Ka kaluar një javë që kur tërmeti shkatërrimtar goditi Turqinë dhe Sirinë dhe vrau mijëra njerëz. Por mes dëshpërimit, ka pasur edhe histori që ngjajnë me mrekulli. Kjo është një prej tyre.
Kur Necla Camuz lindi djalin e saj të dytë më 27 Janar, ajo e quajti Yagiz, që do të thotë “trim”. Vetëm 10 ditë më vonë, Necla ishte zgjuar duke ushqyer djalin e saj në shtëpinë e tyre në provincën Hatay të Turqisë jugore. Pak çaste më vonë, tërmeti goditi dhe ata e gjetën veten nën grumbuj rrënojash. Necla dhe familja e saj jetonin në katin e dytë të një ndërtese moderne pesë-katëshe në qytetin e Samandag.
“Kur filloi tërmeti, doja të shkoja te bashkëshorti im që ishte në dhomën tjetër dhe ai donte të bënte të njëjtën gjë. Por teksa u përpoq të vinte tek unë me djalin tonë tjetër, goditjet si pasojë e tërmetit u bënë më të fuqishme dhe ata e kishin të pamundur të lëviznin. Ndërsa tërmeti bëhej gjithmonë e më i fuqishëm, muri ra, dhoma po dridhej, ndërtesa po ndryshonte pozicion. Kur u ndal, nuk e kuptova që kisha rënë një kat poshtë, thirra emrat e tyre, por nuk mora përgjigje“, tregon ajo.
33-vjeçarja e gjeti veten të shtrirë me foshnjën në gjoks, ende të mbajtur në krahë. Një gardërobë e rënë pranë saj i shpëtoi jetën duke mos lejuar që një pllakë e madhe betoni t’i shtypte. Nënë e bir kanë qëndruar në këtë pozicion për gati katër ditë.
Dita 1
E shtrirë nën rrënoja, Necla nuk mund të shihte gjë tjetër veçse terr. Ajo duhej të mbështetej në shqisat e tjera për të kuptuar se çfarë po ndodhte. Për shkak të pluhurit, ajo fillimisht luftoi për të marrë frymë, por tha se shpejt u qetësua. Ajo ndjeu sikur kishte lodra fëmijësh poshtë saj, por nuk mund të manovronte veten për të kontrolluar. Përveç garderobës, lëkurës së butë të djalit të saj të porsalindur dhe rrobave që ata mbanin, ajo nuk ndjente asgjë përveç betonit dhe mbeturinave. Nga larg ajo mund të dëgjonte zëra. Ajo u përpoq të bërtiste për ndihmë dhe të përplaste veshjet.
“A ka njeri atje? A mund të më dëgjojë dikush?”, thirri ajo.
Kur kjo nuk funksionoi, ajo mori copat e vogla të rrënojave që kishin rënë pranë saj. Ajo i përplasi ato në gardërobë, duke shpresuar se do të ishte më e zhurmshme. Ajo kishte frikë të godiste sipërfaqen sipër saj në rast se ajo rrëzohej. Megjithatë, askush nuk u përgjigj. Necla e kuptoi se ekzistonte mundësia që askush të mos vinte në ndihmë të tyre.
“Isha e tmerruar”, thotë ajo.
Jeta nën rrënoja
Në errësirën nën rrënoja, Necla humbi të gjithë ndjenjën e kohës. Megjithatë, ajo e dinte se duhej të kujdesej për Yagiz dhe të ishte në gjendje ta ushqente me gji nën rrënoja. Nuk kishte asnjë burim uji apo ushqimi. E dëshpëruar, ajo u përpoq pa sukses të pinte qumështin e saj të gjirit. Necla mund të ndjente zhurmën e ekipit të shpëtimit sipër dhe të dëgjonte hapa dhe zëra, por tingujt e mbytur ndjeheshin larg. Ajo vendosi të kursente energjinë e saj dhe të qëndronte e heshtur nëse zhurmat nga jashtë nuk afroheshin më shumë.
Ajo mendonte vazhdimisht për familjen e saj, foshnjën e saj si dhe për burrin dhe djalin tjetër. Ajo gjithashtu shqetësohej sesi të dashurit e saj të tjerë. Necla nuk e mendoi se do të dilte nga rrënojat, por prania e Yagiz i dha asaj një arsye për të shpresuar. Ai flinte shumicën e kohës dhe kur zgjohej duke qarë, ajo e ushqente në heshtje derisa ai të qetësohej.
Shpëtimi
Pas më shumë se 90 orësh nën tokë, Necla dëgjoi zhurmën e qenve që lehin. Ajo pyeste veten nëse po ëndërronte. Lehjet u pasuan nga zhurma e zërave.
“A jeni mirë?” thirri njëri në rrënoja.
Ajo kuptoi në atë moment se ishte gjetur. Ekipet e shpëtimit gërmuan me kujdes në tokë për ta gjetur atë, ndërsa ajo mbajti në gjoks të birin, Yagiz. Errësira u thye nga një dritë që shkëlqente në sytë e saj.
Kur ekipi i shpëtimit nga Departamenti i Zjarrfikësve të Bashkisë së Stambollit pyeti se sa vjeç ishte Yagiz, Necla iu tha se e dinte vetëm se ai ishte 10 ditësh kur ra tërmeti.
Pasi ia dorëzoi Yagiz shpëtimtarëve, Necla u çua më pas me barelë përpara asaj që dukej të ishte një turmë e madhe. Ajo nuk mund të njihte asnjë fytyrë. Ndërsa u transferua në një ambulancë, ajo kërkoi konfirmimin se djali tjetër i saj ishte shpëtuar gjithashtu.
Pas rrënojave
Kur mbërriti në spital, Necla u përshëndet nga familjarët të cilët i thanë se bashkëshorti i saj, Irfan dhe djali i saj trevjeçar, Yigit Kerim, ishin shpëtuar nga rrënojat. Por ata ishin transferuar disa orë larg në një spital në provincën Adana, pasi kishin pësuar lëndime të rënda në këmbë.
Çuditërisht, Necla dhe Yagiz nuk kishin pësuar lëndime të rënda fizike. Ata u mbajtën në spital për 24 orë për vëzhgim përpara se të dilnin. Necla nuk kishte shtëpi ku të kthehej, por një anëtar i familjes e dërgoi atë në një tendë blu të improvizuar të punuar nga druri.
Në çadër, familja mbështet njëra-tjetrën, duke bërë kafe mbi një sobë të vogël, duke luajtur shah dhe duke ndarë histori. Necla po “përpiqet” të pajtohet me atë që i ka ndodhur. Ajo thotë se i detyrohet Yagiz që i shpëtoi jetën.
“Mendoj se nëse fëmija im nuk do të kishte qenë mjaftueshëm i fortë për ta përballuar këtë, as unë nuk do të kisha qenë”, shpjegon ajo. Ëndrra e saj e vetme për djalin e saj është që ai të mos përjetojë më një gjë të tillë.
“Jam shumë e lumtur që ai është një fëmijë i porsalindur dhe nuk do të mbajë mend asgjë”, thotë ajo.
/a.r
