Pépin, një trafikante afro-franceze, duhet t’i ketë dëgjuar robërit e saj duke tronditur prangat ndërsa ndante kanapenë me të ftuarit e saj. Nëse ajo vështronte nga ballkoni, duhet të ketë parë që ata shtyheshin nëpër një hapje të ngushtë — «dera pa kthim» – dhe ngarkoheshin në anijet që shkonin për në Amerikë.

Historia është pjesërisht e formuar nga zgjedhjet njerëzore. Një institucion i lig nuk mund të ekzistojë pa keqbërës. Por historia formohet gjithashtu nga forca jo-njerëzore. Pse pronarët e plantacioneve në Botën e Re dëshironin posaçërisht skllevër afrikanë, në vend, të themi, amerikanëve vendas? Një arsye është malaria, vë në dukje Eloi Coly, kuratori i muzeut të skllavërisë,  dikur  shtëpia e Pépin.

Malaria u prezantua në Amerikë si pjesë e shkëmbimit kolumbian të shekullit të 16-të. Parazitët kaluan oqeanin,  në gjakun e skllevërve dhe kolonëve. Mushkonjat lokale Anopheles i përhapin ato. Shpejt, vendasit dhe europianët po vdisnin në një numër të madh. Por afrikanët u prirën të mbijetojnë edhe kur u detyruan të punojnë në plantacione sheqeri të infektuara nga mushkonja, për shkak të një rezistence të trashëguar ndaj malaries. Mbjellësit në Inditë Perëndimore do të paguanin tre herë më shumë për një afrikan sesa për një europian me kontratë, vëren Sonia Shah në “Ethe”. Mushkonja, e cila transmeton edhe sëmundje të tjera, |ka luajtur një rol më të madh në formësimin e historisë sonë se çdo kafshë tjetër”, shkruan Timothy Winegard në “Mushkonja”.

Qëndroni sërish  në ishullin Gorée dhe hidhni sytë në një drejtim tjetër. Shihni  fëmijët  që luajnë me dallgët dhe dyqanxhinjve të maskuar, që presin që turistët e frikësuar  nga covid të kthehen. Vështroni drejt kontinentit afrikan. Sot pamja është e rrokaqiejve dhe anijeve të kontejnerëve – Dakar, kryeqyteti i Senegalit, është një port i lulëzuar. Kthehuni në 1805-n, kur Mungo Park, një eksplorues Skocez, pa nëpër të njëjtën ngushticë, ku do të vinte re  një vendbanim të vogël dhe një hapësirë ​​të madhe pyjore. Ai kaloi disa javë në Gorée para se të nisej për në brendësi të kontinentit. Nuk dihet nëse ai u takua me Pépin, e cila  do të kishte qenë rreth 18 vjeç në atë kohë.

Ai eci në brendësi, me shumë bagazh të ngarkuar mbi gomarë dhe më pas poshtë lumit Niger. Nga 40 burrat e çuditshëm në ekspeditën e tij, të gjithë, përveç njërit, vdiqën, shumë nga ethet. Vetë Parku e shmangu vdekjen nga malaria duke kërcyer nga një kanoe për t’i shpëtuar një breshërie shigjetash dhe mbytjes  në atë që sot është Nigeria.

Telashet e Parkut ilustrojnë një fakt vendimtar për historinë koloniale. Afrika ishte – dhe mbetet – kontinenti ku malaria është më virulente. Kolonët europianë prireshin të vdisnin prej saj. Kështu që ata u vendosën në një numër të madh vetëm në vendet më pak të malaries: Afrika e Jugut, me netët e saj të ftohta të dimrit që vrasin mushkonjat; malësia e Kenias dhe Zimbabvesë; dhe bregdetit mesdhetar të Afrikës Veriore. Përkundrazi, në pjesë të Afrikës perëndimore, kolonët kishin 50-50 shanse,  të vdisnin çdo vit.

Në pjesët  më shumë malarike të Afrikës, imperialistët sunduan indirekt, përmes monarkëve vendas, të cilët u bindën me kërcënime dhe ryshfete për të hedhur shortin e tyre me perandoritë franceze ose britanike. Në zonat jo malarike,  europianët u vendosën masivisht, duke krijuar institucione, shumë prej të cilave zgjasin deri më sot, së bashku me padrejtësitë racore që shkaktuan vuajtje  shekullore. Malaria ndihmon në shpjegimin pse Afrika e Jugut moderne, me 4.7 milion qytetarë të bardhë, është kaq e ndryshme nga Nigeria, e cila ka vetëm një grusht të huajsh të bardhë. Afrika e Jugut i dha botës një eufemizëm të njohur botërisht për epërsinë e të bardhëve. Një çerek shekulli pasi aparteidi mbaroi, shenjat e tij ende mbesin. Politika nigeriane ka gabime të ndryshme: myslimani përkundrejt të krishterit, etj.

