Hedhjet e ushqimeve me parashutë janë fotogjenike. Duken bukur në foto, mbushin kornizën, ofrojnë për shikuesin një simbolikë të thjeshtë dhe ngushëlluese: Ndihma nga qielli, ushqimi që ushqen, parashuta që shpëton njerëz në rënie. E kush po “bie” më shumë se palestinezët e Gazës? E megjithatë, kur të tetë parashutat hapen njëra pas tjetrës dhe qëndrojnë pezull mbi qytetin që po vdes, nuk mund të mos mendosh se kjo është, as më shumë e as më pak, kronika e një disfate.
Një disfatë kolektive e maskuar si provë force, një arabesk ajror i rrezikshëm dhe spektakolar që zëvendëson vijën më efektive dhe të drejtpërdrejtë tokësore. Një alibi që i lejon qeverive evropiane të shmangin akuzat për pasivitet ndaj popullsisë së Rripit të Gazës, të goditur nga uria dhe 21 muaj bomba izraelite. Me fjalë të tjera, një avion lufte në vend të një kamioni.
Ndihmat hidhen në zonat më të goditura dhe më pak të aksesueshme për karvanët tokësorë. Njerëzit matin me sy trajektoret, për të kuptuar nëse ato ngarkesa do të bien mbi kokat e tyre apo do t’u duhet të vrapojnë më shpejt se të tjerët për të kapur diçka.
Fluturimi i urisë operohet nga Forcat Ajrore Mbretërore Jordaneze; edhe ndihmat janë jordaneze: tetë ton miell, oriz, vaj, thjerrëza dhe kite mjekësore për fëmijë, të paketuara dhe siguruara nga Jordan Hashemite Charity Organization. Çdo paletë peshon një ton.
“Që prej marsit ndihmat kanë qenë në magazinat tona, kur Netanyahu vendosi bllokadën totale që zgjati 11 javë”, shpjegon para nisjes dr. Hussein Al Shebli, sekretari i përgjithshëm i OJQ-së në Aman.
Fluturimi humanitar nr. 289, i shtati i ditës. Avioni me katër motorë, i mbiquajtur “Guts Airlines” (në kuptimin: “linja ajrore e guximit”) ngrihet në 11:15 nga baza Re Abdullah II, në shkretëtirën e Zarqës. Në bord është edhe gazeta La Repubblica.
Që kur, në fund të korrikut, kryeministri izraelit dha dritën jeshile për të rifilluar hedhjet nga ajri duke mohuar se palestinezët po vdesin nga uria dhe duke i quajtur propagandë të Hamas-it imazhet e fëmijëve dhe të rriturve të rraskapitur, Jordania, Emiratet e Bashkuara, Kanadaja, Franca, Belgjika dhe Gjermania kanë vënë në dispozicion avionët e tyre.
305 tonë ushqime janë hedhur me parashutë. Italia merr pjesë, por ende nuk ka ngritur avionë. Në hangarin e bazës së Zarqës qëndrojnë 10 paletë ushqimesh dhe ndihmash mjekësore me flamurin italian dhe logon “Food for Gaza”, disa prej të cilave të paketuara që më 23 qershor, mbi një muaj më parë.
Në C-130 jordanez paletat janë vendosur në qendër të trupit të avionit, të lidhura me litarë dhe rripa që verifikohen disa herë nga ushtarët e Mbretërisë. Parashuta duhet të hapet menjëherë dhe automatikisht. Nëse mbetet e mbyllur, një kuti me peshë një ton do të përplaset në tokë dhe mund të vrasë njësoj si një raketë. Vitin e kaluar, hedhjet humanitare shkaktuan pesë të vdekur dhe dhjetëra të plagosur.
“Loadmaster”-i, një ushtar i gjatë e i ri me emrin Ahmad, tregon me gishta minutat që kanë mbetur: dhjetë, gjashtë, një, pastaj një grusht i mbyllur: Hapet dera e pasme e avionit.
Gaza nuk është fotogjenike. As nën diellin e gushtit, që e kthen Rripin në një paletë ngjyrash gri dhe të verdhë të ndotur. Shkatërrimi nuk del mirë në fotografi, nuk varet nga këndi. Në disa vende Gaza duket si sipërfaqja e hënës: vetëm fragmente dhe pluhur, asnjë gjurmë jete, në vend të kratereve vija të bardha me rërë që krijojnë një rrjet të çrregullt.
