Nga Denis Dyrnjaja
Çfarë pamë e kuptuam nga ndeshja Shqipëri-Serbi? Së pari qëllimi kryesor ishte ta fitonim ndeshjen në fushë, por kjo nuk ndodhi. Ndoshta presioni i madh publik, ose ndoshta pritshmëritë e tejkaluara ndaj skuadrës, bënë që futbollistët në fushë të shfaqeshin me dy nivele herë si profesionistë, por nuk munguan edhe rastet e gafave të denja për amatorë.
Mënyra sesi bëheshin disa pasime, aksione apo sjellje taktike e goditje të topit, ishin disi zhgënjyese për nivelin dhe standardin që kanë lojtarët që aderojnë sot në ekipin përfaqësues të Shqipërisë. Ata janë futbollistë profesionistë që luajnë edhe në klube të njohura të futbollit evropian dhe duket e habitshme sesi në shumë raste nuk arrinin të koordinonin veprimet me topin në drejtimin të shokëve apo portës. Sigurisht ishte një mbrëmje e shkëlqyer për disa lojtarë si veterani Hysaj, i riu Mitaj, apo portieri Sttakosha.
Në një ndeshje të tillë edhe kondicioni teknik ndryshon dhe çdo futbollist nën presion gabon. Kështu është futbolli sa vezullues edhe zhgënjyes. Kjo përformancë nuk na çoi më shumë se barazimi, ashtu sikurse barazuam edhe në sjelljen e disa tifogrupeve që ishin në disa pjesë të stadiumit ku na rrezikuan një penalizmim të UEFA-s për hedhje të sendeve në fushë, intimidim të lojtarëve kundërshtarë gjatë lojës dhe parulla që qeveria evropiane e futbollit i konsideron me karakter politik e dhunënxitës.
“Serbi Serbi ju q….a motrat” ishte refren në rrugë e stadium. Ndërkohë irritimin ndoshta e shtoi fakti se në stadium për të mbështetur kombëtaren nuk kishin shkuar ata që jetojnë dhe e kanë si oksigjenin që thithin tifozerinë, por kishin shkuar gjithë ajo pjesë e shoqërisë që e sheh si pasarelë, atraksion apo promocion personal edhe një event sportiv, si kjo ndeshje futbolli. Pra në stadium shahej nga motra kundërshtari në sy të motrave tona që mund dhe besoj se do shahen po aq lehtësisht nga tifozeria serbe, kur ndeshja e kthimit të luhet në Beograd. Madje serbët i kanë edhe më radikale thirrjet të tipit vritini shqiptarët që të mos ekzistojnë.
Pra mbrëmë në Air Albania për fat të mirë e për shkak të masave të forta të sigurisë, mungoi vetëm një dron me ndonjë parullë në serbisht, që situata të eskalonte njësoj si para 10 vitesh në Beograd, ku Serbia u ndëshkua më pas nga UEFA për racizëm e dhunë fizike ndaj një skuadre të një shteti tjetër në një ndeshje futbolli. Sepse një ndeshje futbolli, duhet të jetë vetëm një ndeshje futbolli, nuk mund të jetë edhe betejë lufte, edhe teatër motrash, edhe fron shtetarësh e pushtetarësh.
Futbolli duhet t’i lihet fushës e tifozeria, tifozëve që e ndjekin kombëtarën ngado. Tifozët e futbollit nuk i sheh të jenë anash pasarelave ku bëhet modë, as në sallën e Teatrit të Operas dhe Baletit, ata kanë arenën e tyre, stadiumin ku luhet futboll. Dhe këtë arenë tifozëve dje ua kishin marrë motrat e të gjitha llojeve që e shndërruan stadiumin në oaz bukurie për selfie. Do duhej të dëgjonim pa ndalim dje vetëm thirrjet Shqipëri, Shqipëri, Shqipëri gjatë gjithë ndeshjes, për të mbështetur me zemër dhe bukur djemtë kuq e zi, por ato mungonin sepse në stadium kishte më shumë turistë sesa tifozë të cilët duhet të brohorisnin e këndonin për fitore e për Shqipëri, jo për luftë me Serbi.
Luftën e kemi kry e Kosovën e kemi marrë, tani mirë është me tregu se dimë e mundemi me fitu edhe në fushën e lojës, pra në sport, jo në tavolinat e gjyqeve ndërkombëtare, se na bie Serbia si kundërshtar në short. Futbolli në fushë e ai në tribuna iu duhet lënë se pari atyre që iu takon dhe dinë ta bëjnë më mirë, futbollistëve e tifozëve klasikë. Për kategorinë “duam të shesim pordhë”, vlen Monte Carlo a ndonjë turne tenisi në Wimbledon, por është akoma herët për atje sepse kur e fiton famën artificialisht artificialisht do gjendesh edhe në vende ku nuk ke lidhje. Është absurde të shohësh tifozët të rrinë rrugëve dhe green costi politik, mediatik dhe eskortik të jenë në stadium për tangërrllik.
