Opinion: Tmerri i Gazës që ende na lë indiferentë

Arma më e fuqishme në dispozicion të Putinit dhe Netanyahut në kryerjen e mizorive që i shohim çdo ditë në Ukrainë dhe Gaza, përkatësisht, është indiferenca jonë.

Kjo indiferencë nuk është për shkak të mbingopjes apo të të përshtaturit të shkaktuar nga raportet e përditshme të shkatërrimeve, masakrave, vdekjeve dhe lëndimeve, por përkundrazi për faktin se sa më shumë shtohen këto shkatërrime dhe masakra, aq më shumë pengojnë aftësinë tonë për të perceptuar vërtet dhe për të imagjinuar hipotetikisht atë që po ndodh, duke paralizuar, nëse jo duke asgjësuar, përvojën tonë të përgjegjësisë sonë të mundshme dhe, ndoshta jo shumë, të mundshme.

Günther Anders jep një shpjegim për këtë fenomen në librin e tij “Ne, Fëmijët e Eichmann-it”.

Libri u shkrua kur Adolf Eichmann u arrestua nga inteligjenca izraelite në Argjentinë, ku ai ishte strehuar, dhe u dërgua në Izrael.

Ai u dënua pas një gjyqi gjatë të cilit, falë rrëfimeve dhe pohimeve të tij, ngjarjet e Aushvicit u zbuluan në të gjitha mizoritë e tyre të tmerrshme.

Përballë mizorive, ne zakonisht shprehim zemërim, dhe duke vepruar kështu besojmë se kemi mbrojtur pafajësinë tonë dhe kemi vendosur veten në anën e duhur të historisë.

Por nëse kufizohemi në këtë, siç po bëjmë ne evropianët përballë mizorive në rritje të përditshme të kryera nga ushtria izraelite kundër popullit të Gazës, nuk lëvizim aspak nga indiferenca jonë themelore, e cila nga ana tjetër rritet ndërsa mizoritë përshkallëzohen.

Pas 7 tetorit, ne e mbështetëm përgjigjen e Izraelit kundër fundamentalistëve të Hamasit që kryen atë akt terrorist.

Që atëherë, nën pretekstin e zhdukjes së të gjithë terroristëve nga Gaza, i gjithë territori i Gazës është rrafshuar, duke e detyruar popullsinë të zhvendoset vazhdimisht, ku asnjë formë sigurie nuk mund të garantonte mbijetesën e tyre.

Deri më sot, numri i të vdekurve në Gaza ka arritur në gati 60 mijë, plus një numër aktualisht të panumërueshëm viktimash të varrosura nën rrënoja.

Nga ana jonë, ne evropianët e kemi denoncuar përgjigjen joproporcionale izraelite, por nuk e kemi pezulluar Marrëveshjen e Asociimit BE-Izrael, dhe mbështetja për propozimin e dy popujve dhe dy shteteve është bërë gjithnjë e më e dobët.

Rritja e mizorive nuk e ka zvogëluar indiferencën ndaj atyre që i kanë kryer ato, pavarësisht se Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë e Kombeve të Bashkuara në Hagë lëshoi një urdhër arresti kundër Netanyahut për krime lufte.

Këto krime janë përshkallëzuar, nga njëra anë, me mbështetjen e qeverisë izraelite për kolonët izraelitë që po pushtojnë me dhunë tokat palestineze në Bregun Perëndimor, dhe nga ana tjetër, duke e lënë popullsinë e Gazës të vdesë nga uria, së pari duke parandaluar dhe më pas duke kufizuar hyrjen e ndihmës ushqimore.

Kjo ka delegjitimuar të drejtën ndërkombëtare, e cila e detyron vendin pushtues të garantojë ushqim, ujë dhe kujdes shëndetësor.

Pothuajse të gjitha spitalet e Gazës janë shkatërruar, me mbi 1 mijë punonjës të kujdesit shëndetësor të vrarë.

