Opinion nga Amira Hass, gazetare dhe autore izraelite, e njohur kryesisht për rubrikat e saj në gazetën e përditshme “Haaretz” që mbulojnë çështjet palestineze në Gaza dhe Bregun Perëndimor, ku ajo ka jetuar për gati tridhjetë vjet
Miqtë e mi në Gaza së shpejti do të urdhërohen të “evakuohen” nga strehat e tyre të përkohshme dhe të “gëlltiten” në pjesën jugore të Rripit të Gazës, ashtu si dikur u “evakuuan dhe u gëlltitën” prindërit e mi: nëna ime në Bergen-Belsen, babai im në një geto në Transnistria.
Gjuha e ushtrisë, plot gënjeshtra, ndot çdo raport, çdo diskutim. Ky nuk është problemi i miqve të mi të lodhur dhe të uritur. Është problemi ynë, i izraelitëve. Po ashtu edhe britma e atyre që me dashje janë të verbër dhe atyre që me zemër të fortë insistojnë: “Nuk duhet kurrë të bëni krahasime.”
Ministri i Luftës, Izrael Katz, dha një premtim dhe po e mban atë: Misioni i zhvendosjes dhe transportit, përqendrimit dhe ngjeshjes, shtypjes dhe shkatërrimit të qindra mijëra njerëzve të tjerë në një copë të vogël toke në jug të Gazës po vazhdon, pa u ndalur nga protestat, dënimet apo paralelizmat historike.
Askush nuk po i shpëton palestinezët, pengjet, apo ne nga vetja jonë e neveritshme.
Unë shkruaj, ende duke shpresuar për një mrekulli. Që Europa dhe shtetet arabe të zgjohen. Të përdorin levat e fuqisë që në të vërtetë i kanë në dorë.
Bombardimet e pilotëve tanë heroikë, topat e komandantëve tanë trima do të sigurojnë që Qyteti i Gazës të zbrazet nga njerëzit dhe të shtypet nga buldozerët e drejtuar nga Zarviv-itët e gëzuar dhe që frikësohen nga Zoti.
Ushtarët izraelitë janë të mbushur me vlera, rritur për të kryer shërbim ushtarak me kuptim. Edhe ata që protestojnë me prindërit e tyre dhe familjet e pengjeve kundër qeverisë nuk refuzojnë thirrjen apo nuk prishin urdhrat.
Kur Shefi i Komandës Jugore, Yaniv Asor, deklaron Qytetin e Gazës “zonë kriminale”, çdo ushtar do të ketë leje të qëllojë gjithçka që lëviz. Edhe një grua 78-vjeçare. Edhe nipin e saj 12-vjeçar.
Mund të dëgjoj tashmë ata që do thonë pa lëkundje: Është faji i tyre; iu dhamë kohë të evakuoheshin në jug.
Protestuesit në Rrugën Kaplan kanë një levë të mbetur për të penguar planet vendimtarë të kryeministrit Benjamin Netanyahu dhe ministrit të Financave Bezalel Smotrich, plane të lidhura me ndryshimin e regjimit në stilin e Putinit: një refuzim masiv për të marrë pjesë në këto fushata shkatërrimi dhe dëbimi.
Por ata nuk e përdorin. Për ta, flamuri nuk është kurrë i zi mjaftueshëm.
Imagjinata ime e kufizuar nuk më lejon të mendoj për miqtë e mi dhe familjet e tyre, të dobëta, të sëmura, të pikëlluara, duke u dëbuar për të paktën herën e tetë, duke u përpjekur të gjejnë një tjetër vend të panjohur, në një pjesë toke edhe më të vogël dhe më të ngjeshur se paraardhësja. Në karrocë? Në këmbë për 20 kilometra? Duke vrapuar, pa frymë, ndërsa granatat i ndjekin, me kolona tymi dhe pluhuri që ngrihen pas tyre?
Imagjinata ime e tmerruar refuzon t’i shohë ata që qëndrojnë në shtëpi gjysmë të shkatërruara, pavarësisht këshillave horror të zëdhënësit të IDF-së, Avichay Adraee, duke lutur për një vdekje të shpejtë nga bombardimet.
Apartamentet e tyre në kampet refugjatëve, të ndërtuara dhe blera me vite të tëra rrogash, janë bërë mure të tymosura dhe të shembura. Nga gjërat e pakta që kanë arritur të grumbullojnë apo improvizojnë që nga dëbimi i fundit, dyshekë, tenxhere dhe lugë, drunj, batanije, ndoshta edhe një panel diellor… çfarë do të detyrohen të lënë pas këtë herë?
Sigurisht jo thesin me miell që e blenë për 1 mijë shekelë. Jo kanistrën me 20 litra ujë, gjysmë të pastër. Jo pelenat për nënën e tyre 90-vjeçare.
Imagjinata ime e pamjaftueshme nuk e kupton se ku, mes të gjitha tendave të mbushura plot, do të vendosin të tyren.
Ku do të djersijnë deri në dimër, pastaj do të dridhen deri në palcë ndërsa shiu dhe dallgët e ngritura të detit i lagin, ndërmjet një raundi bombardimesh dhe të tjerëve. Dhe dronët mbi kokë do të zhurmojnë pa pushim, ditë e natë.
Terror. Mall. Uri. Etje. Lëkura që kruhet. Dhimbje. Zemërim. Lodhje. Një fëmijë i sëmurë që qan. Fjalët janë të njëjta, por në Gaza ato mbajnë një peshë, një substancë, një volum që nuk mund ta kuptojmë.
Fjalët kanë rënë nga fjalori im, përveç këtyre: “pafuqi,” “paralizë” dhe gjithashtu “bashkëfajësi në krim kundër vullnetit tonë.”/tvklan.al
