Sa dobi sjell në PD agresioni i përditshëm ndaj kryeministrit në këtë kohë krize?

Nga Bajram Peçi

 Zero! As ja vlen që ta lësh lexuesin të kërkojë gjegjen nëpër rreshta. Madje, po që në krye, u duhet thënë krerëve të saj se po i bëjnë partisë dhe opozitës shumë dëm. Ata që ndërtojnë këto strategji veprimi dhe ja diktojnë kreut të partisë (në mos qoftë vetë frymëzuesi), janë fare të papërgjegjshëm ndaj fateve të opozitës. Rituali i agresionit në këto ditë e javë pandemie, shpesh ka bërë efektin e kundërt.

 Që pushteti të dorëzohet përmes votave nëpërmjet rotacionit, është një tipar që tregon se në atë vend klima e demokracisë është e shëndetëshme. Edhe në qofsh se i përket një partie, ndjehesh mirë kur ky rotacion funksionon dhe partinë tënde e zëvendëson në drejtimin e shtetit një parti tjetër.

 Kontrolli i qeverisjes ka qenë dhe mbetet funksioni kryesor i çdo opozite. Kur këtë e bën mirë edhe shanset për të shtuar rradhët e simpatizantëve e votuesve rriten. Por, kur ky funksion degjeneron në improvizime banale “babalesh”, në ndonjë kamera të fshehtë apo lëshimin si bobla të akuzave për çdo vendimmarrje qeveritare, shanset fishken. Kështu, kur kryefjala u nis me termat: droga, krimi, vjedhja e tenderave, e koncesioneve e ndihmave, pak gjasa ka që të merren seriozisht. Ato, akuzat, përshkojnë nga kreu në fund çdo dalje publike para mikrofonave të 30 televizioneve (po aq sa ka Gjermania). Në morinë inflacioniste të mediave, disa prej tyre spikasin ta kenë bërë kontrollin e qeverisjes ku e ku më mirë se sa krerët e opozitës. Përmes analizave, kontrolleve e verifikimeve ja kanë arritur të bëjnë të mundur e ta detyrojnë shpesh pozitën të rishikojë aktet ose të korigjoje veprime, që nuk përputheshin me normat demokratike.

 Sa me përket mua, do doja që në zgjedhjet e ardhshme, koalicioni i partive pozitare, kryesuar nga Partia Socialiste, të largohej. Nuk është dëshirë! Është përpos se një normë e përvojë që vjen nga historia, e cila na kujton se në histori e politikë ka një ligj të pashkruar: njëri brez dëbon tjetrin! Pushteti i mbajtur gjatë kultivon rreziqe serioze dhe është mirë për kombin të mos ngjajë, se i kemi vuajtur disa të tilla. Mirëpo, nuk shoh se ka gjasa që kjo të ndodhë, të bëhet ndryshimi, të kryhet rotacioni! Shkaku është se në krye të lëvizjes opozitare (PD dhe LSI) janë vënë ca ronxho-bonxho pa personalitet, që i kanë diktuar partive të tyre qendrime të ngurta. Paraqiten si të paepshëm, që nuk bëjnë medemek kompromise me armikun (kështu e quajnë kundërshtarin ata që nuk e njohin kulturën demokratike të tolerancës). Nuk e kanë aq me PS-në se sa me Edi Ramën, mbi të cilin lëshojnë përditë zemërim të shfrenuar, një verbëri që rrjedh nga kokëfortësia dhe se mbi kryet u qëndron pezull duhma e sipërmarrjes së një “epopeje” me bazë klasore.

 Varfërisë morale i shtohet edhe qendrimi i kryetarit Basha, i cili beson vërtet se po vepron drejt. Atë e kanë molepsur keq, kur Edi Ramën pranon ta quajnë “Kryeministri i fatkeqësive”, për shkak se në kohën e tij në hapësirën shqiptare ndodhi të bjerë tërmeti rrënues i 27 nëntorit dhe korona virusi, që vijon prej fillimit të marsit. Mirëpo populli e sheh se kryeministri, në kufizimet që ndërmerr dhe aktet që nxjerr është i motivuar tërësisht nga interesi i ruajtjes së shëndetit të njeriut, të çdo njeriu që frymon në tokën tonë. Mirë a keq, ai po punon! Populli, që do t’u drejtohet kutive të votimit (kur të vijë koha), siç sheh Edi Ramën sheh dhe opozitën e cila jo vetëm nuk ju bashkangjit qeverisë në luftën kundër armikut në pandeminë globale, por përkundrazi po e saboton atë.

 Kur pohon kështu, të kujtohen qendrimet ekstremisht kontradiktore të tyre: Edi Rama fajtor se nuk mbylli kufijtë me Italinë që në shkurt; Edi Rama krimineli se nuk hapi kufijtë për vëllezërit tanë që presin prej ditësh në Kapshticë e Kakavijë; kryeministri thotë “…ne do ja dalim!”, opozita akuzon se “…nuk po ja dalim!”. Kur vjen puna të shpjegohet pse nuk po ja dalim, ja argumentat: niveli i vdekjeve më i larti në rajon, mungojnë respiratorët, nuk bëhen testime masive; po bëjnë krim me përdorimin e maskave te skaduara, po çojnë në Itali “pompista”, motivuar nga qëllime personale për forcimin e pushtetit të kryeministrit; mbulohet e vërteta për jetët e humbura dhe të infektuarit, etj.

 Te kjo e fundit, doktor “vdekja” zbulon qindra të tillë që qeverija i fsheh, siç “fshehu” qindra të infektuar në Vlorë, ku shpall vetëm katër të tillë. Shtetasi me nofkën e re, “Doktor vdekja”, fabrika digjitale e të cilit ndihmon për humbjen e opozitës, i vjen rrotull për çdo ditë oborrit nervoz e plot lajkatarë të partisë, nga kreu i të cilës edhe u tërhoq, edhe nuk u tërhoq! Tani e ka kuptuar pafuqinë e tij për të mbajtur frerët, për të mbjellë kaos në jetën sociale dhe, sigurisht, nuk mund të thotë dot asnjë gjë për ata që e rrethojnë partinë, ish pronën e tij dikur. Qëllimi i tij është të ngjallë në këto kohë të trishta sa më shumë pakënaqësi. Para çdo akuze, shpikësi i paarritshëm i nofkave, nuk harron kurrë të vejë fjalët, “Narkoshteti…”.

 Pasojat ogurzeza të kësaj sjelljeje i sheh edhe anëtarsia, por s’kanë ç’të bëjnë. Nga ana e tij, Edi Rama përfiton. Përsos talentin e zhdërvjellsisë, falë të cilës nuk pati kurrë asnjë vështirsi që të kalonte nga e majta në të djathtë, në qendër e anasjelltas; përsos përmes fjalimeve pasurinë gjuhësore, përmes së cilës i mundëson opozitës përgjegjet më të mira për të mbrojtur sjelljen e vet. Sikur opozita t’i ishte bashkuar në kor, siç ndodhi rëndom në Europë, për të përballuar së bashku këtë kohë krize, pushteti i Edi Ramës do ishte seriozisht i lëkundur. Kënaqu Edi, se e di kë ke përballë!

 Po e mbyll hedhjen e këtyre rreshtave i bindur se po të qendronin pa folur, dobia do ishte shumë më e madhe?!