Shkuarja e tij në një kongres elektoral të CDU-së nuk është një thirrje e CDU-së për ta rivlerësuar Sali Berishën. Aty ftesat ishin të lira për këdo që donte të merrte pjesë, mjafton të plotësoje një formular online. Dhe fakti që Berisha kishte marrë gjysmën e PD-së me vete, e tregon edhe më qartë këtë.
Por edhe sikur Sali Berisha të kishte marrë ftesë zyrtare nga kryetari i CDU-së, ky nuk është një rast për të imituar Fatmir Mediun, i cili endet në korridoret e Kongresit dhe kafeneve të Senatit në SHBA, dhe i shkon çdo kongresmeni tek tavolina duke i thënë: “A mund të bëjmë një foto?”
Skenat banale të Berishës me Albana Vokshin që filmonte zgjatjen e dorës së tij dhe një kamerë tjetër që filmonte meritat e Albanës që po filmonte, janë një banalitet që, të paktën, Berisha nuk e ka pasur më parë.
CDU-ja nuk e ka shpallur “non grata” Berishën. Ajo e kishte izoluar më parë për faktin se njihte zyrtarisht Lulzim Bashën si kryetar të PD-së. Tani as nuk e ka ftuar dhe as nuk e ka rehabilituar, por thjesht e ka pranuar në një kongres elektoral, ku, përveç Doris Pack, askush tjetër nuk e di kush është ai burri plak.
Helmut Kohli, që e priti në vitin 1995, ka vdekur. Pas tij kanë ikur disa kancelarë të tjerë, dhe ky që është tani kandidat, ka qenë në forumin rinor të CDU-së kur Berisha ka qenë president.
Ata mund të fotografohen me të, ashtu si me çdo burrë të moshuar që u kërkon një foto, por kjo nuk i bën ata mbështetës të Berishës. Përkundrazi, e bën Berishën qesharak para tyre kur të shohin fotografitë.
Berisha i ka rezistuar shpalljes “non grata” nga SHBA dhe Britania e Madhe si një figurë anti-perëndimore, si një njeri që nuk e përfill Perëndimin. Dhe kjo ishte një lloj “burrërie” e tij. Anti-amerikanizmi i tij i hapur dhe beteja e humbur politike dhe ligjore me Britaninë e Madhe e bënë atë një figurë që i rezistonte Perëndimit, duke krijuar një pakicë anti-perëndimore në Shqipëri.
Kjo seria e dytë e filmit të tij, ku ai duket i përvëluar për t’i zgjatur dorën një kandidati për kancelar apo për t’u përqafuar me Doris Pack, sikur i kujton Genc Pollon, nuk ka qenë stili i tij.
Për këto lloj gjërash në opozitë, ai nuk mund të konkurrojë dot me Fatmir Mediun. Ai ka borxh të bëjë 60 foto të tilla në ditë, në çdo shtet të botës, madje edhe me presidentë që mund të mos e dinë fare kush është.
Deri më sot, e gjithë retorika e Berishës dhe mbështetësve të tij ka qenë: “Do të fitojmë pavarësisht se nuk na do Perëndimi.” Kurse tani po thonë: “Do të fitojmë se ka filluar të na dojë Perëndimi.”
Ky fillimi i “ri-dashurisë” për Perëndimin nuk është rrugë e keqe, por është një rrugë shumë e gjatë, dhe Berisha nuk ka kohë për ta arritur. Thjesht tregon se nuk ka qenë i vërtetë as kur bënte si i fortë kundër Perëndimit, as tani kur bën si i përulur për të kapur ndonjë foto me dikë që nuk e njeh dhe që pyet vazhdimisht: “Kush është ky burri?”
Se vërtet e bën dhe Fatmir Mediu këtë punë, por e bën që t’i hyjë në zemër Berishës ta fus në listë, ose të trembë SPAK-un. Ky nuk ka kujt t’ia shesë këto. Se SPAK-un nuk e ka frikë dhe emrin në listë e ka të garantuar. Derisa të dënohet.