“Dikur ishin rrugë”, thotë njëri nga pilotët, që nuk do të citohet me emër. “Nuk mësohesh me këtë shkatërrim, edhe nëse bëj njëqind fluturime”.
Hercules-i fillimisht u drejtua nga Tel Avivi, pastaj bëri një kthesë të gjerë mbi Mesdhe dhe hyri në hapësirën ajrore të Gazës nga veriu. Asnjë kufizim për foto apo video nga dritaret. Toka e djegur e Atratës, djerrë dhe e shkretë, është e para që shfaqet. Kampi i refugjatëve Jabalia, i rrethuar nga ushtria izraelite nga tetori deri në dhjetor 2024 për të kapur milicët e Hamas-it, nuk ekziston më.
Lagjet kanë humbur formën urbane. Dallohet al Shati, pranë detit. Në mes të rrënojave, në hapësirat midis një shkatërrimi dhe një tjetri, janë të shpërndarë mijëra “konfeti”. Që nuk janë konfeti: janë të zhvendosurit, të pastrehët, të mbijetuarit e Gazës.
Këto pika të bardha lëvizin mes një mozaiku të çmendur: kampet me çadra, ngritur aty ku është e mundur, në mes të rrënojave, nëpër rrugët me rërë, pranë pallateve të shkatërruara, mbi molin e Gazës. Piloti ka të drejtë. Me këtë shkatërrim nuk mësohesh kurrë. Në Gaza mungon hapësira. Dhe një rrugëdalje.
Kupolat gri që mbajnë 8 tonë ushqim dallohen nga sfondi vetëm sepse nën diellin e gushtit shkëlqejnë pak. Gaza poshtë është një gri i zymtë. Njëri nga ushtarët jordanezë shëtit një pëllëmbë larg zbrazëtisë, detyra e tij është të dalë në skajin e derës së avionit dhe të kontrollojë nëse parashutat janë hapur dhe nëse po bien aty ku synohej. Avioni ka ulur shpejtësinë në 200 km/h, në një lartësi prej 600 metrash. Mbi atë që ka mbetur nga porti i Gazës, bën një kthesë prej 180 gradësh. Një manovër spektakolare dhe shumë e kushtueshme.
Qendra për Studime Strategjike dhe Ndërkombëtare (CSIS) me seli në Washington vlerëson se një orë fluturimi e një C-130 kushton vetëm për karburant të paktën 8 mijë dollarë. Misioni zgjati dy orë gjithsej, pra 16 mijë dollarë për të hedhur tetë ton ushqime. Një kamion, nga ana tjetër, mund të transportojë dyfishin e sasisë dhe harxhon vetëm 970 dollarë për një udhëtim 430 milje nga Kajro në Rafah. Gati 20 herë më lirë, për të dorëzuar dyfishin.
Çfarë është, pra, kjo tjetër veçse kronika e një disfate?
Organizimi i hyrjes së ndihmave humanitare nga toka nëpërmjet OKB-së është shumë më i thjeshtë, por sistemi ngec për shkak të kufizimeve të vendosura nga qeveria izraelite, që asnjë shtet europian apo arab nuk arrin t’i heqë, për shkak të rrethanave të një zone lufte aktive që e bën të vështirë shpërndarjen dhe për shkak të dëshpërimit të njerëzve, që përfundojnë duke sulmuar karvanët e ndihmave. Fluturimet humanitare janë një alternativë skenografike dhe ndonjëherë vdekjeprurëse.
Sapo C-130 ulet në bazë, në celular shfaqet mesazhi i Sami Abu Salem, gazetari nga Gaza që bashkëpunon me këtë gazetë.
“Infermieri Udai al-Quran u vra në Deir al-Balah nga një ngarkesë e hedhur nga fluturimi para jush. I pashë parashutat, por ishin shumë larg, shumë e vështirë të arrish atje. Disa shkojnë me shkopinj dhe thika. Është shumë poshtëruese dhe e rrezikshme nuk do ndjek më parashutat”, tha ai.
Shkrim nga La Repubblica
