Në prill 2007, Josep Maria Casanovas, analist i të përditshmes me qendër në Barcelonë “Sport”, përshkruante plot ngjyra Cristiano Ronaldon si lojtar që kishte gjithçka: “klas, shpejtis, aftësi, gjuajtje të shkëlqyer dhe mentalitet fituesi”.
Dy vjet më vonë, i njëjti gazetar, kritikonte “karakterin kontroversial” të futbollistit dhe hidhte poshtë opinionin se kushdo do të dëshironte ta kishte në skuadër portugezin.
Siç e dëshmojnë çmimet dhe trofetë e panumërt që shkonin në adresë të lojtarit të Portugalisë, Ronaldo nuk ka rënë nga klasi i tij. Krimi i tij i vetëm ishte që shkoi te Reali në vend të Barcelonës. Por në Katalonjë ky është një krim i përbindshëm.
Transferimi i Ronaldos në “Bernabeu” nxori më të mirën e më të keqen nga qypi, botën e veçantë të shtypit spanjoll. Në gjysmën madridiste portretizohej si ardhja e një figure mesianike, e cila do të niste një epokë të re të artë në futbollin spanjoll; ndërsa, për sytë e kryeqytetit katalanas, Madridi kishte turpëruar veten dhe kampionatin, duke harxhuar shuma vulgare parash në kohë krize për të blerë një futbollist diletant, “i zoti për të gjetur prostituta” dhe i dhënë pas klubeve të natës dhe “kuçkave pa tru”.
Për katër të përditshmet sportive në Spanjë – “Marca” e “AS” nga krahu i Realit dhe “Sport” e “El Mundo Deportivo” nga krahu i Barcelonës – çdo çështje që ka të bëjë me këta dy rrëmbyes titujsh është e bardhë ose e zezë, e drejtë ose e gabuar. Arsyeja dhe kuptimi rrallë bëjnë pjesë në ekuacion. Dhe as që pritet të bëhen. Kjo katërshe konsiderohet si gazeta për shkak të faqeve të shtypura me material. Në të vërtetë, ato janë pjesërisht publikime tifozësh, pjesërisht formuese opinioni dhe pjesërisht instrumente për të nxjerrë pikëpamjet zyrtare të Realit apo Barcelonës.
“Problemi me pjesën më të madhe të shtypit tonë sportiv qëndron se ai kujdeset për promovimin dhe jo për gazetarinë”, pranon Santi Jimenez, redaktor i “Sport”. “Shpeshherë është thjesht një lojë dhe ne jemi këtu për të shitur produktin”.
Pra roli i të përditshmeve sportive spanjolle nuk është të raportojë lajmet për futbollin në mënyrën tradicionale objektive. Ai është t’u japë lexuesve të tyre kërkues atë çka ata duan, duke ngritur njërën anë në qiell e duke ulur tjetrën.
“Njerëzit kërkojnë të lexojnë gjëra për t’u argëtuar”, thotë Frederic Hermel, analist i “AS”. Roli i tij, siç thotë, është të gjejë këndvështrime të reja mbi tema të vjetra, për të provokuar debate dhe diskutime midis lexuesve. Rivali kryesor i “AS” dhe bashkëmbështetëse e Realit, “Marca”, është gazeta më e madhe e Spanjës, me mbi dy milionë lexues në ditë. Migeul Serrano, redaktori për Realin, thotë se një marrëdhënie e ngushtë me institucionin e futbollit është jetësore nëse gazeta dëshiron të mbijetojë, kështu që nuk duhet të habitemi që ajo i thur lajka çdo pjese të biznesit të “Bernabeut”.
“Është në interesin e gazetës të ketë marrëdhënie të mira me klubin për të pasur akses te lojtarët”, shpjegon Serrano, i cili hedh poshtë akuzat se gazeta e tij vepron në emër të Realit për minuar transfertat e mundshme, duke botuar histori të vrazhda. Ai thotë se gazeta e tij thjesht vepron në interesin e saj, duke u përpjekur të sjellë më të mirët e futbollit në “Bernabeu”.
Dhe, sido që të jetë, banda e katërshes nuk i injoron ndjenjat e tifozëve kur punët nuk shkojnë mirë, brenda apo jashtë fushës. “ ‘Marca’ ka lirinë të shkruajë se Reali luan keq, ka gabuar në transferime lojtarësh apo që trajneri duhet shkarkuar”, thotë Serrano, duke shtuar se shpesh gazeta është më e ashpër me skuadrën se sa vetë tifozët e pakënaqur.
Jimenez i “Sport” shpjegon arsyen: “Në fakt, kur ka krizë shet po aq gazeta sa dhe në kohët e mira”.
Këto “gazeta” mund të jetë fajtore për të gjitha krimet në gazetari, por të mërzitshme nuk ka ndodhur kurrë të jenë, asnjëra syresh.
Përgatiti Dritan Ikonomi
