“Të gjithë bashkë!”

Çështja kombëtare shqiptare akoma nuk është zgjidhur tërësisht. Trojet etnike shqiptare janë të ndara në pesë shtete të ndryshme.

Politikanët thonë se trojet amtare do bëhen bashkë në Europën e Bashkuar. Zgjidhje e mundshme, por nuk vjen vetiu, si në ato përrallat me petulla që bien nga qielli.

Duhet shumë punë e mund, që të përshpejtohen proceset integruese, qoftë ato me BE-në, por sidomos ato ndërshqiptare.

Ngjan se këto të fundit janë të tipit ‘shtatë ujë e një oriz’, kanë qamet retorikë e fare pak hapa konkretë. Përgjumje dembelësh, si në atë këngën ‘seç më fle në hije t’ferrës’.

Urimi ‘gjithë bashkë’ do të bënte sens për festat e nëntorit edhe nga që jemi të ndarë e të shpërndarë në gjithë botën. Një në tre shqiptarë është emigrant. Dhe shumica e të ikurve jetojnë me kokën pas, me mall për njerëzit e për vendin, për festat e për flamurin.

Malli e dashuria kanë qenë e janë. Dhe shyqyr që janë. Por na duhen edhe politika bashkëkohore, që do të lehtësonin ivestimet e emigrantëve në atdhe. Të fitonin ata e të përfitonte dhe vendi.

Na duhen politika e projekte, që do të nxisnin mijëra të rinj të talentuar dhe të shkolluar në universitete prestigjoze të botës, të bashkëpunonin me institucione amëtare, qoftë edhe në distancë. Se jemi popull i vogël e burimet njerëzore i kemi të pakta.

Urimin ‘gjithë bashkë’ e bëjnë edhe më të domosdoshëm ndarjet e përçarjet që synojnë të mbjellin politikanët. Edhe tek dëshmorët shkojnë në ditë të ndryshme. Jo po 28-a, jo po 29-a.

Datat e festave i kanë caktuar të zotët e punës, ata që bënë historinë, qoftë më ‘12, qoftë më ‘44.

Politikanët e sotëm bëjnë mirë të zgjidhin hallet e sotme. Dhe, po të kenë këllqe, të përpiqen që ndonjë ditë nga e tanishmja të mbetet në histori e të kujtohet nga ata që do të vijnë.

Vetëm fëmijët dhe furacakët sajojnë beteja për betejat, që i bënë dhe i fituan gjyshërit e stërgjyshërit.

Gëzuar e të gjithe bashkë, 28 dhe 29 nëntorin!