“Thuhet se asnje prind nuk duhet t’i mbijetojë fëmijëve të tyre, por ky rregull vlen edhe më shumë për gjyshërit dhe nipërit e tyre. Është dyfish kundër natyrës : një dhimbje e pamasë që të ha brenda, të shkatërron. Ditët e fundit ka pasur momente kur kam rrezikuar të çmendem”. Keshtu shprehet Gino Gentilin, gjyshi nga Treviso ne Itali, i cili kerceu ne funeralin e nipit te tij 15 vjeçar, para arkivolit dhe turmes qe veshtronte e habitur.
Si të dilni prej gjëmës që ju ra?
“Në rastin tim, ishte ai kërcim para arkivolit te Kevin që më shpëtoi. Kur mbarova së kërcyeri para arkivolit të nipit tim, dëgjova qartë zërin e tij në kokën time. Më tha: “Faleminderit gjysh”. Dhe befas u ndjeva bosh, sikur të kishin dalë shumë nga vuajtjet që mbaja brenda”.
Le të fillojmë nga e para: me Kevin.
“Ai dhe unë: dy shpirtra të afërm. Ai vinte të më vizitonte çdo mbrëmje, flisnim për çdo gjë, më tregonte për projektet e tij, pasionet e tij. Dhe ne dëgjuam shumë muzikë. Kejvinës i pëlqenin të gjitha zhanret: nga kantautorët italianë të viteve 1960 tek artistët bashkëkohorë të popit, por padyshim edhe muzika rap dhe tekno. Çdo rast ishte një rast i mirë për të më kërkuar të shkoja në disko me të dhe miqtë e tij. Dhe nën tastierën e DJ-së, më shumë se gjyshi dhe nipi, ne dukeshim si dy bashkëpunëtorë duke u argëtuar shumë duke kërcyer së bashku.”
Çfarë përfaqëson kërcimi për ju?
“Kërcimi, ashtu si muzika, është një formë dashurie. Një ditë më diagnostikuan me një sëmundje të rëndë dhe mjekët më dhanë gjashtë muaj jetë: që nga ai moment vendosa që do të jetoja në maksimum atë që kisha lënë”. (Gjyshi Gino përvesh mëngën e këmishës dhe tregon një tatuazh në krah. Ai thotë: “Unë jam unë, një shpirt i lirë”). “Çdo ditë, që kur më thanë se do të vdisja, vendosa muzikë shumë të lartë dhe kërceja pak. Është terapeutike: kanë kaluar shtatë vjet dhe unë jam ende gjallë”.
Çfarë ndodhi të premten e kaluar?
“Duke filluar nga ky vit shkollor, në ditë të bukura Kejvina do të mbërrinte në shkollë me vespa. Nga sa dimë, një makinë doli papritur nga një rrugë anësore të premten dhe ai nuk mundi ta shmangte. Arrita aty pak minuta pas aksidentit, ai ishte shtrirë në tokë dhe unë u ula pranë tij. Kështu qëndruam të paktën gjysmë ore. Ai ishte tashmë i vdekur dhe më kujtohet se, ndërsa unë e përkëdhela, vazhdova të pyesja veten pse nuk mund të shkëmbenim trupat tanë”.
Kush e kishte idenë të luante muzikë kërcimi në funeral?
“Ideja ishte e imja, por fillimisht pyeta djalin tim dhe nënën e Kevinit nëse ishin dakord. Folësi filloi të nxirrte muzikë: fillimisht 883, pastaj Brothers dhe në fund një remix DJ Matrix. Në ato momente ndjeva praninë e Kejvinës mes nesh dhe ndjeva se donte që unë të kërceja me të, që të argëtoheshim edhe një herë bashkë. Ajo që nuk e dija është se ata do të filmonin skenën me celular dhe se video do të përfundonte në rrjetet sociale dhe në gazeta. Kërkoj falje nëse ofendova ndjenjat e dikujt, por më besoni: ai kërcim, një deklaratë dashurie për nipin tim, më shpëtoi”.
Më pas ai u rrëzua, duke përqafuar arkivolin.
“U ktheva drejtpërdrejt nga ai, bërtita: fluturo Kevin, je i lirë tani! Isha i rraskapitur por në të njëjtën kohë u ndjeva i lehtë”.
A do të kërcejë përsëri?
“Sigurisht. Pas ca kohësh, sapo të kemi marrë veten nga tronditja e asaj që ndodhi, do të mbledh nipërit, miqtë dhe shokët e shkollës: do të shkojmë të kërcejmë në diskotekë, të gjithë së bashku. Një mbrëmje feste. Dhe në pistën me ne, jam i sigurt se Kevin do të jetë gjithashtu atje.”
Perkthyer nga Corriere Della Sera
