Aliki Buratzi është e vetmja shtetase e huaj që vuan dënimin në burgun e grave 325, ose i njohur ndryshe si burgu “Ali Demi”. Teksa mëson arsyen e vizitës sonë, afrohet dhe kërkon me ngulm të rrëfehet. Sot është 50 vjeçe. Kërkon të komunikojë në gjuhën shqipe, edhe pse me vështirësi. Historia e saj është shumë e ngatërruar.
Gjithsesi, Aliki me ndihmën edhe të punonjësve të edukimit dhe juristes së institucionit të vuajtjes së dënimit, përpiqet të na e shpjegojë. Na thotë se është bërë pjesë e grupeve kriminale pa dëshirën e saj. Pa pasur asnjë merak se çfarë mund të ndodh me jetën e saj, ajo na tregon edhe emrin e personit që e futi në “valle”.
Kush është Aliki Buratzi? Kur erdhi ajo për herë të parë në vendin tonë? Si u lidh me grupin kriminal që trafikonte armë nga Shqipëria drejt Greqisë? Si u largua nga Shqipëria, pasi gjykata vendosi për të masën e arrestit shtëpiak? Çfarë kërkon tashmë Aliki? Merakun më të madh thotë se e ka për vajzën e saj 5-vjeçare për të cilën tregon se po rritet nën kujdesin e shtetit gjerman, pasi prindërit e saj janë tepër të moshuar për ta mbajtur në shtëpi. Por kush është babai i fëmijës së saj?
Të gjitha këtyre pyetjeve i jep përgjigje Aliki Buratzi, e dënuar me 10 vite burg për akuzën e trafikut ndërkombëtar të armëve në bashkëpunim.
Aliki kur je arrestuar, sa vite je dënuar dhe pse?
Unë jam arrestuar në 5 dhjetor të vitit 2010 në Qafë Botë. Isha duke shkuar në Greqi, pasi atje kam vendlindjen e babait. Por dua të them se para këtij momenti unë kisha qëndruar në një hotel në Sarandë. Kam qenë së bashku me tre femra të tjera dhe me pesë djem të gjithë nga Shqipëria. Nuk i njihja të gjithë, por njërin prej tyre, pasi ishte i dashuri im. Kemi qëndruar një natë në hotel dhe aty, ata organizuan edhe skemën se si do të kalonim drejt Greqisë. Më dhanë katër pistoleta të reja me qëllim që unë t’i kaloja për në Greqi. Isha futur në grup dhe kishim rënë dakord për gjithçka. Nuk kisha rrugë tjetër në këto momente. Unë edhe paguhesha pasi përfundoja punën, pavarësisht se në mes ishte personi me të cilin isha lidhur. Kjo bëhej që unë të isha e qëndrueshme dhe të mos hiqja dorë. Por kishte edhe një fakt tjetër. Unë jam kërcënuar nga anëtarët e grupit.
Sa paguheshe dhe kush ishte personi që t’i i besoje në këtë rrugë?
Po varet nga armët që kaloja. Në një rrugë merrja rreth 1 deri në 2 mijë euro. Armët ishin të reja dhe ato futeshin nga Mali i Zi ose Serbia. E kisha bërë edhe herë të tjera këtë punë. Por u arrestova në Sarandë në përpjekje për të kaluar kufirin. Deri në Qafë Botë do të shkoja me autobus, më pas do të kaloja në këmbë. Ishte një kontroll rutinë. Unë armët i kisha vendosur përreth mesit. Nuk e prisja se do të kapesha, pasi personat që më kishin futur në rrjet më kishin premtuar se nuk do të më ndodhte gjë. Fillimisht nuk pata pranuar të bëhesha pjesë e kësaj organizate, e cila trafikonte armë nga vendet e rajonit drejt Greqisë. Por më pas isha e detyruar për disa arsye. E para unë isha e dashura e njërit prej anëtarëve të grupit dhe e dyta me të unë kam edhe një vajzë.
Të kuptoj, por të lutem mund të na thuash se kush të futi në këtë rrejt?
Personi që unë e njoh dhe është i dashuri im është Sokol Lepuri. Unë me të jam njohur në Burrel në vitin 2008. Në atë kohë qëndrova 7 muaj në Shqipëri, ishte hera e parë që vija këtu. Nuk e dija se me se merrej. Por fillimisht më ndihmoi për disa punë të miat, më pas ai më përdori. Ishte tepër vonë kur unë e kuptova se çfarë isha duke bërë. Ndonëse në fillim punoja për të, në mënyrë të detyruar, madje disa herë edhe nën kërcënimin e armëve, më vonë arrita të bëhesha pjesë e grupit. Në momentin kur unë transportoja armët, djemtë e grupit vinin pas meje. Unë lëvizja me autobus, ndërsa ata me makinat e tyre.
Ju u arrestuat në 5 dhjetor të vitit 2010, çfarë ndodhi më pas?
Unë rrëfeva në polici se isha e kërcënuar. Më caktuan si masë arresti atë të shtëpisë. Por ngaqë nuk i dija shumë rregullat u largova drejt Italisë. U gjykova në mungesë. Gjatë kohës që qëndroja në Itali, unë mësova se isha dënuar nga Gjykata e Krimeve të Rënda me 10 vite burg për akuzën e “trafikut ndërkombëtar të armëve”. Pasi vendimi mori formë të prerë, emri im u vendos në listën e personave të shpallur në kërkim ndërkombëtar.
