Gjenerali Remer, cili qe roli i juaj në Luftën e Dytë Botërore?
Isha një komandant në front dhe kam komanduar njësi luftarake gjatë viteve të luftës. Përjashtimi i vetëm qe një periudhë tremujore e kaluar në Berlin me cilësinë e Komandantit të Regjimentit të Gardës Berlinase dhe një periudhë tjetër tremujore si Komandant Brigade i ngarkuar me Truprojen në selinë qendrore e Hitlerit. Së fundi, u bëra Gjeneral dhe Komandat Divizioni. Me urdhërin personal të Hitlerit, divizioni im u dërgua që të luftojë në frontin lindor në zonat më kritike. Si një lloj skuadre e ndërhyrjes së shpejtë. Qëndrova komandant në vijën e parë deri në ditën e fundit të luftës.
Cili është opinion juaj lidhur me krizën e Korridorit Polak dhe shpërthimin e luftës në vitin 1939?
Në shtator të 1944, kur isha komandant i njësive të gardës pranë selisë qendrore të Hitlerit, fola me Fyhrerin gjatë një shëtitjeje sëbashku. E pyeta: “Fyhreri im, mund t’Ju flas hapur për një çast?”. “Natyrisht!”, mu përgjigj ai. Kështu që e pyeta: “ Për çfarë arsyeje të vërtetë e sulmuat Poloninë? Nuk mundët të prisnit?”. Hitleri kishte kërkuar vetëm një rrugë dhe një hekurudhë ekstraterritoriale nëpërmjet territorit polak dhe donte kthimin e Danzigut në Rajh. Në të vërtetë qenë kërkesa mjaft modeste. Me një çikë durim a nuk do të kishit mundur t’i siguronit pakashumë në të njëjtën mënyrë me të cilën Austria dhe Sudetet janë aneksuar në Rajh? Dhe Hitleri mu përgjigj: “Ju po gaboni, e dija qysh nga marsi i 1939 se Roosevelt kishte vendosur të shpërthente një luftë botërore, e dija se anglezët po bashkëpunonin dhe se Churchill ishte i përfshirë. Vetëm Zoti e di se nuk e doja një luftë botërore. Ja pse kam kërkuar që ta zgjidh problemin polak sipas mënyrës time me një lloj ekspedite ndëshkuese, pa një deklarim lufte. Mbi të gjitha kishin qenë mijëra vrasjet e njerëzve të etnisë gjermane dhe 1.2 milion refugjatë të mirë me origjinë gjermane. Çfarë do të duhej të bëja? Duhet të veproja. Dhe për këtë arsye, katër javë pas kësaj fushate, bëra ofertën më bujare që çdo udhëheqës fitimtar mund të bënte. Fatkeqësisht nuk pati sukses. Nëqoftëse nuk do të kisha vepruar lidhur me çështjen polake, për të parandaluar një luftë të dytë botërore, jo më vonë se në 1942 do të duhet të jetonim atë që po jetojmë tani në 1944”. Kjo është gjithçka që më tha.
Hitleri qe shumë i butë me Anglinë?
Ky qe një gabim i Hitlerit. Ai ndiqte gjithmonë politika të bazuara mbi ideologjinë. Një pasojë qe aleanca me Italinë fashiste, e cila përfundoi me tradhëti nga ana e Italisë. Ndërsa Hitleri besonte gjithmonë në racën nordiko – gjermanike dhe në popujt nordikë që përfshinin britanikët. Ky është motivi për të cilin ai i bëri oferta të përsëritura paqeje Britanisë së Madhe, të cilat u refuzuan prerazi gjithmonë nga kjo e fundit. Është kjo një prej arsyeve pse nuk e pushtuam asnjëherë Anglinë, gjë që do ta kishte eliminuar përgjithmonë nga lufta. Por për arsye ideologjike Hitleri nuk e bëri, gjë që sigurisht qe gabim. Por, në fund të fundit, kush është që nuk bën gabime? Një ditë Hitleri më tha: “Çdo ditë që kjo luftë vazhdon më bën të abstenoj nga kryerja e punës që jam akoma i destinuar të kryej për të mirën e popullit gjerman”. Po u referohej politikave dhe programeve kombëtare të tij. Hitleri ishte tmerrësisht i hidhëruar që nuk kishte mundur t’i realizonte këto plane sepse duhej t’i përkushtojej luftës. Periudha e paqes zgjati vetëm 6 vjet, por çfarë tranfromimi i madh u arrit gjatë asaj periudhe të shkurtër!
Po për Dunkerkun çfarë mund të më thoni?
