Sinjalizimi i presidentit rus Vladimir Putin këtë javë se ai është i hapur për bisedimet e paqes duhet të shihet me paralajmërime të mëdha.
Të premten pati një zhurmë të madhe rreth negociatave, në të njëjtin muaj kur Moska nisi një pushtim të tretë të Ukrainës nga veriu i Kharkiv.
Agjencia e lajmeve Reuters citoi katër burime, në një raport nga dy reporterë me përvojë të thellë dhe të lidhur me Rusinë, se Moska ishte e gatshme të merrte në konsideratë bisedimet e paqes që do të ngrinin pushtimin aktual rus të rreth një të pestës së Ukrainës.
Ideja e përhapur në raportin e Reuters nuk do të përmbushte qëllimin e deklaruar të Moskës për të kapur të gjithë Donetsk-un lindor, por gjithashtu do të zhdukte këmbënguljen e Kievit se nuk duhet të dorëzojë asnjë territor.
Konteksti i komenteve të Putinit ishte kyç. Ata erdhën gjatë një vizite te presidenti i Bjellorusisë, Aleksandër Lukashenko – diçka që në të kaluarën ndodhi pak para se Kremlini të përdorte territorin bjellorus për lëvizje ushtarake në Ukrainë, ndërsa të premten u zhvillua gjatë stërvitjeve të përbashkëta taktike të armëve bërthamore midis dy vendeve.
Putin vuri në dyshim legjitimitetin e Presidentit të Ukrainës Volodymyr Zelensky, të cilin Moska e ka sulmuar vazhdimisht, pasi Kievit iu desh të shtynte zgjedhjet për shkak të luftës që filloi Putini. Në të njëjtën kohë, ka pasur njoftime të pakonfirmuara se avioni privat i ish-presidentit ukrainas Viktor Janukoviç ishte ulur në Bjellorusi. Pro-rusi Janukoviç u largua nga Ukraina në vitin 2014 pasi forcat besnike të tij vranë dhjetëra protestues në qendër të Kievit. Thjesht mundësia e pranisë së tij gjatë takimit të Putinit dhe Lukashenkos çoi në spekulime që Moska shpresonte përsëri të krijonte kthimin e një përfaqësuesi në pushtet në Ukrainë.
Qëllimi më pak brutal i Kremlinit në Ukrainë – përveç pushtimit të plotë ose të pjesshëm – ka përfshirë një president në Kiev që e konsideron besnik, i cili do të ndalojë marshimin e vendit drejt Bashkimit Evropian dhe NATO-s. Ishte fantastike përpara pushtimit të vitit 2022 dhe doli gjatë bisedimeve të ndërprera të Stambollit të vitit 2022. Por tani ka të ngjarë të ketë nevojë për një forcë pushtuese ruse për ta imponuar atë mbi një popullsi që vlon nga brutaliteti i Kremlinit.
Pra, pse flitet për paqen, veçanërisht kur Rusia duket se po kalon momentin e saj më të suksesshëm në vijën e frontit në muaj, nëse jo që nga pushtimi?
Diplomacia ka qenë gjithmonë një mjet ushtarak për Kremlinin. Ai foli për paqen mbi Sirinë në vitin 2015, pasi avionët e tyre goditën civilët në zonat e kontrolluara nga rebelët . Ai foli për paqen në vitin 2015 me Ukrainën, ndërsa trupat ruse dhe përfaqësuesit e tyre ishin në grahmat e një sulmi të plotë kundër qytetit strategjik ukrainas të Debaltseve.
Nuk është cinike të mos besosh sinqeritetin e Rusisë kur ajo negocion, por një domosdoshmëri praktike. Përvoja tregon se i konsideron bisedimet me vlerë për t’u ndjekur në rast se ato sjellin papritur një rezultat të dobishëm pa dhunë, ose i japin kundërshtarit të tyre shkak për pauzë në luftime për të provuar dhe inkurajuar një marrëveshje.
