Nga Spartak Ngjela
Kur dëshirat e një individi pleksen me politikën, dëshira kryesore e tij është ajo për pushtet.
Dhe kjo sigurisht që është sot një aksiomë për politikën dhe pushtetin politik.
I.
Pikërisht kjo situatë psikike në politikën, në Shqipëri e pushton tërësisht individin që lufton për pushtet; dhe prandaj ai e mendon dhe e kërkon mundësinë dhe mënyrën politike për të hyrë në politikë.
Dhe atë e favorizojnë rrethanat,
sepse kuptohet që ai ka karizëm në medje dhe prandaj bëhet anëtar i një prej dy partive të mëdha politike, të cilat janë vetëm dy: Dhe që të dyja konkurrojnë për pushtet, dhe janë vetëm ato: Partia Socialiste dhe Partia Demokratike.
Por dihet se për të ardhur në pushtet gjithçka do të varet nga vota e popullit dhe, në gjendjen tonë shoqërore: gjithçka do të varet nga përkrahja që shqiptarët do t’i japin secilës nga të dy partitë.
Përkrahja me e madhe do ta sjellë njërën prej tyre në pushtet.
Dhe shqiptarët dihet se janë pasionontë për politikën.
Por loja e vërtetë politike individuale vjen atëherë kur një individ, pasi ka kandiduar për deputet në një nga partitë konkurent PD ose PS; ai ka dalë deputet.
Dhe ai tani si deputet shkëlqen me elokuencën e tij në parlament, por dhe në media dhe po e konkuron në popull edhe kryetarin e partisë ku bën pjesë dhe deputet i së cilës ai është.
Por politikisht këtu tani vjen e kuptohet se kryetari aktual i partisë e ka konkurent këtë politikan edhe si kryeministër të mundshëm, por edhe si kryetar partie.
Dhe pikërisht këtu fillon konflikti paqësor politik për pushtet, dhe gjithçka në fillim varet se cili është niveli i kryetari partisë: ky, është një mendjeshkurtër që e sundon tërësisht dëshira për pushtet absolut, apo është një demokrat mendje – hapur?
Ka kjo është pyetja kryesore me një arsye normale. Kurse gjithçka do të varet nga fushata elektorale.
II.
Dhe fushata elektorale ka filluar, por ajo dihet se krijon risi në ide që mund të jenë me shumë forcë, sidomos atëherë kur konkurentin e kryetarit po e dallon përkrahja popullore masive, e cila po e shtyn atë drejt kreut të partisë..
Dhe beteja vijon. Dhe kandidati i ri i partisë ka fituar përkrahje shumë të madhe popullore. Dhe shqiptarët po kuptohet se atë po e kërkojnë që të jetë edhe si kryetar partie të ngjyrës së tyre politike.
Po kryetari aktual?
Ja këtu fillon konkurenca në krye të Partisë, e cila tani ka fituar edhe zgjedhjet dhe po pret të formojë edhe qeverinë.
Po cili do të jetë kryeministri?
Po të jetë kjo gjendje politike në Perëndimin e lartë; kryeministër do të jetë ai që ka sjellë me elokuencën dhe idetë e tij, fitimin e zgjedhjeve elektorale të partisë së tyre.
Kurse në Shqipëri kjo ende nuk ka hapësirë si vlerë politike që të mund të ndodhë.
Këtu ende gjithçka është e përqendruar te pushteti absolut që kryetari i partisë ka mbi vetë partinë.
Kjo ndodh, sepse, kur kryetari aktual i partisë e sheh që kandidati i ri del deputet dhe, me aftësinë e tij, po i marr edhe partinë, ky menjëherë fillon luftën me shpifje dhe intriga për ta përjashruar nga partia këtë konkurent të fuqishëm që përshkruam më lart.
Por një fenomen i tillë që po vepron në Shqipëri, nuk vepron më në Perëndim: as në Evropën Perëndimore dhe as në Shtetet e Bashkuara të Amerikës; por edhe në Australi
Në Perëndim kryetari aktual i jep dorën liderit të ri dhe ecin përpara, sepse kryetari aktual e kupton që partia e tyre në pushtet mund të vijë vetëm me forcën dhe përkrahjen politike të politikanit që po e konkuron dhe po e mund, i cili, i fitoi zgjedhjet dhe prandaj u bë edhe kryetar partie.
Kurse në Shqipëri ndodh e kundërta në përplasjen midis liderit të vjetër dhe liderit të ri që po e përkrahin masivisht shqiptarët.
Sepse pikërisht këtu nis loja absurde: kush jam unë e kush je ti. Por kjo lojë absurde në Perëndim ka mbi një shekull që nuk ekziston më.
Po në Shqipëri?
Jo, shoqëria shqiptare ende sot nuk është në nivelin evropiano – perëndimor në zgjedhjen e liderit të ri. Prandaj vetë shoqëria shqiptare ka mbetur në një staniacion politik.
III.
Kurse në Perëndim; përkrahësi i fuqishëm që mbështetet nga populli me vota të shumta si deputet; del deputet dhe njëherësh merr edhe partinë si kryetar, sepse kjo në fakt është bërë koshienca e të gjithë partisë: audienca e madhe është domosdoshmëri për të qenë kryetar i një partie politike.
Dhe kjo në thelb është pikërisht ajo që ne i themi: një luftë e drejtë dhe paqësore për pushtet.
Prandaj po të vijë kjo frymë edhe këtu në Shqipëri, duhet thënë se vetëm kështu mund të themi se në Shqipëri është ndërtuar koshienca liberale në ndërtimin dhe drejtimin e Shqipërisë drejt demokracisë.
Por kur do të ndërtohet edhe në Shqipëri koshienca liberale në funksion të pushtetit politik?
Njëherë për njëherë kjo duket ende se nuk mund të jetë një fenomen i shpejtë për Shqipërinë.
Domethënë që…
Në një demokraci, figura e re partiake që ka fituar zgjedhjet me idetë dhe elokuencën e tij dhe është edhe kryeministri aktual i shtetit të vet; me pasion ai kërkon që të bëhet domosdoshmërisht edhe kryetari i partisë së tij politike. Dhe sigurisht që ia arrin kësaj.
Por a mund të ndodhë kjo sot në Shqipëri?
Jo, kjo sot nuk mund të ndodhë dot në Shqipëri.
Dhe ja analiza konkrete;
Do ta pranonte Sali Berisha konkurrentin e tij si kryetar partie që ta merrte partinë duke e parë vetë se atë, shoqëria shqiptare e përkrahu më shumë se vetë Salinë?
Jo. Drejtimi psikik i Sali Berishës në politikë është me aksiomën. Këtu jam unë, unë dhe vetëm unë.
Dhe pikërisht këtu merr fund gjithçka në lidhje me gjendjen politike aktuale të politikës në dy partitë e mëdha në Shqipëri.
Por gjithsesi midis dy partive: Partisë Socialiste dhe Partisë Demokratike; PS është më logjike dhe më pak pasiononte se Partia Demokratike, e cila është e gjitha e skllavëruar nga Sali Berisha.
Të nënshtruarit e PD janë të mërzitur, por nuk po gjejnë dot një rrugëzgjidhje për të dalë nga pushtimi Berisha e për të fituar zgjedhjet me një kryetar të ri.