Oficerë tradhëtarë që dinin për planin e pushtimit të Anglisë të njohur si “Sea Lion” (Luani i Detit) i referuan Hitlerit se një pushtim i Anglisë nga deti nuk ishte ushtarakisht i mundshëm. Këtë e vunë në raport edhe pse e dinin se gjëja nuk ishte e vërtetë, në mënyrë që ta shmangnin agresionin për arsye politike. E gjitha kjo doli në dritë pas luftës. Fabian von Schlabrendorff dëshmoi lidhur me këtë në procesin tim.
A ishin dakord me politikat e Hitlerit, sidomos me politikën e tij ndaj Rusisë?
Për sa i përket fushatës ushtarake kundër Bashkimit Sovjetik, parasëgjithash duhet bërë e qartë se në kohën e fushatës së Ballkanit në Jugosllavi dhe Greqi në fillimet e 1941, kur kishim 10 divizione përgjatë kufirit sovjetik, rusët stacionuan 247 formacione ushtarake përgjatë kufirit me ne. Pas përfundimit të fushatës së Ballkanit, vumë atëhere të paktën 170 njësi ushtarake në kufirin me Bashkimin Sovjetik. Rusët qenë përgatitur për një sulm. Sukseset fillestare të trupave tona kundër sovjetikëve i detyrohen faktit që rusët qnuk qenë dislokuar në pozicion mbrojtës, por qenë dislokuar në front pikërisht për të sulmuar. Kjo na ka mundësuar që t’i rrethojmë me shpejtësi. Kështu, në javët e para të luftës qenë në gjendje të kapnim më shumë se 3 milion robër lufte, gjithashtu dhe sasi të mëdha pajimesh luftarake, të gjitha të pozicionuara në kufi të gatshme për sulm. Kjo është e vërteta e pamohueshme dhe mund të provohet. Fola kohët e fundit me zotin Pemsel që në atë kohë ishte pilot avioni rikonjicioni me rreze të gjatë. Në periudhën përpara fushatës së Rusisë, fluturoi deri në Lumin Don dhe mundi të vërente, duke e raportuar, këtë përqëndrim të madh të trupave sovjetike në kufi. Unë vetë, me përvojën e fushatës së Rusisë dhe pasi kisha folur me robërit e luftës rusë, e dija se sovjetikët po bën përgatitje për një sulm iminent ndaj Europës. Rusët shpresonin se do të kishim sulmuar Anglinë, kështu që do të kishin mundur të përfitonin nga situata dhe ta pushtonin Europën.
A besoni ju se lufta me Bashkimin Sovjetik ishte e pashmangshme në vijim të takimit midis Molotovit dhe Hitlerit në nëntorin e 1940?
Ministri Jashtëm rus Molotov kërkoi Dardanelet. Kjo presupozonte miratimin tonë për të ceduar një territor të huaj që u përkiste turqve. Atëhere Molotov bëri kërkesa që thjesht nuk mund të pranoheshin. Veç kësaj, Hitleri ishte i vetëdijshëm për aneksimin sovjetik të një territori rumun në kohë paqeje të supozuar. Hitleri dinte edhe se kryengritja antigjermane e Beogradit u organizua nga sovjetikët. Qenë vetë rusët ata që i prishën marrëdhëniet midis Gjermanisë dhe Bashkimit Sovjetik. Dhe doradorës që merrte raporte lidhur me përgatitjet sovjetike për një sulm kundër Gjermanisë dhe Europës, ai reagonte. Jam absolutisht i sigurtë se Hitleri, në fillim, nuk kishte në plan sulmimin e Bashkimit Sovjetik. Kur e bëri, e bëri sepse situata e kërkonte.
Është e vërtetë se gjermanët i konsideronin rusët si “nënnjerëz”?
Është budallallëk. Rusët janë qënie njerëzore si gjithë të tjerët! Kështu që pyetja juaj nuk ka kuptim. Kishim marrëdhënie të dorës së parë me popullin rus. Përjashtimi i vetëm, një problem me të cilin duhej të ndesheshim, qe me komisarët sovjetikë që qenë të gjithë hebrenj. Këta njerëz qëndronin prapa linjave me automatikë, duke i shtyrë ushtarët rusë në betejë. Gjithsesi, i kemi hequr qafe me shpejtësi. Kjo ishte sipas urdhërave. Kjo ndodhte gjatë një lufte për ekzistencë në kuptimin e vërtetë të fjalës, një luftë ideologjike, kur një politikë e tillë merret si e mirëqenë. Pati diskutime rreth të ashtuquajturave hordhi aziatike dhe ushtarët e thjeshtë nganjëherë i përkufizonin si “nënnjerëz”, por ky fjalor nuk u zyrtarizua asnjëherë.