Malaria gjithashtu ka formuar kontinentet e tjera. Dikur ishte e përhapur në Europë. Një arsye pse Roma e lashtë vështirë të pushtohej  ishte se ajo ndihej  e mbrojtur nga kënetat e Pontinës. Romakët menduan se ethet që kapnin njerëzit ishin shkaktuar nga tymi të dëmshëm. Prandaj emri mal’aria, nga “ajri i keq”.

Në 218, para Krishtti,  Hannibal kaloi Alpet. Ai i shpartalloi Romakët në Trebia, Trasimene dhe Cannae, por pushtimi i plotë i shpëtoi për shkak të malaries, e cila i kushtoi gjeneralit Kartagjenas syrin e djathtë, gruan, djalin dhe pjesën më të madhe të ushtrisë së tij. Pushtimet e mëvonshme nga barbarët e shumëllojshëm hasën në një dënim të ngjashëm. “Bota ende jeton në mes të hijeve të përhumbura nga mushkonjat e Perandorisë Romake”, vëren Z. Winegard – shumë vende flasin një gjuhë me bazë Latine, ndërsa disa sisteme politike kanë përshtatur ligjin Romak. Në të vërtetë “Perandoria Romake së pari martirizoi dhe pastaj lehtësoi kalimin e krishterimit nëpër Europë”.

Malaria mbrojti Romën për shekuj me radhë. Por natyra   nuk qëndron në vend. Një  kohë rreth shekullit të pestë, një racë e re mushkonjash solli një parazit të ri dhe më vdekjeprurës në Romë: Plasmodium falciparum, lloji malaries që dëmton Afrikën sot. Ndryshe nga P. vivax, ndaj së cilës romakët ishin shëruar, P. falciparum mund të kishte demoralizuar dhe destabilizuar një perandori që ishte tashmë nën rrethimin barbar, spekulon zonja Shah. Teoria se ajo kontribuoi në përkuljen  dhe rënien e Romës, si dhe ngritjen e saj, është e paprovuar, por e besueshme.

Parazitë dhe njerëz

Një mijëvjeçar më vonë, malaria goditi dhe më pas fuqizoi një institucion tjetër romak: kishën katolike. Pesë papë me gjasë  vdiqën prej saj, midis 1492 dhe 1623. Pasi vrau Papa Gregori XV, kardinalët erdhën në Romë për të zgjedhur pasardhësin e tij. Gjashtë vdiqën nga malaria. Përfundimisht, kreu i sëmurë i një fraksioni, Kardinali Scipione Borghese, ishte aq i dëshpëruar për t’u kthyer  në shtëpi saqë mbështeti një kandidat kompromisi,  vetëm për t’i dhënë fund konklavës. Kështu, një mushkonjë ndihmoi në zgjedhjen e Papës Urban VIII, siç përshkruan Fiammetta Rocco.

Pastaj, rreth vitit 1630, misionarët jezuitë gjetën një kurë. Në malet e Perusë, ata vunë re se vendasit gëlltisnin lëvoren e pluhuruar të pemës së kinkonës,  kur dridheshin nga të ftohtët. Ata menduan se  nëse mund të trajtonte edhe ethet  e malaries. Po. Përbërësi aktiv ishte kinina. Shpejt u bë e ditur se  jezuitët mund ta trajtonin malarien — me një çmim. Ata e ruajtën me xhelozi sekretin e tyre dhe e paraqitën atë në ndikim duke shëruar ata mbretër dhe lordë,  favorin e të cilëve dëshironin.

Në Britani, malaria mund t’i ketë dhënë fund një diktature protestante. Oliver Cromwell, njeriu që i preu kokën mbretit  Charles I, u vendos  si Lord Mbrojtës nga 1653-1658. Dekretet e tij puritane thithnin gëzimin nga jeta,  me po aq siguri sa mushkonjat thithin gjak. Ai mbylli teatrot dhe ndaloi grimin dhe dekorimet e Krishtlindjeve. Ai i urrente katolikët, e cila mund të jetë arsyeja pse ai me zemërim refuzoi një ofertë të “pluhurit jezuit” për të kuruar malarien e tij. Ethet e vranë dhe hareja u legalizua përsëri.

Për shekuj me radhë, nuk kishte kurrë mjaftueshëm kinkonë. Gradualisht, megjithatë, teknologjia u përmirësua. Në 1820-n,  kimistët francezë zbuluan se si të nxirrnin kininë nga kinkona. Në vitin 1865 një vendas rrezikoi ekzekutimin   për futjen kontrabandë të farave të  kinkonës boliviane te një tregtar britanik. Qeveria holandeze i kapi ata dhe, pas 30 vjetësh, gjeti se si t’i kultivojë  ato,  në atë që sot  është Indonezia. Deri në vitin 1900, holandezët po prodhonin më shumë se 5,000 ton kininë në vit.

