Nga Ben Andoni
Në këto ditë kur njeriu mendon të prehet dhe siç ndodh rëndom në Shqipëri të mendojë në përparësi të papriturat që e presin në muajt më të zellshëm kalendarik të jetë-punës, jemi bombarduar me lajme të hidhura. Vendi, Kosova, media, Bota… Për komunitetin e gazetarëve më i dhimbshëm ka qenë fati i kolegëve të tyre të Kompanisë “Fokus” dhe mediave të saj, por edhe e vërteta e hidhur që lidhet me ta. Është e vërtetë se ka një mungesë solidariteti për NEËS 24 dhe tashmë po shfaqen lloj-lloj realitetesh të brendshme, veçmas variantit zyrtar të bllokimit të mjediseve që konfirmon zyrtarisht aktin. Shqetësuese mbetet transparenca dhe e dhimbshme është pafuqia e komunitetit tonë për të përballur realitetet më jetike. Ato nisin nga Televizioni Publik me vonesat e pagesave për kontributorët e programeve, por edhe me televizionet e tjera, që autori për shkak të mungesës së tagrit dhe mungesës së lejes së kolegëve nuk mund t’i përmendë. Shqetësuese është se prej vitesh gazetarët ankohen për mosmbajtjen e korrektesës për pagesat, gropat e frikshme në Sigurimet Shoqërore dhe mbi të gjitha autocensurës. Vetë autori i këtyre rreshtave është pasojë e këtyre zhvillimeve dhe njësoj vuajtës, mbase dhe më shumë sesa pjesa më e madhe e kolegëve të Fokus. Mungesa e një Urdhri Gazetarësh është tashmë thjesht e vetëm një element skajor, përderisa dhe gazetarët janë ndarë me kasta: ata që jetojnë në luks të pamatë dhe rivalizojnë deri pronarët dhe të tjerë që mbijetojnë për qiratë dhe ndihmohen nga familjarët. Postulati i Montanelit është “qesharak” sepse kolegëve nuk u bën dritë syri ta përshfaqin pasurinë. Sikur të bëhej ndonjëherë Vetting për komunitetin tonë, atëherë do të trandej e gjithë shoqëria.
Në fakt çështja është më e dhimbshme dhe ka nisur dekada më parë dhe është studiuar nga vendet që ne i kemi si burime reference. Po është e vërtetë: Qeveria dhe media e lajmeve janë të lidhura me 100 fije dhe ndaj sot komuniteti i gazetarëve është i pafuqishëm dhe sot nuk u mbështetën aq shumë kolegët e Fokus, kurse publiku i tradhtuar prej thelbit të parimit të gazetarisë që është informimi i paanshëm. Ndaj, solidariteti për gazetarët është përtej interesave të pronarëve dhe ligjeve të shtetit, pasi është një grup shoqëror që kinse merret me hallet e njerëzve por nuk di të zgjidhë malin e problematikave të saj. “Media e lajmeve dhe qeveria janë të ndërthurura në një rreth vicioz manipulimi të ndërsjellë, krijimi mitesh dhe interesi vetjak. Gazetarët kanë nevojë për kriza për të dramatizuar lajmet dhe, zyrtarët qeveritarë duhet të duken sikur po i përgjigjen krizave. Shumë shpesh, krizat nuk janë në të vërtetë kriza, por trillime të përbashkëta. Të dy institucionet janë përfshirë aq shumë në një rrjet simbiotik gënjeshtrash sa mediat e lajmeve nuk janë në gjendje t’i tregojnë publikut se çfarë është e vërtetë dhe qeveria nuk është në gjendje të qeverisë në mënyrë efektive”, referon Peter Vanderwicken tek “Why the News Is Not the Truth”. Në fakt, kjo është teza e paraqitur nga Paul H. Weaver, një ish-studiues politik (në Universitetin e Harvardit), gazetar (në revistën “Fortune”) dhe drejtues i komunikimit të korporatave (në Ford Motor Company), në analizën e tij provokuese të titulluar “Lajmet dhe Kultura e Gënjeshtrës: Si Funksionon Vërtet Gazetaria”. Kjo është një pasojë që po e përjeton Shqipëria dhe nuk është thjesht e vetëm problemi i “Fokus” por mjerimi i krizës sonë. (Javanews)
