Nga Thoma Gëllçi
Njëherë e një kohë, në Republikën e madhe të Amerikës, ku shqiponja fluturon e lirë dhe hamburgeri është një institucion i shenjtë, u ngrit një grup fisnik ligjvënësish me një qëllim të vetëm: të siguronin që asnjë lider i madh—veçanërisht ai me flokë të artë dhe përulësi të pakrahasueshme—të mos pengohej padrejtësisht nga diçka aq e parëndësishme si Kushtetuta.
Një përfaqësues i popullit në Kongres, që quhet Ogles, dëgjoi sovranin e tij të meditonte me ëndje për zgjatjen e mandatit dhe, si çdo vasal i mirë i mbretërisë, u hodh në veprim. “Më ngacmoi interesin,” shpalli ai, me gjallërinë intelektuale të një mbreti-filozof. Dhe kështu filloi kërkimi i tij i guximshëm për të ndryshuar atë dokumentin e bezdisshëm, të hartuar nga njerëz më të vegjël, të cilët, në marrëzinë e tyre, e panë të udhës të vendosnin kufizime për pushtetin ekzekutiv.
Natyrisht, procesi i ndryshimit të Kushtetutës nuk është punë e lehtë. Kërkon miratimin e dy të tretave të Kongresit dhe tre të katërtave të shteteve, gjë që, në epokën e arsyes, mund të konsiderohej e pamundur. Por ai është i patrembur nga pengesa të tilla të vogla dhe vazhdoi përpjekjen e tij me gjithë vrullin e një burri që kërkon të vendosë një qershi mbi një tortë të lartë të servilizmit legjislativ.
Por ai nuk ishte vetëm në këtë përpjekje fisnike. Një tjetër, që e ka mbiemrin afërsisht si McDonald’s dhe që quhet McDowell, një burrë me një respekt të pakrahasueshëm për simetrinë historike, propozoi që Aeroporti Ndërkombëtar Washington Dulles të riemërohej si Aeroporti Ndërkombëtar Donald J. Trump. Në fund të fundit, a nuk duhet që presidenti të ndajë të njëjtin nderim si Ronald Reagan apo J.F. Kennedy? Logjika është e qartë—ç’mënyrë më e mirë për të nderuar një nga njerëzit më të qëndrueshëm në histori sesa duke e emërtuar një vend nga i cili të gjithë përpiqen të largohen sa më shpejt të jetë e mundur?
Ndërkohë, zonja Greene, një tjetër përfaqësuese e popullit, u përpoq të fshinte nga analet e kohës çdo përmendje të fjalës “impeachment” në lidhje me liderin e dashur.
Zonja Luna, për të mos mbetur pas në teatrin e adhurimit legjislativ, bëri një propozim edhe më guximtar: të gdhendej portreti fisnik i presidentit në shkëmbinjtë e shenjtë të Malit Rushmore. Sigurisht, shoqëria e ftohtë prej guri e Washington-it, Jefferson-it, Roosevelt-it dhe Lincoln-it do ta mirëpriste këtë shtesë të kualifikuar—një burrë me pak parime, por me shumë hotele.
Por duhet theksuar se të gjithë këta kanë ndjekur shembullin e Richard Grenell, i dërguari special i presidentit amerikan për dialogun Kosovë-Serbi, katër vjet më parë kur ai propozoi që Liqeni i Ujmanit të quhej “Liqeni Trump”.
Tani, disa skeptikë—shpirtra të zinj, pa dyshim—mund të pyesin për nevojën e këtyre gjesteve legjislative. Ata mund të sugjerojnë marrëzisht që Kongresi të përqendrohet në çështje më të vogla si ekonomia, kujdesi shëndetësor apo gjendja gjithnjë e më e pasigurt e demokracisë. Por atyre u them: ku është vizioni juaj? Ku është ndjenja juaj e madhështisë? Pse të kënaqemi me qeverisje të mirë, kur mund të shohim lindjen e një epoke të re, të përkushtuar aq thellësisht ndaj një burri sa që edhe tekstet shkollore duhet të përkulen para tij?
Dhe kështu, i dashur lexues, le të mos frikësohemi nga këto përpjekje. Le të ngremë një gotë whiskey për përfaqësuesit tanë, të cilët kanë guxuar të ëndërrojnë për një të ardhme ku ndoshta s’do kemi nevojë për zgjedhje.
Sepse nëse një republikë do të lulëzojë me të vërtetë, mënyra më e mirë është të sigurohemi që posti më i lartë të mbetet përgjithmonë në një dorë. E ka treguar historia e botës me plot shembuj këtë!