Kur shpërtheu Lufta e Dytë Botërore, gjermanët pushtuan Holandën dhe kapën rezervat holandeze të kininës. Japonezët pushtuan Indonezinë dhe kapën plantacionet e kinkonave. Papritmas fuqitë e Boshtit kishin 95% të kininës së botës. Kjo u dha atyre një avantazh të madh ushtarak. Forcat japoneze pushtuan Kinën, fqinji i tyre shumë më i madh, i mbushur me mushkonja, i armatosur me pilula malarie. (Ata gjithashtu punësuan zonja të vjetra për të zhytur në rrjetat e shtratit ushtarët.) Trupat aleate kishin shumë më pak mbrojtje. Malaria preku 60% të tyre në Azinë Jug-Lindore. Në ishullin Bataan, 85% e trupave amerikane dhe filipinase u goditën nga malaria,  kur iu dorëzuan japonezëve. Ishte dorëzimi më i madh ndaj një fuqie të huaj në historinë amerikane. New York Times vuri në dukje se beteja ishte humbur jo për shkak të mungesës së plumbave, “por sepse tabletat e  kininës dhanë rezultat”.

Kërkesa për kohën e luftës nxiti një garë për të shpikur një zëvendësues të mirë. Shkencëtarët gjermanë arritën atje së pari, me klorokinë. Pas luftës, klorokina u përdor aq gjerësisht saqë parazitët u bënë rezistentë ndaj tij. Gara midis shkencës dhe evolucionit vazhdon edhe sot.

Periudha e pasluftës pa një shtytje të madhe për të shfarosur vetë mushkonjën Anopheles, duke spërkatur habitatin e saj me ddt, një insekticid kaq efektiv saqë Qendrat Amerikane për Kontrollin e Sëmundjeve e quajtën atë “bomba atomike e botës së insekteve”. Spërkatja frytdhënëse  bëri që popullatat e mushkonjave të reduktoheshin. Në vitin 1951 malaria ishte zhdukur nga Shtetet e Bashkuara. Deri në vitin 1964 numri i rasteve në Indi kishte rënë nga 75 milion në vit,  në më pak se 100,000.

Por ddt kishte gjithashtu efekte anësore. Ajo vazhdoi në mjedis dhe u ngjit lart në zinxhirin ushqimor. Në Amerikë ddt u gjet në qumësht, pasi lopët konsumuan bar me insekticid. Edhe  mushkonjat evoluuan që të mund t’i rezistonin kimikatit. Në 1962-shin,  Rachel Carson botoi “Pranvera e Heshtur”, një libër mbi rreziqet e përdorimit të pesticideve,  pa kuptuar efektet e tyre afatgjata. Ajo çoi në një ndalim të ddt-së dhe ndihmoi në fillimin e lëvizjes moderne mjedisore.

Është intriguese të spekulosh se si mund të dukej bota, po të mos ekzistonte kurrë malaria. Nëse Hanibali do të kishte pushtuar Romën, a do të flisnin europianët sot gjuhë që rrjedhin nga Fenikasit  në vend të latinishtes? Nëse tregtia transatlantike e skllevërve nuk do të kishte qenë aq fitimprurëse, a do të kishte shmangur Amerika luftën civile dhe segregacionin? Nëse ushtria japoneze e fortifikuar me kininë nuk do të kishte goditur aq keq nacionalistët kinezë, a do të ishin në gjendje komunistët e Mao Ce Dunit të merrnin pushtetin?

Pyetje të tilla janë pa përgjigje. Por njerëzimi një ditë mund të zbulojë se si është një botë pa malarie. Numri  vjetor i vdekjeve globale është përgjysmuar që nga viti 2000, në rreth 400,000. Vendet e pasura kanë eliminuar sëmundjen: duke bonifikuar  kënetat, duke spërkatur insekticidin dhe duke fjetur në dhoma me ajër të kondicionuar.

Në Afrikë, malaria ende vret turma fëmijësh dhe sëmur të rriturit, duke ua bërë atyre më të vështirë punën dhe duke penguar rrugën e prosperitetit të kontinentit. Megjithatë mund të mposhtet.  Senegali ka pushtuar të gjithë sëmundjen në disa rajone dhe shpreson ta zhdukë atë në të gjithë vendin,  deri në vitin 2030. Pavarësisht konfuzionit të covid-19, kjo është e realizueshme, falë një kombinimi të rrjetave të shtratit, pilulave dhe teknologjisë gjenomike.

Një copë udhë  nga Dakari, në një rreth të quajtur Rënia e Madinës, pellgjet e gjera futen në një rrugë të pashtruar. Malaria e ka shkatërruar zonën për mijëra vjet, por tani të gjitha janë zhdukur. “Vëllai im i madh vdiq prej saj. Motra ime e vogël vdiq prej saj. Edhe unë gati vdiqa prej saj,”thotë Bada Niang, një vendas i denjë. “Tani, ne kemi rrjeta shtrati dhe praktikisht nuk ekziston më këtu”. The Economist. Përktheu:Gazeta Si.