Rusët nuk do të kishin luftuar me gjermanët sikur të mos ishin trajtuar kaq keq?
Rusët ose më mirë ukrainasit dhe njerëzit nga Kaukazi u paraqitën si vullnetarë për të luftuar, por nuk qemë asnjëherë në gjendje t’i përdornim, pasi nuk kishim mjaftueshëm armë. Në luftë ka pasur shumë gjëra që do të kishim dashur t’i bënim, por që thjesht nuk kemi mundur t’i bënim dot. Edhe arabët donin armë nga ne për të luftuar për çlirimin e tyre. Edhe lideri spanjoll Franco donte armë si kush që të hynte në luftë, por fatkeqësisht ne nuk kishim mjaftueshëm për veten tonë. Programi i riarmatimit gjerman hyri në regjim të plotë vetëm pasi lufta me sovjetikët ishte në zhvillim. Filluam me 3260 tanke. Ishte gjithçka kishim, ndërsa sovjetikët kishin 10000. Në atë kohë prodhimi ynë mujor ishte vetëm 35 të tilla. E imagjinoni? Ka qenë jo më parë se tetori i 1944 që arritëm prodhimin maksimal prej 1000. Kështu, prodhimi ynë kaloi nga 35 në muaj e 1941 në 1000 në muaj nga fundi i 1944. Një goxha diferencë dhe kjo provon se nuk qemë të gatshëm ushtarakisht për një luftë botërore.
Ku ishit në shërbim kyr forcat sovjetike arritën Gjermaninë?
Isha Komandant Garde në Wolfsschanze, selia qendrore e Hitlerit në Prusinë Lindore. Isha aty me një pjesë të njësisë time. Qemë duke u organizuar, por nuk qemë gati akoma. Mora pjesë në kundërsulmin afër Goldap në të cilin duhej t’i zmbrapsnim rusët. Megjithatë, aksioni zgjati vetëm 8 ditë.
Mund të na thoni diçka rreth mizorive sovjetike kundër civilëve gjermanë?
Unë vetë pashë raste grashë të vrara, me këmbët e hapura dhe me një shkop të ngulur në mes, me gjinjtë e prerë krejtësisht. I pashë këto gjëra në Pomerani. Fola me radio dhe Dr. Goebbels më kërkoi që t’i përshkruaja në mënyrë të detajuar dhe më dërgoi apostafat një skuadër radiofonike për intervistën. Kjo ndodhi në zonën Stargard.
Çfarë mund të më thoni për trupat sovjetike “aziatike”?
Ishte e tmerrshme. Ushtarët që i bënë këto gjëra qenë aziatikë, mongolë dhe të tjerë.
Këto mizori qenë pjesë e një politike të vetëdijshme?
Këto gjëra u kryen me mjaft vetëdije. Në këtë mënyrë, kërkonin që të thyenin të ashtuquajturin mentalitet klasor apo elitar tonë.
Si ishte Hitleri në profilin social?
Ishte një zot shtëpie i përkryer. Kur isha në selinë qëndrore të tij në Wolfsschanze, vëreja shpesh se preokupohej për detajet më minimale të mikpritjes për t’ju akorduar mysafirit eventual të momentit. Dhe përpara se ta priste mysafirin në stacionin hekurudhor, sigurohej që gjithçka të ishte gati. Vërente nëse tapeti ishte apo jo në sinkron me argjendarinë e shtëpisë apo me diçka tjetër, duke i bërë të gjithë të luajtur me qëllim që gjithçka të ishte e përgatitur me shije në pritje të mysafirit. Hermann Geisler, arkitekti i Hitlerit, shkroi një libër lidhur me të të titulluar “Ein Anderer Hitler” (Një Hitler tjetër). Është një libër fantastik që duhet lexuar. Autori ishte vërtet i madh dhe mund të bënte imitime të mira, sidomos atë të Robert Ley (kreu i Shërbimit të Punës së Rajhut) dhe Hitleri e dinte. Një ditë ai i kërkoi që t’i bënte një imitim të Ley. Geisler ju përgjigj: “Fyhreri im, nuk mund ta bëj, pasi do të më çojë në ndonjë kamp përqëndrimi!”. Duke bërë shaka, Hitleri ju përgjigj: “Mos e vrisni mendjen, do t’ju nxjerr unë”. Kështu ishte Hitleri. Kështu Geisler filloi që të imitojë Ley dhe Hitler qeshi aq shumë, sa që filluan t’i dilnin lot nga sytë.
Çfarë dini për jetën intime të Hitlerit?
