-Të bësh retrospektivë në Shqipëri,është mëkat e makth i madh. Kemi përshkuar një të kaluar të frikshme me trauma që ndihen dhe sot. Nga e shkuara deri sot, udhëtimi socioekonomik dhe politik ishte terr e tmerr. Terr sepse ndonëse sakrifikuam jetë, fituam një totalitarizëm dhe tmerr sepse në liri rrëzikuam të humbim demokracinë. Kthimi i shikimit pas, në këtë lloj të shkuare, të frikëson. Megjithatë nuk jemi të vetëm. Gjysma e globit ishte kështu. Demokracia nuk është solide kur është e ngurtë dhe liria ngjanë më pak me kaosin sesa rregullin. Gjëndja në të cilën është vendosur PD nga ‘lidershipi me dy krena’ nuk ka asgjë të ndryshme me humbjen e demokracisë brenda saj.

Megjithatë në terma mikro, ‘foltorja’, ku s’flet askush tjetër, i ka bërë vetëm mirë PD sepse po i mbanë gjallë instiktet jetësore dhe askush më mirë se Berisha në PD nuk mund t’i provokoj receptorët reagues të një elektorati të stërlodhur. Ndërsa në terma makropolitik, ‘foltorja’ ngjanë me një faltore të një tempulli në braktisje! Në rrethana të tjera, në rrjedhë normale të përditshmërisë politike, sot do kishim paqe sado artificiale të ishte mes të dyve. Them artificiale sepse Berisha i pranon më pak ose aspak humbjet! Dhe të dy në sinkronizim të njëri-tjetrit, do të siguronin një vazhdim të demokracisë së ngurtë. Prandaj shpallja ‘non grada’ në thelb na tregoi se kërthiza e krizës në PD është humbja e demokracisë brenda saj dhe akti amerikan këtë goditi. Dhe të ‘dy kryetarët’ janë komplementarë në përgjegjësi dhe varësi!

Vetëm një goditje nga një sistem i jashtëm, pra DASh mund ta bënte përplasjen reale. Është e parashikueshme rrudhja e PD, e pashmangshme copëtimi i PD. Copëtimi i asaj demokracie njëlloj të ngurtë, që u çimentua në kohë të ndryshme, nga dy ujqër të urtë. Ndaj të thuash se nga sot e tutje delet le tmë zgjedhin për çoban, këtë s’ka pilaf që e mban!