Moska gjithashtu mund të flasë sërish për paqe tani për dy arsye. Së pari, Ukraina dhe aleatët e saj po thërrasin një samit paqeje në Zvicër në qershor, ku do të diskutojë, pa Rusinë, se çfarë lloj marrëveshjeje mund të pranojë. Ka të ngjarë të synojë ndërtimin e vrullit për një platformë jashtë devijimit që Kremlini mund të marrë kur forcat e tij përfundimisht të jenë të rraskapitura ushtarakisht ose në një ngërç.
Zelensky ka thënë se shpreson që Kina – aleati më i fuqishëm i Rusisë, por vetëm mbështetës i pjesshëm në luftën në Ukrainë – do të marrë pjesë. Putini mund të jetë duke folur për paqe tani për t’i sugjeruar Pekinit që të mos përfshihet në diplomaci për Rusinë pa praninë e Rusisë. Ka pak shanse serioze që samiti i Zvicrës t’i japë fund luftës, por ai mund të konkretizojë mendjet në Perëndim se sa një kërcënim serioz paraqet Moska për një marrëveshje të vërtetë paqeje.
Ministri i Jashtëm i Ukrainës, Dmytro Kuleba, tha të premten se sugjerimet e Putinit për bisedimet e paqes synonin drejtpërdrejt sabotimin e samitit. “Putini aktualisht nuk ka dëshirë të përfundojë agresionin e tij kundër Ukrainës”, shkroi ai në X, duke shtuar “kjo është arsyeja pse ai ka kaq frikë” nga samiti i Zvicrës.
Së dyti, dhe më e rëndësishmja, Putini po u dërgon mesazhe qeverive në Perëndim dhe fushatës aktuale presidenciale amerikane. Ai po përpiqet të sugjerojë në mënyrë të paqartë – ndoshta populistëve në Evropë , ose republikanëve MAGA në Shtetet e Bashkuara – se është në dorë një marrëveshje e thjeshtë, një marrëveshje në të cilën vijat e frontit, në të cilat Ukraina aktualisht po humbet me viktima të konsiderueshme, mund të ngrijë papritmas.
Mbështetja perëndimore për luftën është e kushtueshme dhe gjithnjë e më e papëlqyeshme – megjithëse 61 miliardë dollarët e fundit të miratuar nga Kongresi ndoshta i kanë dhënë çështjes një pushim nga të qenit në mëshirën e opinionit elektoral për rreth një vit.
Raporti i Reuters i lejon ata në Perëndim që duan të shohin një fund të luftës të besojnë se Kremlini mund ta ndalojë luftën, siç është, menjëherë. Zëdhënësi i Kremlinit Dmitri Peskov bëri që raporti të tingëllonte sikur pasqyronte pozicionin e përhershëm të Rusisë. Por në fund të fundit mund të tingëllojë e re dhe interesante për figurat kryesore perëndimore: Donald Trump – i cili nuk ka arritur të shpjegojë se si do të zbatonte pretendimin e tij se mund të ndalonte luftën brenda 24 orëve – dhe anëtarët e tjerë të NATO-s që janë më pak të favorshëm se Franca, Britania e Madhe dhe shtetet baltike, për nevojën për të mos i besuar kurrë Rusisë në tryezën e bisedimeve.
Putin është një pragmatist. Ai e filloi luftën duke menduar se do të ishte e lehtë. Ai vazhdoi duke menduar se toleranca e tij për dhimbjen, siguria autokratike dhe durimi për fitoren do të triumfonte. Ai mund të ketë të drejtë, vetëm tani. Ai tani sheh një moment dobësie elektorale në SHBA dhe shtete të tjera evropiane, të cilat i ka takuar me një sinjal të paqartë dhe të errët se mund të ketë një kohë për diplomaci.
Ka mundësi të fitojë njëfarë tërheqjeje mes atyre që shpresojnë dëshpërimisht se lufta në Ukrainë do të zhduket dhe që janë më pak të ndërgjegjshëm për kërcënimin ekzistencial që një Moskë fitimtare dhe hipermilitarizuar paraqet për anëtarët lindorë të NATO-s. Por duhet parë përmes thjerrëzës së cinizmit të thellë të diplomacisë së mëparshme të Moskës në Siri dhe Ukrainë: përdoret si një kohë për të ndjekur me egërsi të njëjtat objektiva ushtarake, por me sfondin iluzion se paqja mund të jetë afër qoshes.