Hitleri nuk kishte kohë për këto gjëra. Gjithmonë thoshte se nuk kishte kohë për grua. Eva Braun e luajti shumë mirë rolin e saj. Asnjë nuk dinte për marrëdhënien e tyre, e cila u mbajt private. Ajo sillej gjithmonë mirë kur kishte mysafirë të ftuar. Nuk mendoj se ka qenë ndonjë dashnor i madh, nuk e mendoj aspak. Ai kishte një kushërirë, Geli Raubal, në periudhën e luftës politike përpara se të bëhej Kancelar. Hitleri nuk arriti që t’i kushtonte shumë vëmendje, ndërsa ajo e donte e shumë dhe në fund vrau veten. Besoj se ka qenë femra e vetme që ai e dashuroi vërtet.
Hitleri nuk u bë asnjëherë baba?
Jo, ai nuk donte fëmijë. Hitleri e mendonte veten përfaqësues të kombit dhe refuzonte çdo gjë në jetën personale që nuk ishte konform me këtë imazh. Ai e konsideronte veten në të gjitha aspektet burrështetas dhe, për pasojë, sillej në mënyrë që imazhi i tij të ishte krejtësisht koherent me atë që populli priste prej tij.
Dhe njerëzit nuk donin që Fyhreri juaj të kishte fëmijë?
Po, por që ta bëntë një gjë të tillë ai do duhej të martohej dhe të bëhej bashkëshort. Më thoshte gjithmonë se nuk kishte kohë për këto gjëra. Isha me Hitlerin kur u transferua në selinë e rë qëndrore të tij, i mbrojtur nga mure betonarmeje 7 metra të trashë. Hyri në dhomën e gjumit të tij, ku kishte një krevat normal ushtarak, me ndryshimin e vetëm se mbi shtrat kishte dy dyshekë. Kur i pa, pyeti: “Qysh kur ushtari flika në dy dyshekë?”. Një intendent i vendit shikonte i habitur dhe atëhere Hitleri i tha: “Mund ta hiqni një”. Hitleri ishte kështu. Nuk kërkonte privilegje të veçanta për vete. E pagoi nga xhepi i vet ndërtimin e të gjithë perimetrit mbrojtës përreth selisë qëndrore të tij. Nuk mori asnjëherë as edhe një qindarkë rrogë nga qeveria dhe deri në fund të luftës i pagoi nga xhepi i vet, jo vetëm perimetrin mbrojtës, por edhe 6 kilometrat e shtrimit rrugor, që qenë shumë të kushtueshëm. Hitleri ishte njeri i pasur, sidomos prëj të drejtave që përfitonte nga shitjet e librit të tij “Mein Kampf”, që arritën në më shumë se 100 milion kopje. Por nuk e mori as edhe një qindarkë nga qeveria.
Gjenerali Remer, ju keni folur për bashkëpunimin ruso – gjerman. Çfarë mund të na thoni lidhur me këtë?
Ne gjermanët duhet të largohemi nga NATO. Duhet të jemi ushtarakisht të pavarur. Duhet të krijojmë një zonë të lirë nga armët bërthamore. Duhet të arrijmë në një mirëkuptim me rusët dhe kështu që duhet të sigurojmë prej tyre kufij të pranueshëm. Ata janë të vetmit që mund ta bëjnë. Amerikanët nuk kanë asnjë influencë lidhur me këtë. Në shkëmbim, do të garantojmë blerjen e lëndëve të para ruse, duke bashkëpunuar me ta në qindra projekte dhe kjo do të eliminojë papunësinë tonë. E gjitha kjo nuk ka të bëjë aspak me ideologjinë. Rusët janë ekonomikisht aq të prapambetur, sa që do të bien dakord menjëherë dhe gëzueshëm me këtë projekt.
Si do të reagonte Franca?
Franca do të duhet të punojë bashkë me ne. Ajo është ekonomikisht shumë më dobët se ne dhe nuk i mbetet gjë tjetër veç të bëjë tregti me në në perëndim. Amerikanët janë konkurrentët e tanë për vdekje.
Nuk mund të çojë tek lufta një aleancë ruso – gjermane?
Jo, përkundrazi. Ajo do ta shmangte luftën. Rusët nuk kanë nevojë për luftë. Është për këtë arsye që Gorbaçiovi ka bërë propozimet e tij. Është Amerika ajo që e do luftën.
Nuk do të kërkonte Amerika të provokonte armiqësi?