Kur u ekstradove nga Italia?
Në vitin 2013 më arrestojnë autoritetet Italiane për llogari të drejtësisë Shqiptare. Unë qëndroja tek disa miqtë e mi në Itali. Çdo ditë bëja përpjekje për tu larguar drejt Gjermanisë, pasi atje kam edhe familjen. Por nuk arrita dot. Që nga 2013 ndodhem këtu në burg.
Aliki më lart pohuat se keni një vajzë 5 vjeçe, ku qëndron ajo tani?
Po është e vërtetë. Unë kam një vajzë të vogël. E kam lënë në Berlin te prindërit e mi. Por ata janë të moshuar dhe nuk mund të kujdesen për të. Kam mësuar se vajzën 5 vjeçe e ka marrë shteti. Ajo qëndron në një qendër sociale. Ndërsa unë herë pas here kam kërkuar të shkoj pranë saj.
Po babai i vajzës kush është, nuk mund të kujdeset ai për të?
Nuk kam dashur ta zbuloj atësinë, por tani ka ardhur koha. Babai i vajzës është pikërisht personi që më futi në këtë lojë, Sokol Lepuri nga Burreli. Ju thoni se vajza është 5 vjeçe. Nëse do të bënim një llogari të thjeshtë na rezulton se në momentin e arrestimit ju të mos kishit lindur.
Si është e vërteta?
Vajza është 5 vjeçe. Unë jam arrestuar dhe më pas liruar. E kam takuar Sokolin edhe më pas. Kam rënë shtatzënë gjatë kohës që ai ndodhej në burg. Por duke qenë se ai nuk e besonte këtë gjë, nuk e njeh vajzën tani.
Ku ndodhet ai tani, ke dijeni?
Nuk e di se ku ndodhet. E kam takuar fillimisht në burg. Kam kërkuar ta takoj edhe tani, por askush nuk më tregon se ku ndodhet ai njeri. Më shkatërroi jetën dhe unë nuk e di se çfarë po bëj. Ai nuk është interesuar asnjëherë për mua dhe për vajzën.
Çfarë kërkon nga autoritetet e drejtësisë shqiptare?
Unë kam bërë me dhjetra kërkesa në gjykatë dhe po kështu në Ministrinë e Drejtësisë dhe në Drejtorinë e Përgjithshme të Burgjeve. Kam një kërkesë të cilën nuk po e merr askush parasysh. Unë jam me shtetësi Greko-Gjermane. Kam kërkuar që pjesën e mbetur të dënimit ta kryej në një nga burgjet Greke. Nuk e kuptoj se pse nuk më jepet kjo e drejtë. Dua të shkoj në vendin ku ka lindur babai im. Aty kam edhe të njohur, ndërsa këtu ndihem shumë keq.
Pse, çfarë të shqetëson?
Është një vend që unë nuk e njoh. Edhe gjuhën nuk e di shumë mirë. Kam mësuar disa gjëra këtu brenda nga gratë e tjera. Por më shqetëson shumë fakti që unë nuk jam pranë vajzës sime. Mendoj se duke shkuar në Greqi do të kem më shumë të drejta. Këtu nuk më është dhënë asnjë mundësi. Kërkoj të lë sa më shpejt Shqipërinë, vendi ku unë u përfshiva në një lojë, nga e cila tani po vuaj pasojat. Po kështu dua shumë që kur të jem e lirë të kërkoj njeriun që më futi në kurth, Sokol Lepurin. Kam dashur shumë të di se ku ndodhet, por askush nuk më tregon gjë. Dikush më tha se ai ndodhet në burg, por se ku, nuk di gjë. Ai person do të jap llogari për atë që më ka shkaktuar. Më ka lënë një vajzë jetime për të cilën unë nuk kam asnjë informacion.
Si është dita e Alikit në burg?
Nuk ka ndonjë të veçantë. Ngrihem në mëngjes sipas regjimit të përcaktuar nga drejtoria e institucionit. pasi kryejmë detyrat, hamë mëngjesin më pas dalim në oborr. Unë zakonisht nuk merrem me ndonjë punë, pasi nuk jam tipi që punoj shumë. Bëjmë muhabet me shoqet. Me shumicën prej grave që ndodhet në burg, unë kam marrëdhënie të mira. Kërkoj prej tyre të di disa gjëra më shumë. Madje, me disa kam krijuar shoqëri më të ngushtë. Megjithatë, kjo nuk më ngroh. Gjithë ditën mendoj për vajzën time. Të gjitha kërkesat, ia kam parashtruar edhe drejtoreshës së institucionit. Shpresa më japin, por asgjë konkrete. Nuk di tani se çfarë të bëj. Ku të drejtohem.
A ke vizita, po për të gatuar?
Jam fillikat e vetme. Nuk më vjen kush sepse unë njerëzit i kam në Berlin, Gjermani. Kam disa kushërinj në Greqi. Nuk di të gatuaj. Unë konsumoj ushqimin e burgut. Gatimet këtu janë të mira,por gjithsesi sërish ushqime burgu mbeten. Nuk kam asnjë mundësi tjetër. Dua të shtoj se këtu ne jemi bërë si të shtëpisë. Ka shumë gra që gatuajnë vet dhe në disa raste më japin edhe mua. /Shekulli/