Sikur të mos mjaftonte kjo, çdo ditë në pikat e grumbullimit për shpërndarjen e ushqimit dhe ujit, të shtëna në mënyrë të pandryshueshme, dhe për këtë arsye qëllimisht, qëllohen mbi turmat që mblidhen për të arritur diçka për të shuar etjen dhe për t’u ushqyer, duke rezultuar në vdekjen e 40 deri në 100 njerëzve çdo ditë, në vend të ushqimit dhe ujit.

Edhe këto mizori të mëtejshme nuk kanë arritur ta shkatërrojnë indiferencën tonë.

Është një indiferencë e bërë e mundur nga refuzimi i qeverisë izraelite për të lejuar hyrjen e shtypit të huaj në Rrip të Gazës.

Për më tepër, siç raporton një studim i kohëve të fundit nga projekti i “Kostos së Luftës” në Universitetin Brown, gjatë këtyre viteve të luftës, operacionet izraelite në Gaza kanë shkaktuar vdekjen e mbi 200 gazetarëve palestinezë.

Pa dëshmitarë, media mund të na ofrojë vetëm një numërim ditor të të vdekurve, të mbështjellë me çarçafë të bardhë, me të afërm dhe të njohur që qëndrojnë para trupave, të lënduar dhe duke u lutur.

Kështu, si një justifikim i pjesshëm për indiferencën tonë, perceptimi ynë për atë që po ndodh në atë vend pengohet dhe mbështillet nga qetësia e atyre që e dinë se janë të sigurt, siç shkruan Chris Hedges, korrespondent lufte për New York Times, në “The Dark Allure of War”.

“Ne nuk i dëgjojmë rënkimet e agonisë, nuk e shohim gjakun dhe organet e brendshme që shpërthejnë nga trupi, nuk e nuhasim mishin e kalbur, nuk e dëgjojmë zhurmën shurdhuese dhe të frikshme të bombave, prandaj lufta e rindërtuar nga media në shumë raste ka realizmin e një baleti”.

Nuk është vetëm perceptimi ynë për realitetin e Gazës që është i gjymtuar, por edhe imagjinata jonë.

Si mund ta kishim imagjinuar që qeveria izraelite do të lëshonte një ndalim edhe të lundrimit, të dënueshëm me pushkatim, për këdo që shkon në det për t’u larë?

Dhe kjo për një popullsi të djersitur dhe të zhytur në pluhur, për gratë pa peceta sanitare.

Por më keq se gjymtimi i perceptimit dhe imagjinatës sonë, ajo që konsolidon indiferencën tonë është, siç shkruan Günter Anders për indiferencën që shoqëroi shfarosjen naziste të hebrenjve, “papërshtatshmëria e ndjenjës sonë, e cila nuk është vetëm një defekt midis shumë të tjerëve, por është edhe më e keqe se gjërat më të këqija që kanë ndodhur, edhe më keq se 6 milionë. Pse? Sepse është ky dështim që e bën të mundur përsëritjen e këtyre gjërave të tmerrshme, çfarë lehtëson rritjen e tyre, çfarë e bën këtë përsëritje dhe këtë rritje të pashmangshme”.

Në të vërtetë, siç shkruan Günter Anders, ekziston një rregull djallëzor sipas të cilit mekanizmi ynë mbrojtës ndalet sapo tejkalohet një madhësi maksimale e caktuar.

Prandaj, sa më i egër dhe mizor bëhet agresioni, aq më e madhe është indiferenca jonë, madje edhe për të shmangur përjetimin e drejtpërdrejtë të pafuqisë sonë për të ndryshuar gjërat.

“Dhe meqenëse ky rregull djallëzor zbatohet“, shkruan Günter Anders, “tashmë monstruozi ka liri të plotë”.

Në këtë pikë, jo vetëm ndjenjat e tmerrit dhe dhembshurisë bllokohen, por edhe ndjenja jonë e përgjegjësisë, e cila na lejon të ndihemi të pafajshëm, madje të pafuqishëm, dhe për këtë arsye të përjashtuar nga ndërhyrja.

Kjo është rruga mbretërore që çon në degradimin e nocionit të “njeriut” dhe në mbrojtjen e vlerës së jetës së tij.

Marrë nga La Repubblica