Nëqoftëse arrijmë vërtet në një mirëkuptim me Rusinë, atëhere për Amerikën ka marrë fund. Lejomëni që t’ua them haptazi: qeveria e Adenauerit (Kancelarit të parë gjermanoperëndimor të pasluftës) mbajti të gjithë stafin e Goebbels e kohës së luftës dhe u dha poste qeverie në Bonn. Rezultati qe që vizioni antikomunist i Dr. Goebbels, më shumë se korrekt gjatë konfliktit, është çuar përpara deri në ditët tona. Qenë të gjithë njerëz të Goebbels. Kush beson akoma tek komunizmi në ditët e sotme? Ne jemi kundër komunizmit.
Cili ka qenë roli i interpretuar nga hebrenjtë në Bashkimin Sovjetik?
Mund t’ju them se ekipi drejtues sovjetik në kohën e Leninit ishte i paguar nga hebrenjtë, të cilët shpenzuan 220 milion dollarë. Në atë kohë edhe Gjenerali gjerman Ludendorff i dha Leninit para për t’i dhënë fund luftës dhe kjo ishte e kuptueshme. Midis liderëve sovjetikë të kohës, 97 përqind qenë hebrenj. Pastaj erdhi në pushtet Stalini me politikanë që ndiqnin një politikë joideologjike në interesat e Rusisë, përfshi “Luftën e Madhe Patriotike” (domethënë Luftën e Dytë Botërore), që ai fitoi. Stalini jo vetëm vrau miliona njerëz në periferinë e pushtetit, si për shembull fshatarët, por eliminoi sistematikisht edhe 1.6 milion ndjekës të Leninit, përfshi Trotsky. Rezultati është që sot Rusia konsiderohet si vendi i vetëm që është antihebraik apo i çliruar nga influenca sioniste. Ne gjermanët duhet të jemi të lumtur me rivalitetin midis Uashingtonit dhe Moskës. Duhet të përfitojmë nga këto diferenca.
Çfarë lloji influence hebraike kishte në Bashkimin Sovjetik gjatë Luftës së Dytë Botërore?
Pas lufte, shumë hebrenj u deportuan në zonën e Uraleve, ndërsa hebrenjtë polakë emigruan. Rusët kishin nevojë për ushtarë dhe hebrenj të ndryshëm u përdorën si partizanë. Rusët e kuptonin se njerëzit nuk i donin dhe kështu që i deportuan. Gjatë luftës vlerësuan se në Bashkimin Sovjetik duhet të kishte 1.8 apo ndoshta 2 milion hebrenj, por nuk jam i sigurtë. Gjithsesi nuk duhet të kishte kaq shumë.
Po influenca hebraike në Bashkimin Sovjetik të sotëm?
Kanë mbetur patjetër, por influenca e tyre është ridimensionuar në mënyrë drastike. Sot në Sovjetin Suprem hebrenjtë nuk përfaqësojnë as 4 përqind, kundrejt 97 përqindëve e kohës së Leninit. Mund ta shikoni vetë sesi kanë ndryshuar gjërat.
Ka hebrenj në jetën profesionale sovjetike?
Po, por nuk kanë peshë. Nuk kanë influencë politike.
A keni folur me rusët?
Po, kam folur me ambsadorin sovjetik Valentyn Falin. E kam takuar kur vizitova Bonin sëbashku me sekretarin e tij. Më uruan mirseardhjen dhe folëm lirisht siç po bëjmë me ju. Është normale në jetën politike të folet lirisht midis kundërshtarësh.
A mendoni se rusët vërtet do të bashkëpunojnë?
Për momentin nuk kemi peshë. Nuk jemi forcë politike. Mund të veprojmë si faktor politik kur do të bëhemi një fuqi politike. Kam shkruar një libërth që e kam dërguar në Moskë dhe që e kam diskutuar me ambasadën sovjetike. Ajo qe dakord me gjithçka dhe thanë se sikur të gjithë gjermanët ta mendonin si unë, marrëdhëniet politike do të ishin shumë më të lehta. Megjithatë na thanë se duhej të bëjmë traktativa me Bonin dhe, përderisa ky i fundit është në NATO, Boni ishte kundërshtari ynë. Kjo është situata.
Pse botimi i organizatës tuaj quhet “The Bismarck German”?
Sepse Bismarck ndoqi një politikë të orientuar drejt Lindjes dhe pasoja e “Traktatit të Sigurimit” (1887) të tij me Rusinë qenë 44 vjet paqe.
(Otto Ernst Remer (1912 – 1997) qe një oficer gjerman gjatë Luftës së Dytë Botërore. Në korrik të 1944 ai luajti një rol themelor në demaksimin e konspiracionit për të vrarë Hitlerin dhe marrë kontrollin e qeverisë gjermane. E ka dhënë këtë intervistë në vitin 1987)(Përgatiti ARMIN TIRANA)
