Nga Alma Nikolli
Kur kam kohë lexoj ndonjë tip lajmi nga mediat shqiptare. E nganjëherë edhe kur s’kam kohë ndonjë lajm vjen “dhunshëm” para syve. Kryesisht lajmet me dhunë. 24 orëshin e fundit, kryefjala e botës virtuale rreth meje, ka qenë historia e dhunës ndaj gazetares së ashtuquajtur Paloma. Prej se lexova sa aty këtu ndonjë thërrime, më mbeti në mendje. E kam huq, kur diçka ma bluan mendja duhet patjetër të ulem të shkruaj dy fjalë.
Sot e pata të vështirë se më duket temë/realitet tejet delikat dhe i dhimbshëm, që e jetojnë shumë gra. Shumë gra nga ato që duket se i buzëqeshin jetës… E pak pasi rrihen e torturohen, ia hekurosin mirë e mirë këmishën burrit/burracakut e dalin në fotografi si familje e lumtur. Jo prej dëshirës, po prej frike e kryesisht: prej fëmijëve!
Palomën nuk e njoh si gazetare. Nuk ia njoh veprimtarinë. E kujtoj prej vitesh si ajo vajza ngacmuese e “Fiksit”, që nuk u shqitej politikanëve pa ua marrë një përgjigjie. Duke qenë më e re, mbase e kam idealizuar më shumë se sa duhet, por në këndvështrimin tim kategorizohej si një vajzë e fortë, luftarake dhe e gjallë.
Një gazetare që jo vetëm është zë i vetes, por edhe i zërave të mbytur. Por ja që jo. Ajo vajza paska fëmijë e burrë, ajo vajzë qenka grua dhe u dhunoka. Qenka dhunuar. Nga një tip burri i alkoolizuar, që vazhdoka të jetë burri i saj. Ama version i ndryshuar. Version i lënduar nga publikimi i historisë.
Nuk jam askush të gjykoj zgjedhjen e askujt. Kushdo ka të drejtë të besojë te ai që do. Çdo grua ka nevojë të jetë e lirë të gabojë për së treti, e për së njëmijëti…ama askush, askush nuk ka të drejtë morali, zemre e njerëzore të justifikojë një dhunues.
Lexoj komente që thonë: “Pse ia nxori bojën burrit?”
Bojën? Cilit burrë?
Një njeri, njeri i thënçin, tip burri, burracak nuk ka bojë, nuk ka ngjyra. Është skëterrë. Si një ushqim i shkrumbuar që nuk hahet më, e gjithë çka lë pas është tenxherja e pistë dhe era e keqe. Këta burra janë t’u nxjerrësh para ligjin më të ashpër e burgun, por shpesh shteti vepron pasi janë bërë vrasës së grave.
Shoqëri moralizuese, moral-keqe që të thotë mbyll gojën kur po dhunohesh e të qan kur dhunuesi të vret. Gra të forta, mos dëgjoni botën. Njerëzia flet përherë kollaj për punët tuaja, dhimbja juaj nuk i dhemb. Njeriu që ka jetën bosh mundohet të plotësoje hapësirat e tjetrit, ju lutem injoroni çdo njeri. Thuajeni të vërtetën tuaj, denoncojeni dhunuesin. Grua e fortë, jeta ka gjithmonë një rrugë që ka masë vetëm për hapat e tu!
