mbaheshin paratë, pra të përbëra prej “pygg-i”, u emëruan drejtpërdrejt nga materiali me të cilin u krijuan duke u bërë “banka moderne derrkuc”, domethënë “arkë kursimi” në formë derrkuci.
Më pas, edhe pse terakota dhe porcelani i këtyre “arkave të kursimit” u zëvendësuan me materiale të tjera, me plastikën ose qelqin, ato përsëri quheshin “derrkuc”. Pra ky emërtim mbeti me kalimin e kohës si i tillë, ndërsa këto lloj “arkash kursimi” ekzistojnë edhe sot e kësaj dite.
