Kryetari i Bashkisë së Stambollit, Ekrem Imamoglu është dërguar në qelitë e burgut të Silivrias, 80 kilometra larg Stambollit.
Burgu i sigurisë maksimale me aneks që funksionon edhe si burg ushtarak është vendi i caktuar nga Prokuroria e Stambollit për Imamoglun.
Në këtë burg ku kufiri maksimal në të cilin ai mund të qëndrojë nën regjimin aktual, bazuar në ligjin turk, është deri në dy vjet. Në fakt, kuadri ligjor i Turqisë thotë se i pandehuri mund të qëndrojë në paraburgim për 18 muaj me të drejtë zgjatjeje edhe për 6 muaj të tjerë.
Informacioni se kur dhe nëse do të fillojë gjyqi i Imamoglu për çështjen e korrupsionit ende është i paqartë, por nga mënyra se si po lëviz pala e Erdoganit duhet të jetë e qartë se lëvizjet do të jenë sërish “kirurgjikale” dhe me synimin dhe horizontin absolut të zgjedhjeve presidenciale, nëse ato do të zhvillohen përfundimisht.
Ndërsa çështja ecën, askush nuk mund të rrezikojë të bëjë një parashikim apo të nxjerrë ndonjë përfundim, pasi në mënyrë krejtësisht “sterile”, nëse nuk ka asgjë më shumë në planin e Erdoganit, Imamoglu mund të qëndrojë në burg për maksimumin, por ka shumë pak gjasa që ai të mos bëhet President pas përfundimit të procesit të paraburgimit.
Nga nesër, ekuacioni do të përfshijë edhe një “lodhje” dhe indinjatë të përgjithësuar nga shoqëria turke, e cila jo vetëm ka mbetur e zhgënjyer, por duket se ka kaluar vijën e kuqe. Shumica dërrmuese e qytetarëve të vendit, edhe ata që kanë votuar për AKP-në dhe Presidentin e Turqisë më shumë se një herë në të kaluarën, vështirë se do t’i harrojnë praktikat e sotme.
Shtypi dhe media mund të kontrollohen gjerësisht, por presioni i djeshëm për të ndërprerë transmetimin e protestave nuk u pranua as nga qytetarët. Sigurisht, askush nga ana tjetër nuk duhet të nënvlerësojë aftësitë manovruese të mëdha që Presidenti i vendit ka shfaqur shpesh për çështje të ndryshme. Njeriu që arriti të nxjerrë ekonominë turke nga “këneta” sot gjendet gjithnjë e më shumë përballë çështjeve për të cilat është e pamundur të fajësosh dikë tjetër.
Të gjithë njerëzit, pavarësisht nga aftësia e tyre financiare, statusi shoqëror dhe preferencat politike, deklarojnë dhe pajtohen se është në ADN-në e popullit turk të bashkohet dhe jo thjesht të simpatizojë ata që janë të padrejtë dhe që vuajnë.
Në rastin e Imamoglu, ka pikërisht këtë identifikim, një identifikim që mund të mos e nxjerrë të gjithë popullin turk në rrugë, por ka sjellë njerëz që kurrë më parë nuk e kanë mbështetur AKP-në në kuti të votimit sot me tufa.
Sondazhet e sotme mund të mos japin një rezultat ligjërisht të vlefshëm, por do të jenë një nga mesazhet më të zhurmshme që nga ngritja e Gezi10 që do të ketë marrë Erdogani.
