Detaje tronditëse dalin në dritë nga ngjarja e rëndë që trondit mbarë opinionin publik, ku në kushte të rënduara psikologjike, një 29-vjeçar nga Durrësi u vetëhodh nga spitali ‘Shefqet Ndroqi’, duke gjetur vdekjen.
Ngjarja ndodhi më 13 gusht, ndërkohë që viktima, Xhino Koça, ishte duke u trajtuar në këtë spital, pasi kishte rezultuar pozitiv me COVID-19. Nëna e tij, Lira Koça, në një rrëfim për ‘Open’ në Top Channel ndau me publikun përjetimet të një gruaje kur humbet më të shtrenjtin e saj, fëmijën.
Stilistja nga Durrësi tregoi se si u infektuan dhe se si djali i saj përfundoi në Sanatorium.
Rreth datës 5 gusht vjen nga puna dhe më thotë se kam temperaturë 37 e gjysmë. Duke qenë se e kishim marrë seriozisht pandemisë, vendosëm që ai të rrijë në shpi. Nuk kishte asnjë simptomë tjetër, përveç temperaturës që maksimumi i ka shkuar 38.2 dhe që binte shumë shpejtë nga efekti i kujdesit. Kjo gjendje vazhdon për dy ditë dhe i drejtohemi spitalit të Durrësit ku bëmë edhe skanerin. Edhe bashkëshorti, të dy dalin me një Covid të lehtë. Im shoq pak fare më të ngarkuara mushkëritë. Më bënë të gjitha analizat dhe dolën mirë. Mu shpjegua se lëvizja e parametrave të mëlçisë ishte pas medikamentit. Shkojmë në shpi. e mërkurë e enjte dhe e premte u diagonstifikua. Bëmë edhe tamponin dhe në tampon im shoq doli negativ. Xhino u shtrua në Sanatarium. Me një bisedë me një të afërm më sugjeruan që të çoj analizat një mikeshës time pleomonoge. I dërgoj analizat dhe në përgjigjen e parë për tim shoq i përshkruan një recetë ndërsa për djalin më thonë se duhet urgjentisht në spital. Kjo për shkak të mëlçisë. Nga Durrësi më thanë se nuk janë shqetësuese. Vendosa të mos e shtroj se ishte i qetë dhe nuk kishte asnjë simptomë. Ka ngrënë njëlloj si ditët normale. Në mëngjes i shkon në 38.2 por iu ul shumë shpejt. Më fillon një luftë me ndërgjegjen dhe mendoj kur një mjeke profesoresh më thotë ‘sille’. “Po sikur të mos e çoj?!”, thoja. Dhe nuk e di pse në orën 8:30 e zgjoj dhe ha diçka.
I them; “Xhino mos është më mirë të shkosh në spital?”. Të shtunën në mëngjes nisemi për Tiranë. Temperaturën e kishte 36.6. Prej kësaj më thonë që; “nuk ka nevojë të shtrohet por të shohim analizat”. Nuk pyetëm se nga ana profesionale edhe sikur të na thonin termat, plus që ishim në spital. Kemi pritur 4 orë. I drejtohen Xhinos dhe i thonë; “duhet të vish me ne”, dhe shtrohet. Nuk na dhanë arsye. I dhamë ne analizat e Durrësit dhe skanerit. Janë pafund bisedat me të. Siç e kishim ne të dy. Më tha se; “më kanë bërë veç një serum me paracetamol. Nuk më kanë dhënë ilaçe të tjera”. Ndoshta për ilaçet e mëlçisë. E diela ishte e qetë. Me të afërmit nuk kishim asnjë lloj shqetësimi. Kishte kërkuar dy maska dhe një masë oksigjeni. Edhe të hënën paradite, por pasdite, Xhino më thotë se ka një gërvishtje në fyt dhe një vështirësi në frymëmarrje. Ai kishte organizuar një palë pushime të vogël meqë do ikte në Kanada. Nuk do shiheshin dhe me shokët. Nata kalon e qetë. Të martën Xhino shton dozën e ankesave. Kuptohet se na e thonte vetë dhe e kuptova që është i shqetësuar. Të mërkurën Xhino i ankohet të vëllait dhe i thotë që është keq. Ka mungesë frymëmarrje. Ishte e frikshme, dukej sikur merr frymë një i moshuar. Arrin të qetësohet Xhino dhe nga stafi mjekësor. Na thonë se; “duhet të rrimë të qetë se është shumë mirë. Grafia ka dalë më mirë se skaneri i parë”. “Nuk ka gjë na thonin”, se e ka psikologjike se ka frikë. Na thanë se nuk rrezikon asgjë. Ishim të shqetësuar. E mërkura shoqërohet me ankesa dhe ndërkohë ankohet për pagjumësi. Nga data 11 deri në 12 bën 24 orë pa gjumë. Kishte më pas temperaturë 39. Qetësohet por gjendja e tij tregohet tek dy mesazhe. Janë me të tjerë.
“Po bëj çmos por jam keq. Ka diçka që nuk shkon me fytin. Më vjen një si kollë. Më jep dhimbje kraharori. I thash mjekut dhe s’më bënë gjë. Njësoj jam keq po çmendem. Sinqerisht edhe po të dal kam frikë se njëlloj do jem. Më fusni në terapi intesive në gjumë. Nuk duroj dot më, po vdes” (Një nga mesazhet). Bisedën e fundit e ka bërë me djalin e madh rreth orës 3 të mëngjesit me datë 13. I thotë dhe i flet i zhgënjyer. Ka shpresuar që do flerë gjumë. Dhe se di. Tregoi se i kishin dhënë diçka që të qetësohej dhe u ankua se nuk i bëri efekt. Djali i madh u mundua që ta qetësojë. Fjalia e fundit; “si ndihesh tani” e i thotë çka… Ai i thotë që; “do të jem këtu dhe nuk po të marr më që të mos të të shqetësoj”. I thotë se do të jetë aty. Duke parë që ishte i alarmua, djali kupton se ka shkuar ora tre e natës dhe në orën 7 do kthehej. Ka qëndruar aty. Të mërkura rreth orës 3 shkëputet biseda. Im bir ishte para dritares së Xhinos në makinë. Deri në orën 3-4 nuk dihet se çfarë ka ndodhur. Nuk e dimë saktë se si dhe kur ka ndodhur. Ndodhi ajo që ndodhi. Në orën 7 fiks të mëngjesit. Përball Shefqet Ndroqit dolëm për të takuar një infermiere. Vëllai i madh nuk e dinte në mëngjes, ishte në parkim 10 metra përball derës së urgjencës. Infermierja që është në turn e merr vesh. Nuk guxon të zbres poshtë. Dhe kjo vonesë detyron tim bir që të marri personin në fjalë që Xhino ka bërë mesazhet. Personi thotë që; “kam kaq orë që të marr në telefon”. Dhe i thotë që Xhino ka kryer këtë akt ekstrem Djali tronditet dhe i thotë që është ngatërresë. Djali ishte poshtë dritares së Xhinos. Nuk ka ngatërresë. Djali e pyet; a jeton? Dhe përgjigja është; “. Kjo ishte përgjigja e personit që komunikonte Xhino dhe që bënte lidhjen me stafin mjekësor. Nuk ma tha askush mua. Për fatin tim të mirë nuk e ndeza televizorin. Flas me një mikeshën tonë të përbashkët. Rreth orës 9:00 më vijnë në shtëpi dhe gradualisht me thonë se çfarë ka ndodhur më thonë që nuk jeton më.”, -tha e ëma.
